De Exonen, deel 1

Hoofdstuk 6: Maddelyn

De deur gaat open en ik loop de gezamenlijke ruimte van mijn team in waar de gesprekken meteen stilvallen. Ik voel de sfeer meteen veranderen. Iets wat steeds gebeurd sinds ik Luke heb bedreigt.

"Was het gezellig bij je pappie?"

Ik hoef niet eens te kijken wie het zegt. "Ja hoor."

"Het is nou niet bepaald eerlijk, vind je wel? Buiten jij is er niemand die contact mag hebben met de familie. We weten niet eens of ze nog wel leven. Maar goed, wij zijn ook niet de dochter van de president."

Je moest eens weten hoe graag ik van plek zou willen ruilen, ik hou de gedachte voor me en zeg in plaats daarvan: "Ga je nou weer deze discussie aan? Word eens volwassen en leg je neer bij de situatie zoals die is." Ik pak een glas van tafel en schenk wat sinas in. Er komt een bericht binnen op de iPad die op de tafel ligt en alleen voor interne communicatie word gebruikt. Met één klik open ik het bericht.

"Volwassen? Je vader ontneemt mij en iedereen hier de kans om volwassen te worden."

Als hij dat zegt, kijk ik op negeer het binnengekomen bericht voor dat moment. "Dus dat is waar je mee zit?" Voor het eerst sinds ik hem heb bedreigt kijk ik hem recht aan. Hij zit op de bank met een felle uitdrukking op zijn gezicht en zijn armen over elkaar heen geslagen. "Zal ik je eens vertellen hoe de zaken ervoor staan, Luke? Als wij dit niet doen, is iedereen hier op aarde dood. De aarde is op. Er is binnen een jaar geen leven hier meer mogelijk, voor niemand niet. Door de oorlog met Rusland wordt dit proces versnelt en is het een kwestie van maanden voor we er zijn geweest. Daarom moeten er mensen naar die exoplaneet om te kijken of daar op korte termijn mensen kunnen overleven, want dat kan hier niet. Snap je het nu? Dringt het nu tot die botte kop van je door dat je dit niet voor niks doet?" Ik kijk hem lang aan en besef dat iedereen mij aan gaapt. Ik zet het glas weg een lees het bericht dat net binnen kwam om zo de ongelovige gezichten te ontlopen. Dan druk ik het weg en loop naar de gezamenlijke slaapkamer.

"We worden morgen om negen uur verwacht bij de training om met de lancering door te nemen," deel ik mee.

"Ho eens even. Je gaat nu niet doen alsof je niks hebt verteld." Beau verspert me de weg.

"Wat wil je nog meer horen, Beau? Dit is hoe de zaken ervoor staan. Het is een kwestie van maanden voor iedereen hier sowieso dood gaat. Die Exoplaneet is de enige kans op overleven."

"En waarom word dit aan niemand verteld?" Hij kijkt mijn aan. "Denk je niet dat dat voor veel meer begrip zorgt dat dan dit geheime gedoe?"

"Ten eerste zijn dat soort beslissingen niet aan mij, dat doet mijn vader. Ik ben niet de president, Beau. Ten tweede is de kans op paniek groot als er wordt aangekondigd dat iedereen dood gaat. Dan heb je de hele aarde, of wat er nog van over is en ik geloof dat dat niet meer is dan een kwart, in paniek. Heb je al eens duizenden mensen in paniek gezien? Denk na. Dan is meteen alles ontregelt en slachten mensen elkaar waarschijnlijk af." Ik kijk in de haast zwarte ogen van Beau.

"wie zegt dat dat gebeurd?" Lynn bemoeit zich er ook mee. Geweldig. Nog één.

"Het is zoals mensen reageren, dat is instinct." Ik kijk haar rustig aan. "Mensen hebben twee instinctieve reacties: vluchten of vechten. Kan je niet vluchten en dat kan niet aangezien de aarde op is en ze nergens heen kunnen, dus zal je gaan vechten en dan slachten mensen elkaar af in een poging te overleven. En mag ik er nu langs? Ik heb geen beste avond, ben moe en wil slapen." Dat laatste richt ik op Beau die nog altijd voor de deur naar de slaapkamer staat.

"Dus jij beweert dat de aarde op is en dat er nog maar maanden te leven is." Luke bemoeit zich er nu ook weer mee en ik hoor het ongeloof in zijn stem. Hij is bij me komen staan. "Waarschijnlijk is dit een of ander leugen."