Η τιμωρία

«Η μαμά της Χριστίνας»

Κάθομαι σε ένα παγκάκι και κοιτάζω ξανά όλα τα άρθρα που έχουμε βρει.

Όλα το μόνο που γράφουν είναι τα ονόματα των θυμάτων και το πώς τα βρήκαν.

Τίποτα το σπουδαίο...

"Γεια σου μικρή Τιτανίδα." Ακούω τον Άρη να μου λέει καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Τιτανίδα? Τι είναι αυτό?" Τον ρωτάω και γελάει λιγάκι.

"Η Φοίβη στην μυθολογία. Κόρη του Ουρανού και της Γαίας. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία." Μου εξηγεί.

"Αααα... Και έτσι θα με λες τώρα?" Τον ρωτάω.

"Γιατί όχι? Δεν σου αρέσει?" Με ρωτάει και αφήνω ένα γελάκι.

"Εσύ με λες... Τιτανίδα... Ο Στέφαν Μέριντα. Η αδελφή μου Άριελ... Κάτι άλλο?" Του λέω και γελάει.

"Λοιπόν... Τι διαβάζεις?" Με ρωτάει.

"Τίποτα το σπουδαίο... Βασικά... Για την υπόθεση μας. Αλλά δεν βρίσκω τίποτα που μπορεί να μας βοηθήσει. Απλά μας λέει για τα θύματα και τον τρόπο που τα βρήκαν. Τίποτα για τον δολοφόνο." Λέω αφήνοντας τα χαρτιά.

"Εντάξει μόνη σου και εσύ... Πρέπει να βάλουμε κάτω όλα τα στοιχεία... Να δούμε για όλα τα θύματα... Τα πάντα... Και θα τα βρούμε όλοι μαζί." Μου λέει και τον κοιτάζω.

"Όλοι μαζί ε? Άσε με ρε Άρη... Πήγαινε στα παιδιά και άσε με μόνη μου. Είπαμε να κάνουμε λες και δεν συμβαίνει τίποτα στο σχολείο. Θα φανεί περίεργο σε όλους αν μας δουν μαζί." Του λέω κάπως εκνευρισμένη.

"Ναι. Αλλά εγώ σου είχα πει να βγούμε να πιούμε καφεδάκι πιο πριν οπότε... Μπορούμε να μιλάμε κανονικά." Μου λέει χαμογελαστός.

"Καλά... Και τι θες να πούμε?" Τον ρωτάω.

"Λοιπόν... Θες να πάμε μια βόλτα μετά το σχολείο?" Με ρωτάει.

"Που?" Τον ρωτάω και γελάει.

"Ξέρω εγώ? Να φάμε." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Δεν ξέρω... Δεν... Ξέρω... Πώς είναι να βγαίνω με... Αλλά παιδιά." Του λέω αμήχανα και γελάει πάλι.

Τότε μας πλησιάζουν τρέχοντας σχεδόν η Βίκι και ο Μάθιου με τον Άνταμ και τους κοιτάζουμε.

"Τι έγινε καλέ παιδιά?" Τους ρωτάει ο Άρης.

"Μαντέψτε. Η μητέρα της Αλεξάνδρα Σμόουκ είναι ζωντανή." Λέει ο Άνταμ χαμογελαστός.

"Αλήθεια?" Ρωτάει ο Άρης ενθουσιασμένος.

"Ναι! Είναι βέβαια... Μεγάλης ηλικίας... Αλλά είναι ζωντανή." Απαντάει ο Μάθιου.