tko ⎯ atsukage

5

soyunma odasında oturuyor, çağrılmayı bekliyordu. gelenlerin suratına dahi bakmıyordu. başını öne eğmiş, derin derin nefes alıyordu. sakinleşmesi gerekti, fazla stres yapmıştı.

şu ana kadar gelen kimseye bakmamıştı ama sanki hissetmiş gibi miya atsumu geldiği an başını kaldırmıştı. göz göze geldiklerinde atsumu samimi olmayan bir şekilde gülümsedi. karşılık vermeden gözlerini kaçırdı, tekrar yere bakmaya başladı. daha sonra teşekkür etmesi gerektiğini hatırladı ama nasıl söze gireceğini bilemedi. içinden kendi ile tartışırken atsumu beklemediği bir şekilde konuştu. "daha iyi misin?" dolabı açıp eşyalarını koydu. tobio tekrar ona baktı. "iyiyim. teşekkürler, beni sen getirmişsin." dedi. sesi buz gibiydi.

atsumu, "lafı mı olur?" dedi ve yanına oturdu. tobio istem dışı biraz uzaklaştı. atsumu bu hareketine gülümsedi hâlâ gülülü samimi değildi. tobio yutkundu. biriyle konuşurken her zaman gerilirdi zaten. bu kişinin miya atsumu olması işi daha da zorlaştırıyordu.

"hep böyle buz gibi misin?" dedi atsumu, sanki inadına onu konuşturmaya çalışır gibiydi.

"konuşmaktan pek hoşlanmam." dedi. kesinlikle göz teması kurmuyordu. "beni nasıl revire getirdin bu arada?" tobio bunu cidden merak ettirmişti. aynı zamanda da konunun değişmesini istemişti.

"kucağıma aldım."

tobio bunun şaka olup olmadığını anlamaya çalıştı ama atsumu gayet ciddiydi. "sonuçta seni çok fena benzettim. hem de iki kez. yardımcı olmam iyi olurdu değil mi?" ses tonu o kadar aşağılayıcıydı ki tobio onunla insan gibi konuşulmayacağını anladı. "merak etme, bunu ödeyeceksin zaten." dedi tobio. atsumu hiç de inanmayan gözlerle ona baktı, kaşlarını kaldırdı.

"önce yeni rakibi yen, sonra görüşürüz." dediğinde tobio iyice sinirlenmişti.