Shorties

bevallen

'Kom op Eef, je kan het.' Fluistert hij zachtjes in haar oor.
'Nog één keertje Eva. Je bent er bijna.' Moedigt de vroedvrouw haar aan. 'Goed zo. Ik heb haar bijna. Ja!' Eva grinnikt om de vroedvrouw haar enthousiasme. 'Het is een meisje, maar uhm...'
'Wat is er?' Vraagt Eva ongerust.
'Ze heeft een afwijking.'
'Welke? Toch niet te erg hé?'
'Opzich niet. Het is niet levensbedreigend. Ze heeft het syndroom van down.'
'M-mag ik haar zien?' De vrouw knikt glimlachend en legt de baby in Eva's armen. Meteen begint ze te glunderen.
'Wat ben je mooi lieverd.' Fluistert ze.
'Ze is inderdaad prachtig.' Zegt Wolfs glimmend.
'W-wil je nog wel...?'
'Tuurlijk Eva. Ik ga voor d'r zorgen alsof het mijn eigen kind is. Dat heb ik je toch gezegd. Al vanaf het begin.'
'Maar ze heeft down. Ze is niet normaal.'
'Ze is even normaal als de anderen Eef.'
'Het is mijn schuld.'
'Nee Eva.'
'Jawel, ik had niet achter die kannibaal moeten aangaan. Die klap heeft hiervoor gezorgd.'
'Mevrouw, als ik u kan geruststellen, dit komt niet door de klap. Dit komt meestal door ouderdom van een of beide ouders.'
'Peer. Hij, hij was wel wat ouder. Wolfs, ik heb dit kind een rotleven bezorgd.'
'Dat is niet waar lieve Eva. Ze heeft de beste moeder die ze zich kan wensen en we gaan er het beste van maken. Ik ga je helpen. Altijd en overal. Echt waar.'
'Flo, waarom doe je dit allemaal voor me?'
'Ik doe dit voor je omdat ik...' Ze kijkt hem verwachtingsvol aan. 'Eef, ik hou van je. Niet als vrienden. Ik voel meer voor je. Ik, ik... Ik kan het gewoon niet meer voor me houden. We gaan samen dit prachtige kindje opvoeden en ik wil niet alleen haar vader zijn. Ik wil ook bij jullie horen. Ik wil je kunnen voorstellen als de moeder van mijn kind, maar ook als mijn lieve vriendin. Als mij Eva. Mij lieve, mooie, prachtige Eva. Mag dat?' Ze kijkt hem met betraande ogen aan.
'Meen je dit?'
'Tuurlijk, ik ga dit niet zomaar zeggen hoor.' Lacht hij. Ze grinnikt en kijkt verlegen naar het meisje in haar armen.
'Je ziet het niet fel hé?' Zegt ze tegen de verpleegkundige die naast haar is komen staan met een bordje waarop ze wat noteert.
'Nee inderdaad, ze is echt prachtig.' Glimlacht ze vriendelijk. 'Hoe zal ze noemen?' Eva kijkt naar Wolfs. Ze hadden nog geen naam afgesproken. Ze wouden wachten tot ze het meisje hadden gezien en iets konden kiezen wat echt bij haar paste.
'Hope?' Vraagt Wolfs. Eva knikt. 'Hope Vandongen.' Zegt Wolfs met een knikje.
'Nee, Hope Wolfs. Hope Wolfs, dat is haar naam. Niet Vandongen. Ik wil niet dat ze die naam draagt. Vandongen bestaat niet meer.'
'W-weet je het zeker?' Stottert hij overdonderd. Eva knikt. Hij moet een traan wegpinken.
'Ga je nou huilen?' Grinnikt ze.
'Sorry, maar het is gewoon even veel. Weet je wat dit voor me betekent Eef?'
'Veel zo te zien.' Glimlacht ze terwijl ze de traan van zijn wang veegt.
'Wolfs, ik uhm... Ik hou ook van jou.'
'Echt?'
'Tuurlijk, ik ga dit niet zomaar zeggen hoor.'  Beide grinniken om haar grapje.
'Mijn meisjes.'
'Wolfs, je vind het toch echt niet erg dat ze uhm...'
'Ze is hoe ze is en dat maakt me geen fuck uit Eef. Ik hou van haar. En van jou schatje. Jullie zijn alles voor me. Dat was jij al van zolang ik je ken en nu komt Hope daarbij. Ik hou van jullie met heel mijn hart. Ik ga juo nooit verlaten.'
'Mij?' Hij lacht en pakt haar hand vast.
'Jullie. Ik zal júllie nooit verlaten. Nooit. Geloof je me?'
'Ja. Ik geloof je.'
'Ik ga nu iets doen, maar als je het niet fijn vind, moet je het meteen zeggen.' Hij geegt haar geen tijd om te antwoorden, maar drukt gelijk zijn lippen op de hare.
'Het is goed hoor.' Knikt ze geruststellend.
'Ik laat jullie nooit alleen.' Fluistert hij en hij drukt een kusje op het hoofdje van Hope.

Gisteren om middernacht geschreven en eigenlijk weet ik al niet meer wat erin staat🙈😂