Η τιμωρία

Η περίεργη

"Από την πρώτη μέρα μπήκα τιμωρία." Λέω ενοχλημένος καθώς κάθομαι στην θέση μου στην αίθουσα της τιμωρίας.

"Καλά. Και εγώ την πρώτη μέρα μπήκα τιμωρία." Κοροϊδεύει η Φοίβη.

"Ωχ... Λες να καταντήσω και εγώ έτσι?" Ρωτάω τον Μάθιου.

"Δεν νομίζω. Οι άνθρωποι γεννιούνται κατεστραμμένοι. Δεν γίνονται. Και εσύ είσαι μια χαρά φυσιολογικός." Την κοροϊδεύει και εκείνος.

"Μην το λες... Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται με τραύματα. Τους τα δημιουργούν οι άλλοι στην συνέχεια." Του λέω και τότε θυμάμαι όλα όσα έγιναν τότε που ήμουν παιδί...

Αλλά τώρα που το σκέφτομαι... Εγώ δεν είμαι πληγωμένος.

Ούτε έχω περίεργη συμπεριφορά.

Η Φοίβη όμως...

Είναι το πιο περίεργο κορίτσι που έχω γνωρίσει.

Και μητριά μου είναι η Σεμέλη Καραμάνου.

Η Φοίβη είναι... Κάπως αιμοδιψής.

Βίαιη.

Αλλά νομίζω πως κατά βάθος...

Είναι πολύ καλή κοπέλα.

"Και τι θα κάνουμε τώρα τρεις ώρες? Δεν έχω ξανά μπει τιμωρία." Λέει με παράπονο η Ιρένε.

"Μην ανησυχείς sis. Θα βάλουμε ένα υπνοτικο στον καφέ του γέρου Τζόνσον και θα φύγουμε για δύο ώρες. Μετά θα γυρίσουμε να κάτσουμε εδώ μισή ώρα θα ξυπνήσει θα τον περάσουμε τρελό και όλα καλά. Εμείς πάντα αυτό κάνουμε." Της απαντάει η Ζένια.

"Και... Θα έχουμε την ευκαιρία να σε γνωρίσουμε και όλας... Άρη." Μου λέει ο Μάθιου κοιτάζοντας με στα μάτια.

Ναι...

Αμηχανία...

"Ναι... Δεν έχετε κάτι ενδιαφέρον να μάθετε για εμένα..." Λέω αμέσως.

"Φαίνεται ο φλωρος από χιλιόμετρα." Σχολιάζει η Φοίβη.

"Θα σου απαντούσα τώρα εσένα..." Πάω να της πω αλλά μια φωνή με διακόπτει.

"Αλλά δεν αξίζει να ασχολείσαι με τελειωμένες καταστάσεις." Λέει ο Λίο και γυρνάω και τον βλέπω να μας πλησιάζει με τον Άνταμ και την Βίκι.

"Έλα Λίο... Μίλα καλύτερα..." Του λέει εκείνη αμήχανα.

"Μιλάω στα φρικια όπως τους αξίζει." Σχολιάζει ο Λίο και τότε η Φοίβη σηκώνεται και πάει να του επιτεθεί όμως ο Άνταμ την σταματάει.

"Εεε παιδιά... Ηρεμία. Έλα τώρα και εσύ Φοίβη... Μην δίνεις σημασία." Της λέει και εκείνη απομακρύνεται από κοντά τους.