Η τιμωρία

Ευτυχία

"Τι όμορφη που είσαι? Είσαι ότι πιο όμορφο... Ότι πιο γλυκό... Τι ξέρεις? Είσαι υπέροχη." Λέω στην μικρή μου κορούλα έχοντας την στην αγκαλιά μου στο δωμάτιο της στο νοσοκομείο.

Ναι φυσικά και κανόνισα να έχει δικό της δωμάτιο για να μην την ενοχλεί κανένα άλλο μωράκι.

Αλλά κυρίως για να μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί της.

Ή όσο πιο πολύ γίνεται.

"Είσαι ότι καλύτερο. Μικρούλα μου. Αγάπη μου... Μικρό μου αστεράκι..." Λέω πειράζοντας και την μυτούλα της ενώ εκείνη απλά κοιμάται.

"Ουαου... Αυτό το κοριτσάκι δεν θα βρει ποτέ γκόμενο." Ακούω την Άλεξ να μου λέει και αμέσως γυρνάω και την κοιτάζω.

"Δεν της χρειάζεται. Ο μικρός μου θησαυρός έχει εμένα. Το αστεράκι μου." Απαντάω εγώ και πραγματικά νιώθω τόσο ευτυχισμένος κοιτάζοντας την μικρή μου Έστερ.

"Αστεράκι θα την φωνάζεις? Ποιος είσαι? Η Γιουσέφ?" Με κοροϊδεύει πλησιάζοντας μας.

"Αφού την λένε Έστερ. Αστέρι. Άρα είναι το μικρό μου αστεράκι." Λέω χαϊδεύοντας το μαγουλακι της.

"Ναι εντάξει... Όντως πάντως... Είναι πανέμορφη... Στην... Μητέρα της μοιάζει. Και δεν είναι τόσο κόκκινη όσο τα άλλα μωρά. Μάλλον επειδή γεννήθηκε από την καισαρική." Σχολιάζει η Άλεξ καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Ναι όντως... Στην Φοίβη μου μοιάζει. Αν και δεν φαίνεται πολύ από τώρα... Θα δεις. Σε εκείνη θα μοιάζει." Λέω εγώ συγκινημένος.

"Ναι... Ναι εμ... Σε μια εβδομάδα που θα βγει η μικρή από το μαιευτήριο και θα πάτε σπίτι?" Με ρωτάει.

"Ε που αλλού? Στο δωμάτιο μου. Να πείτε να πάνε να κάνουν μια ανακαίνιση. Θέλω να συμβουλευτείτε μια ειδικό για να φτιάξουν ένα τέλειο δωμάτια για το μωρό. Και απλά κάπου να είναι και το δικό μου κρεβάτι για να κοιμάμαι δίπλα της. Και τα ρούχα μου κάπου και το play station." Απαντάω εγώ.

"Ναι. Όχι. Θα πείτε να μείνετε στο σπίτι της Φοίβη. Το θέλω το δωμάτιο σου." Μου ανακοινώνει η Άλεξ και την κοιτάζω έκπληκτος.

"Τι? Για ποιο λόγο το χρειάζεσαι?" Την ρωτάω και αφήνει μια ανάσα.

"Οι γονείς του Μαξ δεν με εγκρίνουν. Γιατί με θεωρούν υπεύθυνη για τον θάνατο της κόρης τους. Μάλωσαν... Και τέλος πάντων τον έδιωξαν από το σπίτι. Ε δεν μπορώ να τον αφήσω και στους δρόμους. Και θα μείνει μαζί μας. Αλλά το ένα δωμάτιο το πήρε ο Γιαννάκης το άλλο η μικρή μας Αρετή... Ε δεν περίμεναν οι γονείς μσς να κάνουν τόσα παιδιά. Άρα επειδή δεν θέλω να ξεπαστρεψω τελείως τον πατέρα μας... Και δεν μπορεί να μείνει στο δωμάτιο μου. Άρα θα μείνει στο δικό σου." Μου ανακοινωνει και τότε αφήνω μια ανάσα και αφήνω την αγαπημένη μου θυγατέρα στην θερμοκοιτίδα της.