OYUN & KURAL

-ATEŞ! KORKUYORUM/2. BÖLÜM-

Yazardan...
Sancar'ın bakışları herşeyi bariz bağırıyordu sanki... "Sus!" diyordu genç kıza, "sus!"

Kız sorularının arkasında durarak dikmişti bakışlarını Sancarın üzerine.

Çocuk anlamıştı kaçışı olmadığını ne söyleyeceğini düşünürken ön camın parçalanması bölmüştü düşüncelerini.

Dolunay'dan...
Siktir! Arabaya ateş ettiler! Çığlığımla Sancar hayata dönmüş gibi bana bakıp yere çökmemi söyledi ben dediğini yaparken o etrafa baktı.

Başka bişey yoktu!

Etraf bomboştu. Sancar telefonunu eline aldı panik görünüyordu. Hayatımın bir günü LANET OLASI BİR GÜNÜ! Normal geçse ne olur ya!

Sancar telefonu kulağına alıp konuşmaya başladı;

~Abi, saldırıya uğradık.

~Evet, o da yanımda.

~Yok yok, merak etme sen, gayet iyi.

~Ne!?

~Abi sen emin misin?

~Sormayacaklar mı bu kız kim diye?

~Abi sen... sen ciddisin?

~Tamam.

Dedi ve telefonu kapattı bana dönüp;

S×İn

Dedi emir verircesine, kendini ne sanıyordu!
Hayatta en nefret ettiğim şeylerdendir ya! Bana emir veremez...

Ama şimdi bunu tartışmaya hiç ama hiç vartim yok zira şuan başka bir saldırı daha olmasından çok korkuyordum

Sakince arabadan indim başka bi araba geldi.
Mal gibi dikildim Sancar arabaya bindi bana dik dik bakmaya başladı;

S×Ya film mi oynuyor binsene!

Diye beni azarlayınca kendime geldim. Sert bi bakış atıp arabaya bindim. Farklı bir yere gidiyorduk. Hiç gitmediğim bir yere...
Araba durunca kafamı kaldırdım; Ateş buradaydı ama etraf boş bir araziydi. Sancar kafasıyla inmemi işaret ettiğinde arabadan indim.

D×Noluyor?

Diye sordum panikle bir açıklamayı hak ettiğimi düşünüyordum. Ama Ateş daha çok endişeli gibiydi. Göz bebekleri büyümüş, yüz kasları gerilmişti. Gergin olduğu her halinden belli olurken soruma karşılık beni iyice süzdükten sonra;

A×Sen iyi misin?

Diye sordu. İyi miydim? Kesinlikle değildim. O kısacık an içinde gerçekten öleceğimi düşünmüştüm. Ama soruma cevap istiyordum. Bu yüzden omzumu dikleştirip;

D×Önce ben sordum

Dedim bilmiş bir tavırla. Ama o aniden;

A×Dolunay!

Diye kükredi. Sesi aniden beklemediğim bir anda yükseldiği için gerçekten irkilmiştim. Biraz geriye gittim yinede kuyruğu dik tutmaya çalışarak;

D×Bağırma bana! İyiyim.

Diye karşılık verdim. Düşündüm ki belkide sorduğu soruları cevaplarsam oda benimkileri cevaplardı.

A×İyi, bin hadi arabaya.

Dedi sadece. Gerçekten çok sinirlendim çünkü bir silahlı saldırıya uğrayan ben olmama rağmen sorduğum soruya cevap vermek yerine yaptırımlarını bana uygulatmaya çalışıyordu. Sinirle sesimi biraz yüksekterek;

D×Ateş, nereye gidiyoruz? Neler oluyor? Birşeyler söyle, açıklama yapmak zorundasın!

Diye bir isyanda bulundum. Ne tepki vereceğini hiçbir zaman kestiremiyordum ama şuan için bu benim hiç umurumda bile değildi, çünkü haklıydım.

A×Ya kızım, zamanı değil şuan!

Diye öncekine nazaran daha sakin bir ses tonuyla konuştu. Ama "kızım" kelimesine takılmıştım. "Nereden geliyor bu samimiyet?" Diye sormak içimden geçsede bu asiliği başka zamana ertelemek zorunda olduğumu bir kez daha iç sesim yardımıyla kendime hatırlattım çünkü bu ormanlık hiç bilmediğim yerde bana sinirlenip bi gitse göt gibi ortada kalırım vallaha kurtlara, ayılara yem olurum. Onun yerine ses tonumu biraz düşürerek sakince;

D×Dolunay

Dedim. Anlamamış gibiydi, tek kaşını kaldırıp;

A×Ne?

Diye sorunca konuyu kavramaya çalıştığını anladım. Bu sefer açıklama yaparak

D×Adım, Dolunay.

Dedim. Bir süre durdu gözlerimin içine baktı sonrasında kafasını "Anladım." Der gibi sallayıp;

A×Pekala Dolunay, şimdi ne yeri ne de zamanı. Ama söz sana beklediğin açıklamayı yapacağım.

Dedi. Samimiyetine inandım. Çünkü er ya da geç mecburen bana bunu açıklamak zorundaydı.

Arabaya bindim.
Yolda giderken 15 dakika sonra arka camın parçalanma sesi gelince çığlık attım.

Ateş sanki böyle birşey olacağını biliyormuş hatta kendisi planlamış gibi sakindi bana döndü.

A×Çök ve ellerinle kafanı koru.

D×A-Ateş K-korkuyorum!

Dedikten sonra kulağımı delen patlama sesiyle bilincim yavaş yavaş kapanırken tek duyduğum Ateşin bağırışlarıydı...

Devam edecek...👣