Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Yanımda annem babam ve tanımadığım bir adam vardı. Annem hızlıca yanıma gelip
' Çağla kızım iyimisin?' Ona kafamı olumlu şekilde salladım. Hala o adamın kim olduğunu anlayamamıştım. Yavaşça kafamı ona çevirdiğimde kirli sakalı ve tapılası ela gözleri vardı. Yavaşça gözlerimi anneme çevirdiğimde bana yaşlı gözlerle bakıyordu. Annem bana acıyor gibi bakıyordu ne kadar belli etmesemde bakışlarından rahatsız olmustum. "Tanımadığım adam " sözde benim doktorumla konuşmaya çıkmıştı. Babam ise anneme toparlanması icin ilaçlarını getirecekti. Annem ile odada yalnız kaldık.
' Anne o adam kimdi öyle ?'
'Kızım o sana çarpan adam Ali, Ali Erdem. '
' Sizde bunu rahat karşılıyorsunuz öylemi ?'
' Kızım sen önüne bakmamıştın çok dalgındın. Ayrıca artık evdeki özel öğretmenin ve fizikçin olacak.' Annemin söyledikleri ile afallamıştım.
Neden ben fizik tedavi görecektim ve neden okula gidemeyecektim. Sadece annemden bunun cevabını almak istiyordum.
' Anne ben neden fizik tedavi göreceğim?' Annem yaşlı gözleriyle halen bana bakıyordu.
' Kızım çünkü sen sol ayağını bir süre kullanamayacaksın.' Bunları söyledikten sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı. Ben ise sadece küçücük bir umut olan özgürlüğümü tamamen kaybetmiştim. Hıçkırıklarım bogazıma düğümlenmişti. Aglayamıyordum bile. Tamamen kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerdeydim. Bu kaza hayatımın dönüm noktası olmustu. Sanırım artık bana azda olsa özgür hissettiren bisikleti bile kullanamayacaktım. Çok saçma olabilir ama kendimi özgür hissettiriyordu.En önemliside bu sürenin 2 yıl olduğunu öğrendiğimde kendimden geçmiştim. 2 yıl
sonra ben üniversiteye gidecektim. Bi anlık gözümü kapattığımda bütün hayatım gözlerimin önünden film şeridi gibi geçmişti. O hayal kurduğum günleri hatırladım bütün hayallerim bir anda yerlebir olmustu. Gözlerimi tekrar anneme çevirip
' Anne ağlama artık. ' O halen bana yaşlı gözleriyle bakıyordu. Bir süre sonra babam ve sadece adını bilmekle yetindigim Ali içeriye girmişti. Annemleri anlayamıyordum. O bana çarpan adamdı ama hiçbir şekilde şikayet etmemişlerdi. Üstelik bide yanıma özel fizikçim olarak bizim evin hemen arkasındaki minik evde kalacaktı. Bu çok saçmaydı sonuçta babam tanınmış bir iş adamıydı ve istese bu ülkedeki bütün fizikçileri ayağıma getirebilirdi. Gözlerimi yavaşça açtığımda odadaki herkes bana bakıyordu. Özelliklede Ali. Birden odaya biri dalınca irkildim. İçeriye giren Banuydu. Benim icin çok endişelenmiş olacak ki yüzü bembeyazdı.
Yanıma gelip oturdu ve
' İyimisin arkadasım ? Senin icin çok endişelendim neler oldu böyle ?' Daha hiçbir şey bilmiyordu. Sol ayağımı 2 yıl boyunca kullanamayacağımı üstelik okulumu evden devam ettireceğimi bile bilmiyordu.
Bunları ona eve gidince sakin bir kafayla odamda anlatacaktım. Ona dönüp
' Ben iyiyim kardeşim gördüğün gibi sadece bir kaç sıyrık var o kadar .'Bunları söyledikten sonra gözünden bi kaç damla yas inmişti. Hemen onu sakinleştirmem lazımdı.
' Sana ağlamak hiç yakışmıyor Banu hani kahkahalar atan delidolu Banu çabuk bana arkadaşımı geri ver.'
Bunları söyledikten sonra yüzünde bir tebessüm
belirmişti ona gülmek çok yakışıyordu. Bu yüzden hayatı boyunca gülmesini istiyordum çünkü o bunu hak ediyordu. O benim için sadece bir arkadaş değil
yalnızlığıma eşlik eden bir kardeşti çünkü oda yalnızdı. Annesi ve babası geçen yaz boşanmıştı
ve annesi benim babam gibi iş dışında hiçbir şeyi umursamıyordu. Banu tekrar bana bakıp sarılmıştı sanırım ihtiyacım olan şey buydu kardesimin bana sarılmasıydı. Ama sarılmamız bir anda kesilmişti çünkü doktor içeriye girmişti. Banuyuda annesi aradığı icin gitmek zorunda kalmıştı . Tabi annemler hala bana uyarıcı bakışlarını atıyorlardı çünkü durumumu halen Banu ' ya açıklamamıştım.
Bunu bilmeye hakkı vardı. Düşüncelerimi bir kenera bırakıp doktoru dinlemeye başladım.
" Evet Çağla hanım büyük bir kaza geçirdiniz ve zar zor sizi hayata döndürebildik. Kaza şurasında sol ayağınızda kompleks bölgesel agrı sendromu geçirmişsiniz fakat iyi bir fizikçi tarafından 2 yıl içinde iyileşeceksiniz. Ama bunun icin dizinde çabanız gerekiyor, umudunuzu yitirmemeniz ve psikolojik olarak sürekli iyi bir durumda olmanız gerekiyor. Çıkış işlemlerinden sonra taburcu olabilirsiniz '
Doktor bir masal gibi anlatmıştı. Sanki çok kolaymış gibi ama ben halen ne olacağını düşünüyordum. Ama asla umudumu yitirmeyecek kendi özgürlüğü-mü kendim kazanacaktım.
Annem ve babam çıkış işlemleri icin odadan çıkmışlardı ve ben Ali ile yalnız kalmıştım.
' Sen kimsin ? '
' Ben sana çarpan arabanın adamım .'
' Ve hala burda rahat rahat oturabiliyorsun senin gözaltında olman gerekmiyormu?'cümlelerimi sinirle söylemiştim. O ise bana alaylı gözler ile bakarak
' Herkes senin önüne bakmadığını ve benim o anda arabayı gayet dikkatli şekilde kullandığımı biliyor (!) güzellik '
Tam ' sen kimsin benimle böyle konuşuyorsun ' diyecekken odaya annemle babam girdi ve yanlarında birde tekerlekli sandalye getirmişlerdi.
O tekerlekli sandalyeye baktığımda 2 yıl boyunca sadece bununla haraket edebileceğim aklıma geldi ve kimsenin bana acıyarak bakmaması icin tüm enerjimle ' Hadi gidelim ' dedim.
Eve geldiğimizde kendimi çok yorgun hissediyor-
dum suan tek ihtiyacım olan duş alıp kendimi uykunun rahat kollarına bırakmaktı. Ama birden artık kendi kendime duş alamayacağım aklıma geldi sanırım bunun icin annemden yardım isteyecektim.
Koridordayken yavaşça adımlarımı odama yönelttim. Odama girdiğimde kendimi çok mutlu hissediyordum. Ama bir sorunum vardı duş almam gerekiyordu. Bunu yapmak icin annemi cagıracaktım
ki odaya zaten annem gelmişti. Ve bana bakarak
' Güzel bir duşa ihtiyacın olduğunu düşünüyorum prensesim.' Annem ne kadar da düşünceli bir insandı daha onu çağırmadan o anlamıştı.
' Doğru düşünmüşsünüz sultanım ' daha fazla konuşmadan sıcak suyun bedenimden akmasına izin vermiştim. Duştan çıktığımda kendimi bir bebek gibi hissediyordum. Üstüme tamamen siyah olan Pjama takımı geçirdim. Evet diğer kızlar gibi asla ayıcıklı
veya da pembe olan seyleri sevmiyordum. Ama bu siyah pjama takımının bana yakıştığından emindim.
Saclarımıda kuruttuktan sonra kendimi yatağa attım
tam uykuya dalacakken odamın kapısı çaldı ve içeriye Banu girmişti. Ona yavaşça yöneldim ve
' Hosgeldin kardeşim '
' Kardeş olduğumuza eminmisin Çağla ?'
'Bu ne demek Banu?'
' Bu şu demek tatlım 2 yıl boyunca tedavi göreceğini ve artık evden bile çıkamayacağını neden bana söylemedin ?' söylediği sözler karşısında ona sadece bakmakla yetindim. O ise ' Ben cevabımı aldım ' odadan çıkmıştı. Büyük bir ihtimalle Bunları ona babam söylemişti. Ahh sorunlu adam !!Şimdi ben ne yapacaktım onsuz bir günüm bie geçmemişti altı yaşımdan itibaren. Galiba hayatımda olan iki insandan bir tanesini kaybetmiştim. Suan tek istediğim şey bahçede olan salıncağıma çıkıp biraz kafa dinlemekti.
Annemden yardım istedikten sonra sonunda salıncakta oturuyordum.Bu bahçedeki heryer çok sessizdi ve ben bu sessizliği hıçkırıklarımla bozmuştum. Sadece içimi dökmek istiyordum. 1 haftanın içinde sol bacağımı kaybetmiş aynı zamanda kardeşim dediğim insanıda kaybetmiştim.
Hepsi o Ali denen şerefsizin yüzündendi. Ben Çağla Denizsem ona bu yaptıklarını yanına bırakmayacaktım.
Birden ensemde hissettiğim sıcak nefesle irkildim.
Ve bu kişi kimdi bilin bakalım. Ali (!)
' Neden ağlıyorsun?'
' Seni ilgilendirmez cek git buradan '
' Atarlıyız biraz galiba neyse sana şarkı söylememi istermisin ?Rahatlatır biraz. '
' Beni daha tanımıyorsun bile birde şarkı söyleyecekmiş çok komikkk'
' O kadar emin olma güzelim . Ben sokak sokak bisiklet süren ÖZGÜR KIZI gayet iyi tanıyorum....'
The end Umarım beğenirsiniz 🙏🙏🙏
