Shorties

staren

Wolfs p.o.v.
Het is een warme dag en we hebben vrij van werk. Eva loop er al de hele dag bij in een shortje, dot en een topje en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Volgens mij heeft ze het wel door want ze zuchte al een paar keer geïriteerd. 'Eef wat is er?" Besluit ik het toch maar te vragen. "Jezus Wolfs, dat jij dat nog durft te vragen man!" Ik schrik van haar reactie maar zij rateld door. "Je zit al de hele tijd naar me te kijken. Als er iets mis is met me, zeg dat dan gewoon ik kan wel tegen wat kritiek hoor. Dat weet je" "sorry" ik voel me toch wel een beetje stom omdat ik haar zo zat aan te kijken. Wat moet ze nu wel niet van me denken.

Eva p.o.v.
Wolfs zit nu al de hele dag naar me te kijken. Nu krijg ik er wel een beetje genoeg van, dus ik zucht weer eens. 'Eef, wat is er?' Eindelijk zegt hij er iets van. Ik zeg hem net iets te bot wat er scheelt. Hij schrikt en zegt een beetje verlegen; 'Sorry.' 'Nee, ik sorry. Het was helemaal niet zo grof bedoeld.' 'Het is niks.'

Wolfs p.o.v.
Na een lange stilte besluit ik haar toch te zeggen waarom ik zo keek. 'Eef?' Ik had nog niet opgekeken, maar nu ik dat doe zie ik haar zitten met haar knieën opgetrokken. Waardoor ze er nog aantrekkelijker uitziet dan ze al is. Het maakt haar los van het dagelijkse leven. Ze ziet er zo open en ontspannen uit. Zo heb ik haar het liefst. Mijn Eva. Floris, hou op, ze is niet van jou en dat zal ze nooit worden. Een hand vliegt voor mijn ogen. 'Aarde aan Wolfs, Floris, Flo?' Ze noemde me Floris, Flo! Oké kom op man, focus. 'Het gaat over zonet.' 'Wolfs...' 'Shht, niets zeggen. Ik keek zo, omdat je er zo mooi en aantrekkelijk uitziet vandaag.' Ze kijkt me een beetje verward aan. Shit, ik had dit niet moeten zeggen. 'Sorry, ik uhm, ik heb.' 'Gewoon de waarheid gezegd.' Zegt ze met haar ogen op de grond gericht.

Eva p.o.v.
Shit, wat zeg ik nou weer. Dit is helemaal niet waar. 'Dat is waar.' Zegt hij met een glimlach. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen, dus ik draai m'n hoofd weg. 'Hey, niet zo verlegen. Ik moet je iets bekennen liefste Eva', Hij laat een korte stilte vallen. 'Je bent een heel speciale vrouw. En je bent wel degelijk mooi en aantrekkelijk. Zonder jou kan ik niet meer leven, Eva. In het begin verliep het stroef, dat weten we allebei. Maar ging beter en beter. We werden een goed team. Onafscheidelijk. Ik ben elke dag meer van je gaan houden. Heel mijn leven lig overhoop en dat door jou. Maar ik vind het niet erg. Het voelt fijn. Ik weet dat je niet van poes pas houdt, dus zeg ik het maar gewoon. Ik zie jou dood graag Eva Vandongen.' Ik heb tranen in mijn ogen. Onze hoofden zitten nog maar een paar centimeters van elkaar af...

Dit staat al een hele lange tijd in mijn kladblok.😅😘

Er is iets heel erg mis met mijn verhaal 'stapje voor stapje' er is opeens een heel hoofdstuk weg en dat is een belangerijk hoofdstuk, dus ik ga het helemaal opnieuw moeten schrijven😬😬😥😘