Loving The Man With No Feet(completed)

Chapter 27

Chapter 27

UMUPO sya sa one seater sofa sa may sala. Kakatapos nya lang pakainin ang anak nya nakahanda na rin ang mga gamit na kukunin nya.

"Aalis kana ba talaga ngayon din?" Biglang tanong ng Lolo nya.

"Opo, para makabalik ho ako kaagad." Sagot nya.

"Alis ka ng alis, nasasanay mo nang iniiwan yan anak mo Maria. Aba! Ikaw ang nanay nyang anak mo at hindi ang mama mo kaya kung maaari lang sana ay wag mong sanayin yan anak mo na wala ka sa tabi nya at paglumaki yan ikaw rin ang mahihirapan". Napayuko sya sa mga linintanya ng Lolo nya. Tama namn kasi ang punto nito at kung anong ibig nitong sabihin sakanya.

"Panghuli na po ito, pagkatapos ng tatlong araw dito po muna kami." Aniya.

"Aba! Luz pagsabihan mo yan anak mo" balin ng Lolo nya sa ina kaya napangisi sya. Nang tignan nya ang ina ay pinanlakihan lang sya nito ng mata ngunit hindi na umimik pa.

"At ikaw!" Tukoy sakanya ng lolo nya. Sinenyasan naman sya ng ina na makinig na lang. "Mamaya kanang hapon bumyahe, aba hindi biro ang layo ng Ilocos sa saatin at ng makasama mo pa ang anak mo, siguro naman ay nandito na yung piloto ng chopper mamayang hapon para maihatid ka." Hindi man masuyo at malambing ang tono ng Lolo nya ay na-apreciate naman nya ito.

Lumitaw ang ngisi sa labi nya. "Your so sweet Lolo!" She burst out in a bubbly maner at natawa na lang sya ng inisnaban lang sya nito.

Napailing ang mama nya. Maalala nya, sya rin na nandito na lang din sya at nandito ang ina ay itatanong na nya ang mga bumabagabag sakanya.

"Ma, did we live in Ilocos somewhere 10 years ago or more?" Hindi nya pinahalatang natetense sya maaaring isagot ng ina kaya namn ay pinilit nyang maging normal lang na tanong ito.

"Yup, we do. Doon kasi nadestino noon ang papa mo". Sagot namn nito na wala lang.
      

"May tinatago ba kayo saakin ma?" Deretso nyang tanong pero walang epekto o pagbabago sa reaction ng ina nya.

 
"Why ask sweety... all of sudden?" Tanong nito.

Nagkibit balikat sya. "I just met someone saying thing's don't match up in my memory." Tapat nyang sagot.

"Well nothing seriously, what I said, ay iyon na yun. You engage in a fire ten years ago in month of May and-". Hindi nito tinuloy ang sinabi na kinataka nya.

 
"And what?" She ask eagerly.

"Matanda kana, siguro kailangan mo ng malaman." Seryosong ani ng ina nya.

Lumakas ang tibok ng puso nya sa mga sanadaling iyon. Bumalin sya sa ina at sinalubong ang tingin ng ina. "You were abducted in that year too at the month of  July with your best friend who die on the spot." Anito

 Natuod sya sa sinabi ng Ina. "Bakit ngayon nyo lang sinabi, ni parang wala lang ang mga yun ma. If she's my bestfriend. What the hell! Why I cant remember her?" Frustrated nyang tanong sa ina na ngayon ay mababakasan na nang emosyon sa mukha.

"We request to your psychiatrist after that incident to erase your memory!" She was shock with the revelation a head of her.

Nanlumo syang tumingin sa ina. Umiwas ito ng tingin sakanya. "What the hell, Why did you erase my memory about that!" Asik nya. Namatayan sya ng kaibigan at worst hindi nya man lang maalala ito upang ipangluksa o kahit ang alaala na lang nito ang papahalagahan nya. It felt like she knows what the piece is missing in her heart but it will never be back to her.

"Because that time, we can see you suffering from those memory you witness. Yun ang nararapat gawin sa mga panahon na iyon." Ani ng ina.

"But you guys should made me face that to step forward. Hindi ko maintindihan Ma, nakakainis na may alaala pala ako na hindi ko maalala. And worst its my best friend it just that I feel dispointed in myself" Aniya.