Shorties

toneel

'Het leven is als een bloem. Veel kleuren en geuren. Als je de bloem geen water geeft verwelkt hij, maar sommigen kunnen herstellen als je ze water geeft na het verwelken. Dit is net zo bij het leven. Als je geen uitdagingen hebt verwelk je. Je zit hele dagen thuis of doet elke dag maar weer hetzelfde. Verwelken dus. Een uitdaging is zoals water. Als je een uitdaging in je leven hebt kom je terug tot leven. Dan kan je weer verder. Sommige planten halen het niet na een water tekort. Net als mensen zonder uitdagingen. Dan, dan...' Ze staart naar die ene jongen in het publiek. Waarom moet hij hier nou weer komen? Dit kan ik niet! Haar gedachten slaan op hol. Ze loopt het podium af en laat zich trillend zakken op een stoel. Er klopt iemand op de deur. Ze kijkt op.
'He.' Zegt hij stil.
'Wat doe je hier?' Snauwt ze.
'Ik, uhm. Waarom liep je weg? Je was echt goed bezig.'
'Dit is allemaal jou schuld! Ik krijg nooit meer een rol in het schooltoneel! Zelfs geen achtergrond rol!'
'Ma, maar ik d-d-deed niks.' Stotterd hij.
'Vanbinnen zat je me al uit te lachen. Ik ken je toch!'
'S-s-sinds wan-neer maakt het j-jou iets uit als iem-mand jou ui-uitlacht.' Hij kijkt naar de grond. 'Verdomme. Stop met stotteren.' Fluistert hij tegen zichzelf.
'Waarom stotter je?' Hij kijkt geschrokken op en wendt dan zijn blik terug af. Ze krijgt een grijns op haar gezicht.
'Dé Floris Wolfs stotterd als hij niet pest.' Lacht ze luid.
'Da-da-dat is niet w-waar. A-alleen als i-ik zenuwa-achtig ben. Wa-waarom denk j-je da-dat ik n-no-nooit een spreek-kbeurt moet doen v-voor de kl-klas?'
'Maar waarom ben je dan zenuwachtig?' Hij haalt zijn schouders op.
'O-omdat ik j-je iets w-wilde zeggen, ma-maar ik durf niet me-meer.' Ze hoort een snik in zijn stem. Ze staat op en legt een hand op zijn schouder. Zo heeft ze hem nog nooit gezien. Anders is hij altijd zo stoer en pest hij erop los, maar nu staat hij op het punt van huilen.
'Floris, gaat alles goed met je?' Hij kijkt haar aan en schudt zijn hoofd. 'Kom even zitten je wordt helemaal rood. Straks val je nog flauw.' Hij neemt dankbaar plaats op de stoel die ze hem aanbiedt.
'Geef me je hand eens.' Ze legt haar hand in zijn uitgestoken hand en hij legt haar hand op de plek van zijn hart. 'Voel je dat?'
'Ja, is dat normaal?' Zegt ze geschrokken als ze zijn hart voelt bonzen.
'Als jij in de buurt bent wel.' Ze kijkt hem verward aan maar glimlacht dan als ze door heeft wat hij bedoeld
'Je stotterd niet.' Fluistert ze.
'S-soms niet.' Glimlacht hij.
'Maar waarom ben je dan zo zenuwachtig?' Hij haalt zijn schouders op en kijkt naar zijn handen.
'O-om-omdat ik j-je iets wild-de vert-tllen, maar j-je begrijp-pt me ni-niet denk i-ik. Ik be-bedoel dat i-ik, nou ja, i-ik denk da-dat, nee i-ik weet ze-' opeens voelt hij iets op zijn lippen. Ze kust me! Wat moet ik doen? Ik kan dit helemaal niet!
'Is er iets?'
'I-ik heb nog no-nooit-' Ze drukt weer haar lippen op de zijne.
'Dit was je eerste kus?' Vraagt ze ongelovig? Hij knikt beschaamd en krijgt rode wangen. 'Ik dacht dat jij zo een versierder was?'
'A-als ze erachter komen dat ik nog nooit gekust heb tr-trappen ze het af.' Hij draait zich om en wilt weglopen.
'Wacht! Wat ga je doen?' Ze loopt naar hem toe en neemt zijn hand vast zodat hij niet kan weglopen.
'Ik, uhm...' Ze drukt voor de derde keer haar lippen op de zijne.
'Ik loopt niet van je weg.' Hij glimlacht ongemakkelijk. 'Maar eh, waarom pest je eigenlijk?'
'D-dan voel i-ik me minder on-onze-zeker.'
'Onzeker? Heb je al eens naar jezelf gekeken. Toch geen reden om onzeker te zijn.' Ze ziet rode vlekken zich vormen op zijn wangen, voorhoofd en kin.
'Wa-wat bedoel j-je?'
'Dat je even rustig moet worden. Ik doe je niks hoor.' Ze slaat haar armen om hem heen. 'Je weet toch dat ze je de knapste jongen van de school noemen? Wat moet je dan met mij?' Zijn wangen worden weer rood en hij drukt zich van haar af.
'Dat wist ik niet en dat is ook hélemaal niet waar, maar jij weet denk ik ook niet wat ze over jou zeggen he?'
'Wat dan?' Vraagt ze verbaasd.
'Dat je het mooiste meisje van de school bent én dat is wél waar.' Hij laat zijn duim langzaam en voorzichtig over haar wang gaan.
'Echt niet.'
'Wel.'
'Je stotterd niet meer!' Zegt ze verrast.
'Ik stotter niet al ik me op mijn gemak voel. En voor het antwoord op de vraag wat ik met jou moet; wat moet jij met mij?'
'Dit.' Ze drukt een klein kusje op zijn mond.
'Ze hebben alles stil gelegd. Mevrouw Mentior zegt dat ze op je wachten. Ga je terug?' Ze haalt haar schouders op. 'Waarom niet?'
'Ik heb het verpest.'
'Je was goed bezig Eva. Ga terug. Als je wilt ga ik weg.'
'Nee, als ik verder doe kom jij kijken.' Zegt ze vastberaden.
'Kom, we gaan terug. Jij moet nog acteren.' Hij steekt voorzichtig zij hand uit die zij aanneemt en ze lopen de zaal terug binnen.

Ze staat glunderend naar het aplaudiserende publiek te kijken. Ze vangt een knipoog van haar gloednieuwe vriendje op. Ze glimlacht naar hem en gooit hem een kushandje toe. Ze ziet hem blozen waardoor haar glimlach nog groter wordt. Wat is hij toch schattig. Floris Wolfs, mijn vriendje. Als ze het podium afloopt ziet ze hem staan.
'Dat was prachtig. Ik hoorde dat je het ook zelf geschreven had?' Ze haalt haar schouders op.
'Maakt dat uit?'
'Ja! Je hebt echt talent! Doe niet zo bescheiden.' Hij slaat zijn armen om haar heen. Ze blijft verstijfd door zijn plotselinge actie in zijn armen staan. 'So-sorry. Ik v-v-vond het gewoon m-m-mooi.' Ze glimlacht.
'Dank je.' Ze wrijft over zijn wang, ziet zijn hoofd dichterbij komen en daarna zijn zachte lippen op dehare. Zijn hand laat hij onder haar shirt inglijden.
'Het moet nog niet he.' Drukt ze hem weg.
'Vind je h-het te snel?'
'Ik weet het niet. Jij bent nog maagd toch?' Hij kijkt naar de grond. 'He, dat is niet erg hoor.' Ze tilt zijn hoofd op en gglimlacht lief. 'Maar vind jij het niet te vroeg?'
'Ik, uhm...'
'Zeg maar wat je wilt zeggen. Ik lach je niet uit hoor.'
'Als, als ik het voor het eerst doe, wil ik dat met jou.' Ze drukt haar lippen op dezijne en trekt zijn shirt over zijn hoofd. Ze laat haar handen over zijn rug en borst gaan en laat zich dan zakken op de grond. Hij blijft staan.
'Kom liggen.' Ze trekt hem aan zijn hand en hij gaat liggen. Ze drukt een kusje op zijn borst en doet zijn riem los. Al die tijd blijft hij bewegingsloos liggen. 'He, als je niet wilt doen we het niet. Je moet je niet verplicht voelen.'
'Jawel, ik ben 17 en heb nog nooit met een meisje het bed gedeeld! Dat is toch niet normaal!'
'Dat is het wel Floris. Ik...'
'Ben jij ook nog maagd?' Ze schudt haar hoofd.
'Maar dat komt niet doordat ik het gewild hebt.'
'J-je bed-doeld verkr-kracht?' Stottert hij. Ze knikt en richt haar blik op haar handen. 'Mijn god. W-wie? Ken ik hem? Ik sla hem in elkaar!' Hij staat woedend recht.
'Floris, dat maakt niet uit. Laten we het gewoon gezellig maken.'
'Maar, da-dan doe i-ik je misschien p-p-pijn.'
'We doen het voorzichtig en op onze tijd. Als we willen kunnen we hier de hele nacht blijven. Ik heb de sleutel van dit zaaltje gekregen van de conciërge.'
'Maar we moeten door de school om buiten te komen.'
'Nee, langs achteren. Kom.' Ze steekt haar hand uit die hij aanneemt en hij gaat half over haar liggen.
'Eef. Zo mag ik je noemen toch?' Ze knikt glimlachend. 'Eef, als ik je pijn doe-' Ze kust hem.
'Dan zeg ik het.' Knikt ze. Hij trekt haar shirt over haar hoofd en legt langzaam zijn hand op haar linker borst.
'Jij bent echt zo mooi.' Fluistert hij. Ze giecheld neveus. Hij doet haar broeksknoop los en trekt haar broek naar omlaag. 'Zo mooi.' Fluistert hij weer en hij glimlacht naar haar. Hij laat zijn handen over haar rug glijden en doet haar bh los, die op de grond valt. 'Mag ik je even vasthouden?' Ze knikt en slaat haar armen om hem heen. Haar borsten tegen zijn borst gedrukt. Hij haalt diep adem. 'Droom ik?' Ze grinnikt.
'Nee.' Ze doet ook zijn broek uit en daarna haar slipje. Hij doet zijn boxer uit en Eva gaat op zijn schoot zitten. 'Klaar voor?' Hij knikt.
'Jij ook?' Ze giecheld weer.
'Nu kunnen we niet meer terug zeker?'
'Als jij wilt wel.'
'Ik denk het niet. Jou vriend zal dat niet fijn vinden.' Hij bloost. Ze neemt zijn rechtopstaande geslachtsdeel in haar hand en laat die voorzichtig bij zichzelf naar binnen glijden. Even blijft ze zitten met gesloten ogen.
'Alles goed?' Ze opent haar ogen en knikt. Ze drukt een kus op zijn lippen en laat haar tong in zijn mond glijden.
'Doe maar gewoon wat. Je doet het goed.' Zegt ze mompelend tegen zijn lippen. Ze begint op en neer te bewegen en slaat haar armen om zijn nek. Ze kreunt luid en hijgt in zijn oor. Een lekker gevoel borrelt op in zijn buik.

Ze laat haar hoofd tegen zijn voorhoofd rusten.
'Da-dat was...'
'Klaarkomen.' Grinnikt ze. Hij lacht en drukt haar tegen zich aan.
'Dat wou ik niet zeggen. Ik wou zeggen dat het geweldig was.' Het blijft stil. 'Ik heb je toch geen pijn gedaan?' Ze schudt haar hoofd.
'Nee, ik ben gewoon onwijs moe. Zullen we even gaan liggen?' Hij knikt en laat haar van zijn schoot glijden. Ze neemt een stuk stof en legt dat over hun. 'He, je mag me aanraken hoor.' Grijnst ze omdat hij ongemakkelijk op zijn rug blijft liggen. 'Kijk, ik ga zo liggen,' Ze draait zich op haar zij met haar rug van hem weg. 'En nu doe jij hetzelfde tegen me aan.' Hij gaat leppeltje leppeltje liggen.
'Je vind me wel raar zeker, dat ik dit niet weet.' Het was geen vraag, maar meer een veronderstelling.
'Nee, waarom zou ik?' Hij haalt zijn schouders op. 'Flo, je bent schattig.' Grinnikt ze.
'Hoezo?'
'Gewoon. Je bent schattig en ik hou van je.'
'Ik ook van jou.'

Sorry, ik vind onzekere Wolfs gewoon schattig😂🥰