I am RAMPAGE

CHAPTER 3

Andito ako ngayon sa cafeteria dahil nga sa nangyari kanina hindi na tuloy 'yung klase. Luckily, hindi ako kasama sa mga na guidance. Alam kasi ni ma'am na nabubully din ako kaya I was exempted of the punishment.

Dahan-dahan kong itinungo ang  ulo ko sa lamesa. I was trying to get some sleep.

Please, wala muna sanang gumambala sa akin ngayon. I want to get a nap.

Mukhang hindi yata narinig ng diyos ang dasal ko dahil may tumalak sa akin dahilan para matumba ako sa aking kinauupan.

"Ano masaya ka ba sa nangyari sa amin. For all I know, you're laughing your ass off!" isang sapak ang natanggap ko mula kay Eric. Pumutok ang gilid ng aking labi.

Tss, hypocrites. Kasalanan niyo naman iyon kaya kayo na guidance.

Pinagtatadyakan nila ako at pinagsasapak. God, I'm a mess. Mukhang galit na galit talaga sila. Wala akong panama sa kanila, mas malaki at malakas sila sa akin. I'm weak.

Well, serves you right? Isa ka kasing napakalaking gago.

He grabbed my uniform's collar and pulled me up harshly. He was really angry. He looks like he can kill any minute now. He was fuming red and his teeth was clenching hard. He was about to punch me again when somone shouts from behind.

"Stop it, Eric. You're making a scene" a middle aged woman was walking towards us. She was walking gracefully signifying her status, tumigil siya sa kalagitnaan. Nanay siguro ito ni Eric.

"Don't waste your time for a crap like that" she rolled her eyes at humalukipkip.

Binitiwan ni Eric ang pagkakahawak sa kwelyo ko at pumikit ng mariin.

"Be thankful, my mother was here" tumalikod siya sa akin.

"Hindi pa tayo tapos lampa. You'll pay for this." agad siyang umalis at tumungo palabas ng pinto.

Tumingin ako sa nanay niya at tinaas lang nito ang kanyang kilay sa akin. Lumapit ito sa akin at may inabot na kung ano. Nagtataka akong tumingin sa kanya.

"That's the payment for what my son did to you. I guess it's enough? Go see yourself a doctor" agad siyang lumabas.

Tss.. Mga matapobre. Akala nila lahat ng lang madadala sa pera.

Pinagpagpag ko ang aking slock at inayos ang lukot kong uniporme. Agad kong kinuha ang aking bag at isunukbit sa aking balikat. Hindi ko inaninda ang sakit ng aking katawan. Tumungo ako sa labas. Pupunta nalang ako sa park wala naman ng klase.

---

Naglalakad ako ngayon patungo sa park. Pumasok ako sa isang convenient store at bumili ng pagkain, plaster at ointment na rin para sa sugat. Naupo ako sa pinakamalapit na bench.

"Arrghh, aray!" ang hapdi ng mga sugat na  natamo ko mula sa suntok ni Eric. Malakas talaga sumuntok ang gago na 'yon.

Grabe sirang-sira talaga araw ko ngayon. Hindi lang isa na pangtitrip ang nagyari sa akin. Haisst, buhay talaga parang life.

"Fuck you, Eric! Kapag ako talaga lumakas. I'll surely get back at you." syempre di ko 'yan sinigaw baka may makarinig na alagad ni Eric. Daig pa naman non ang mga octopus sa dami ng galamay. Nagagawa talaga ng pera. Haisst..

Napalingon ako sa gilid ko ng may narinig akong paghikbi. Nagpapalinga- linga ako para mahanap saan nanggagaling ang mga paghikbi na 'yon.

Sa 'di kalayuan sa may bandang kaliwa ko may nakita akong batang umiiyak. Siguro dito nanggaggaling ang mga hikbi. Tumayo ako at tumungo sa batang umiiyak habang bitbit ko yung mga pagkain.

"Bata, bat ka umiiyak?" Hindi niya ako pinansin at tinungo niya lang ang kanyang ulo. Siguro na sa mga 11 to 13 years old na 'to.

"Do you want some chocolate?" tumingila siya at nakasalubong ng mga mata ko ang mga mugto niyang mata sa pag-iyak.

"Chocolate oh, sayo nalang" inabot ko sa kanya ang snickers na binili ko kanina sa convenient store. Tinanggap niya 'yon kaso nahikbi pa rin siya. Umupo ako sa tabi niya.

"Alam mo ba noong maliit din ako tulad mo. Sabi ng nanay ko sa akin, kapag malungkot daw ako or umiiyak kumain lang daw ako ng chocolate. Mapapagaan daw nito ang pakiramdam ko." nilingon ko siya na ngayon ay kinakain na 'yong snickers. Napangiti ako.

"Bakit ka nga ba umiiyak? Big boys should not cry anymore." Nagbukas ako ng isang chips.

"I lost my school textbook while playing here earlier. I'm afraid my mom will scold me when she find out." he pouted. What a cute kid. I pat his head.

"Alam mo, hindi mo dapat iniiyakan ang mga bagay na ganyan. Does crying will help you find your lost text book? Be honest with your mom and tell her the whole truth. Sigurado akong maiintindihan ka niya. You're his son afterall, so do not keep sulking here." I ruffled his hair.

"Talaga, kuya? Hindi magagalit si mommy?" pinunasan niya ang mga luha niya sa pisnge.

"Sigurado ako. Of course, sino ba ang makakatanggi at magagalit sa cute na batang kagaya mo?" kinurot ko siya sa pisnge. "Go on, tell your mom. She might be worried sick of you."

Tumayo siya at pinagpagan ang kanyang damit.

"Salamat, kuya!" at ngumiti ng napakalaki

"Walang anuman. Basta lagi mong tatandaan yung mga sinabi ko ah?" I pat his shoulder.

"Opo, kuya. Salamat po ulit." As if on cue, he ran off immediately.

Umuwi ako sa bahay pagkatapos ng tagpo kanina sa park. Isang napakahabang araw ito para sa akin. Andami nangyari pero I'm glad nakauwi ako ng buo.

Binigyan ako ng pang-usisang  tingin nila mama at papa pero 'di na sila nagtanong pa. Alam siguro nilang stressed na ako. Sino ba naman ang 'di magtataka, e puro bangas ang mukha ko HAHAHAHA.

Ano naman kaya ang nakaabang sa akin bukas?

I closed my eyes and dozed off to sleep.