Defterin en arka sayfasından birini açıp yazmaya başladığım sırada hala şoktaydım. Kendime soru; Hatırlayacak başka bir şey yok mu Sahra? Mesela şu Doruk'u hatırlasana!
Deftere anıları yazmaya başladım
• Doruk ile bir yerde oturup ve pizza yedim.
• Küçükken ip atladım.
• Yakın bir arkadaşım ile kafedeydim, ikimizde mor bir ruj sürmüştük.
• Daniel Radcliffe hayranıyım. Harry Potter seviyorum.
Küçük notlarımı almıştım. kendime inanıyordum hatırlayacaktım. Akşam yemeği için aşağıya inerken aklıma bit soru geldi. Daha önce hiç düşünmediğim bir soru? Annemin ve babamın hiç bana anlatmadığı bir soru.
Bana kim çarpmıştı? Ve şu an neredeydi?
Aşağıya indiğimde annem yemekleri tabaklara koyuyordu.
- Ooo kızım sen uyanır mıydın? Ben 3 yıl uyursun diye düşünmüştüm. Hadi otur yemek yiyelim .
Yemeğe oturduğumuzda konumuz bir televizyon yarışmasıydı.
- Şu kadın daha çok puan aldı.
- Hayır canım olur mu onun yanındaki daha çok aldı o kazanır.
Bi anlık sessizlikten faydalanarak sorumu yönelttim
-Şey bana... Bana çarpan kişi kim? Şu an nerde?
Annem ve babam bi anda her şeyi unuttu çok hüzünlü bir sesle cevap geldi.
- Bilmiyoruz. Ama arıyoruz kızım bulacağız.
Oldu mu Sahra aldın mı cevabını? İyi yaptın bak annenle baban da üzüldü. Çok güzel aferin.
Yemekten kalkınca ben televizyonun karşısına babam ile birlikte oturdum. Annem de bulaşıkları makineye diziyordu. Acaba bu kazadan önce de akşamları böyle mi oluyordu?
Böyle mutlu muyduk? Daha mı mutluyduk?
- Sahra kızım hemen 5 dakika şu çöpü atta gel hem hava almış olursun.
Hemen ayağa kalkıp annemin elindeki çöpe doğru ilerledim. Ayakkabılarımı giyip evden çıktığım sırada belki bahçede başka anılar hatırlamak umuduyla çöpü bir kenara bırakıp bahçeyi dolaşmaya başladım. Neredeyse 15 dakikadır dolaşıyordum. Ama yok hiç bir anı canlanmadı aklımda. En sonunda pes edip çöpü aldım elime. Bahçeden çıkıp etrafımda bir çöplük aradım. Heh orada işte. Çöpün yanında vardığımda çöpü atmadım. Çünkü kaldıramıyordum. Aslında oldukça hafifti, kolumu iyice zorladığımda bir ağrı girdi koluma. Oldukça ağır bir ağrıydı. Elimdeki çöpü hemen yere bırakıp, kolumu tuttuğumda, biri çöpü yerden alıp çöpe attı. Kim olduğuna bakmak için başımı çevirirken elini koluma koydu. Hemen kendimi geri çektiğimde
- İyi misin? Koluna bir şey mi oldu?
- Ben iyiyim hafif bir ağrı sadece ama sen kimsin?
- Ben Eymen şu eve yeni taşındım.
Gösterdiği eve bakınca bizim evin tam yanında olduğunu fark ettim. Tekrar başımı yeni çocuğa çevirdiğimde karanlıkta zor görünen yüzüne baktım. Esmer bir çocuktu, simsiyah saçları vardı. Oldukça sessiz ve ciddi bir ortam oluşunca tabi ki bu ortamı bozmak istedim.
-Ben de Sahra sizin evin tam yanında oturuyorum.
- Sevindim.
İlginç bir gülümseme ile gülümsedikten sonra kolumdaki acının arttığını hissedince belli etmeden gitmem gerektiğini anladım.
- O zaman iyi akşamlar ben artık gitsem iyi olur teşekkür ederim bu arada.
- Rica ederim iyi akşamlar.
Eve nasıl döndüm bilmiyorum, nasıl şu an odamda oturuyorum bilmiyorum. Ama bir şekilde buradaydım. Aslında düşününce hayatıma yeni giren birini bu kadar düşünmüş olmam çok garipti ama sonuçta Doruk'u da, anıda ki kızı da, Eymeni de hatırlamıyordum. Yani bu onu diğerleri ile eşit olduğu anlamına gelirdi.
Kazadan sonra herkes hayatıma yeni girmişti.
