De Exonen, deel 1

Hoofdstuk 5: Kai

Vanaf de bank kijk ik toe naar de chaos die is ontstaan na die bedreiging van Maddelyn. Iedereen loopt heen en weer, door elkaar heen pratend zonder dat iemand antwoord geeft of naar elkaar luistert. Na die bedreiging heb ik de training maar afgebroken, het was niks meer. Tot nu toe ben ik de enige die zit, misschien ook omdat ik toch al niemand meer heb en dus geen reden meer heb om me druk te maken.
“Zou dat echt gebeuren?” vraagt Lynn uiteindelijk als iedereen tien minuten later wat rustiger is geworden. Om de een of andere reden kijken ze allemaal naar mij.
“Dat moet je mij niet vragen. Mijn ouders zijn al jaren dood dus die bedreiging gaat voor mij niet op.” Ik voel hoe iedereen hem aankijkt en haal mijn schouders op. “Maar eerlijk? We kennen allemaal de reputatie van de president en weten dat de kans groot is dat het inderdaad waar is dat dat gebeurt. En nee, ik denk niet dat Maddelyn daar iets over te zeggen heeft, dat is een kind.”
“Maar ze zegt het wel en wie zegt dat ze het niet al hebben laten doen?” Dorian kijkt mij aan. “We mogen ten slotte geen contact met ze hebben.”
“Je kunt mij wel aankijken, Dorian, maar ik weet het zo veel als jullie en dat is niks.” Ik kijk hem even aan. “Het was een dreiging en waarschijnlijk omdat Maddelyn niet meer weet wat ze met de situatie aan moet. Die Luke gedraagt zich onmogelijk en iedereen die geïrriteerd raakt uit dingen die ze niet menen. Maddelyn groeit op bij een vent die hele families naar de frontlinie stuurt als een iemand de wet overtreed, dus is het niet vreemd dat ze dat gebruikt.” Ik haal mijn schouders op.
“Dus jij zegt dat het niet waar is?” Caspian kijkt mij aan.
“Ik zeg dat ik dat denk. Ik weet niet wat waar is en wat niet.” Het is een tijdje stil als ik dit  gezegd. Zo wat iedereen gaat zitten en de rust lijkt weer terug te keren.

“Waarom leef jij eigenlijk nog als je ouders dood zijn?” Zaïra is op de stoel tegen over de bank gaan zitten. “Wezen worden zodra ze zestien zijn naar de frontlinie gestuurd.”
Die vraag had ik aan zien komen. Ik ga met mijn hand door mijn haar voor ik antwoord geef. “Toen de ED bij ons voor de deur stond om ons op te pakken, kregen mijn ouders het voor elkaar ze bezig te houden zodat ik er vandoor kon gaan. Ik wist weg te komen tot ik twee weken geleden opgepakt werd. Net toen ze mij naar de frontlinie wilde sturen, kregen ze bericht dat ik hier heen moest en werd ik afgevoerd naar deze residentie.”
“En waar heb je al die tijd gezeten dan?” Asher kijkt me vragend aan vanaf de massief houten tafel waar hij en Dorian op zitten. Voor het eerst lijkt hij in de groep wat te ontspannen nu hij praat.
“Gewoon, op straat.” Ik hou nog altijd in mijn achterhoofd dat het hier afgeluisterd kan worden en ik ga de anderen niet verraden. “Niet te lang op één plek en zoveel mogelijk in beweging blijven, uit de buurt blijven van de plekken waar wordt gevochten en alleen in de buurt van mensen komen als het niet anders kan en je wat nodig hebt.”
“En je ouders?” Zaïra kijkt hem aan terwijl ze een pluk rood haar rond haar vinger draait.
“Mijn vader is thuis doodgeschoten, mijn moeder is meegenomen. Ze is vast allang dood gezien wat ze deed.”
Het valt nu helemaal stil en de sfeer word drukkend. Ik kom overeind. “Jongens, het is vier jaar geleden. Het is prima zo. Ik leef nog steeds en heb de dood van me ouders geaccepteerd voor zover dat mogelijk is. Het is zo. Zo erg waren de afgelopen jaren niet.” En dat is iets wat absoluut waar is. Het was misschien niet makkelijk, maar er zijn best veel momenten geweest dat het wel leuk was. En bovenal heeft hij er behoorlijk wat vriendschappen bij gekregen. Vrienden waarvan de kans groot was dat hij ze nooit weer zal zien.
“Iemand drinken?” Caspian staat op en trekt daarmee iedereens aandacht. Als iedereen wat heeft doorgegeven loop ik mee om te helpen. “Bij welke straat orphan groep zat jij?” Ik verstijf een moment bij het horen van die naam. Caspian kijkt mij rustig aan. Hij staat geleund tegen het aanrecht met een glas in zijn handen. “Je overleeft geen vier jaar op straat zonder bij een groep te horen, Kai.”
“Ik weet niet waar je het over hebt. Neem jij de glazen mee?” Ik draai me weer om met verschillende flessen in zijn handen. “Loop je mee?” Caspian zucht diep, pakt een stapel glazen en loopt mee. “Dit is niet de juiste plek om dat soort dingen te bespreken als je wil dat ze veilig blijven,” fluister ik als ik naast Caspian loop. Caspian kijkt mij even aan als ik de flessen op tafel zet. “Iedereen die wil die pakt maar zelf.” Caspian zet de glazen ook neer en knikt met een zucht. Hij pakt cola terwijl ik weer op de bank plof.
“Vertel jongens, wat zijn de plannen voor vanavond.”
“Tv kijken,” zegt Asher en haalt zijn schouders op. “Ik wil het tenminste niet te laat maken.” Er klinkt wat instemmend gemompel.

Ik zit twee avonden later ontspannen op de bank met de rest van het team. De eerste week zit erop een eigenlijk heb ik het hier best naar mijn zin. Ja, het is intensief. Dat absoluut en ik heb ook nog nooit zo vroeg in bed gelegen iedere avond. Het is gezellig, ook al merk je wel dat ze hun familie missen. Dorian had het plan in zijn hoofd gehaald om stiekem te gaan bellen in het kantoor van de president, maar dat hebben we hem uit het hoofd gepraat, zeker na die dreiging van Maddelyn. Melina had gisteren een complete zenuwinzinking gehad waar niemand goed mee om wist te gaan. Uiteindelijk heeft het medisch personeel haar wat kalmerends gegeven en sindsdien gaat het wat beter en is ze rustiger, ook al houdt ze zich afzijdig. De rest gaat gewoon mee in wat moet gebeuren. Liam blijkt een uitstekende boogschutter. Raakt doelen zelfs op honderd meter afstand. Met een pistool kan hij dan weer niet over weg, maar zoals hun lerares Greenwood al zei: de kans is klein dat ze wat aan pistolen zullen hebben. Ze krijgen wel pistolen mee, ook extra munitie, maar dat is waarschijnlijk nooit genoeg om te overleven en als de munitie op is, is het gedaan en kunnen ze voorlopig niks extra’s meer krijgen. Vandaar dat ze ook primitievere wapens krijgen. Ze krijgen les in het maken van wapens, het gebruik ervan en ga zo maar door. Het is best interessant maar eigenlijk kan niemand zich voorstellen hoe je op een planeet moet overleven waarvan niemand weet wat er wel of niet is. Er is niet eens bekend of het water wel veilig is om te drinken, ook nadat ze het zelf hebben gezuiverd. En laten we eerlijk zijn, het is niet eens zeker of ze de grond wel zouden bereiken. Ik zucht diep en kom overeind.
“Ik ga nog even een stukje wandelen.” Er wordt wat gezwaaid en ik loop de kamer uit. Ik kom langs de kamer waar team 2 zit en even later ook waar team 3 zit. Ik loop mijn standaard rondje. Het helpt me om alle indrukken te verwerken en even alleen zijn is best fijn als je steeds met een groep zit opgescheept. Zwijgend loop ik de hoek om. Ik kom langs het kantoor van de president. Nog vaak zien ze hem in de trainingen en vaak genoeg neemt hij Maddelyn apart. Het is hem opgevallen dat ze zenuwachtig wordt als hij in de buurt is. Haar houding verandert naar onverschillig en hard. Tot nu toe krijgt hij niet echt hoogte van haar, maar hij weet in ieder geval zeker dat die twee geen goede relatie hebben. Hij blijft staan bij het kantoor als er opnieuw, zoals zo wat iedere dag luid gepraat wegkomt. Hij weet inmiddels dat de verhalen over dat de president geen gezellige baas is, waar zijn.

“Doe eens wat harder je best. Dat team van je luistert totaal niet en doen maar waar ze zin in hebben. Je bent hier geen haar beter als in je lessen. Je bent gewoonweg waardeloos. Je hebt totaal geen controle over ze.”
Het is de tweede keer dat ik dit hoor en dat ik zeker weet dat dit tegen Maddelyn is.
“Heb je wel enig idee hoe belangrijk dit alles is?” Het is even stil. “Blijkbaar niet. Je gedraagt je als een lui varken. Je doet er niks voor om te zorgen dat jullie eens gaan samenwerken. Uit mijn ogen.”
Ik verstijf als de deur open gaat en Maddelyn zonder mij te zien tegen me aan botst. Ze verstijft. Maar uiteindelijk mompelt ze iets van sorry en loopt weg voor ik iets kan zeggen. Een moment lang blijf ik staan. Starend naar de rug van Maddelyn die steeds verder van me weg loopt. Met mijn hand ga ik door mijn haar en besluit dan achter haar aan te lopen.
Twee gangen verder tref ik haar aan in de vensterbank dat uitkijkt over het lanceerplatform. Het platform dat al klaar is voor de lancering over twee weken. Ze staart naar buiten en lijkt me niet eens op te merken. Zoals ze daar nu zit, ziet hij, zoals meestal als haar vader in de buurt is of ze net bij hem weg komt, veel spanning op haar gezicht en in naar houding.
“Ik geloof dat jij en je vader geen beste band hebben.”
Geschrokken kijkt Maddelyn op bij het horen van de stem en kijkt recht in mijn gezicht. Ze heeft een paar seconden nodig om de opmerking binnen te laten komen.
“Onze band is prima.”
Ik kan er niks aan doen, maar trek een wenkbrauw op bij dat antwoord. “Ik kan je zeggen dat mijn vader me niet zo loopt te kleineren. Die staat echt niet zo tegenover me te schreeuwen.”
Maddelyn bijt op haar lip en kijkt van mij weg naar het lanceerplatform. “Jouw vader is ook niet de president.”
“Kom op Maddy, hij hoort je vader te zijn. Tegen personeel is tot daar aan toe, maar zijn tegen zijn eigen dochter… Het hoort niet.” Ik kijk Maddelyn aan, die terug staart. In haar ogen zie ik iets wat ik link aan onmacht.
“Ga jij hem dat vertellen dan?”
“Prima.” Ik sta op en loop de twee gangen weer terug zonder echt te weten wat ik wil gaan zeggen tegen de president als ik daar aankom. Ik ben vlak bij het kantoor als ik met een ruk word omgedraaid. De kracht verbaasd me.
“Jezus idioot, ben je gek?! Wil je soms dat hij de ruimteschip met jouw en je team erin laat opblazen bij opstijgen?” sist ze.
“Kap nou eens met dat gedreig. Dat deed je met Luke ook al. Je weet zeker dat dat bij mij niet werkt omdat mijn ouders dood zijn en dreigt dan maar dat het hele team gedood word als ik niet meewerk?”
“Ik heb nie… Ik wilde…” Ze laat me los zodra ik zegt dat mijn ouders dood zijn. Haar blik gaat naar de deur waar haar vaders kantoor is. Ze ziet blijkbaar hoe ik haar blik volg want in keer verhard haar blik en ik zie zowat letterlijk hoe ze alles buiten sluit. “Als dat joch gewoon mee…”
“Je vader heeft zeker aan jou laten weten dat hij dat zou laten doen als Luke niet mee zou gaan werken.” Ik weet niet waarom maar het dringt in een keer tot me door, dat dit waarschijnlijk bedreigingen zijn die haar vader naar haar uit als iemand tegen blijft werken. Als ze haar ogen neerslaat en uiteindelijk maar weer naar het lanceerplatform gaat staren terwijl ze aan haar armband friemelt, weet ik genoeg. “Eigenlijk verbaast het me niet dat hij jou gebruikt voor die bedreigingen. Je hoeft niet alles te doen wat hij zegt.”
“En dan? Luke zijn moeder en hem zelf op laten pakken en naar de frontlinie laten sturen omdat hij blijft tegen werken? Dan zou ik me helemáál klote voelen omdat ik al wist dat die kans er was en hem niet had gewaarschuwd. En ja, dat zou echt gebeuren als dat joch zo door was gegaan. Mijn vader doet wat hij zegt. Ik heb geen keus,
Kai. Luke zou op een andere manier echt niet minder dwars gaan liggen. Hij wil hier niet zijn. Niemand wil hier zijn. Oké, Cayden en Elijah van team 2 misschien wel. Die lijken alles geweldig te vinden, maar op die twee na, stapt straks niemand met veel plezier in een ruimteschip naar een of ander wild vreemde planeet om te kijken of daar leven mogelijk is of dat we meteen dood neervallen.”
“Jij ook niet?” Ik kijk haar onderzoekend aan.
“Ik zei al, ik heb gee…” Ze kapt zichzelf af als de deur van het kantoor open gaat. De president staat in de deuropening. Maddelyn zet snel een stap weg van mij en haar vader en slaat haar ogen neer terwijl ze haar handen op de rug doet. Onwillekeurig volg ik snel haar voorbeeld, ook al weet ik niet waarom ik dat doe. Tot zover ik weet, is dit geen richtlijn. Maddelyn kijkt mij een moment lang aan.
“Wat doen jullie hier nog? Ga naar jullie teams.” De ogen van de president gaan waarschuwend over Maddelyn.
“Natuurlijk vader.” Zonder nog wat te zeggen loopt ze weg de gang in. Ik volg haar niet omdat ik overweeg wat te zeggen van zijn gedrag naar Maddelyn toe. Maar als ze achter haar vader is draait ze zich om en gebaart dat ik ook moet komen.
“Dat geldt ook voor jou, Ilverson. Ik zou heel goed nadenken als jij en je team in leven willen blijven.” De dreiging in de toon van de president zorgt voor een rilling over mijn rug en ik slik.
“Ja, meneer. Nog een fijne avond.” Ik loop snel langs de president en loop naar Maddelyn die zich al heeft omgedraaid en wegloop. Ik blaas uit als ze de gang uit zijn. “Ik hoop voor je dat hij thuis vriendelijker is.”
Maddelyn kijkt me aan. “Laten we het erop houden dat hij weinig thuis is.”
“Valse hoop dus?”
“Je hebt hem nog geen twintig minuten geleden tegen mij horen tieren en net dreigde hij jou en je team om te brengen en nog stel je die vraag? Er is geen hoop wat dat aan gaat.” Ze loopt door een andere gang in. “En kun je ophouden mij steeds in je op te nemen, het is
irritant,” zegt Maddelyn als ik voor de zoveelste keer haar in me opneemt. Ze kijkt mij aan, maar kijkt al snel weer weg.
“Het lijkt me niet makkelijk.” Ik blijf ook staan en negeer haar opmerking.
“Alles went.” Ze is een moment stil en kijkt de gang door. Dan zucht ze. “Ik moet hier zijn. Ik zie je morgen bij de maaltijden en training. Tot morgen Kai.” Ze pakt haar pasje uit de zak van haar groene broek en houdt hem voor de scanner. Ik zucht maar loop weg als de deur open gaat.