Loving The Man With No Feet(completed)

Chapter 25

Chapter 25

"Ate, magkano po tong poncan ba to. Basta etoh pong orange magkano po?". Nakangiti nyang tanong sa tindera.

"150 ho! isang kilo." Sagot nito.

"Dalawang kilo nga po". Aniya. Pagkalabas nya sa coffee shop kanina ay napagpasyahan nyang lumabas at mag-aliw ng namataan nya itong tindahan ng prutas ay napagpasyahan nya ng bumili ganun din sya kanina ng may namataan boutique ay bumili syang button in cotton shirt at pajama na panlalaki na madali lang na suotin. She's hopeless.

"Dagdagan nyo na rin ho, isang kilo ng grapes at dalawang kilo ng mansanas. Magkano ho?".

"690, ho!". Napakamot sya maybutal pa palang natira.

"Dagdagan nyo na ho ng isang kilo ng rambutan." Aniya at bingay ang Isang libo rito. Nang inabot nya pinamili at nakitang susuklian pa sya sinabi na nyang wag na.

"Sya nga pala ate! May alam ka bang malapit lang dito na restaurant ganon o kahit anong kainan?". Hindi kasi sya makahagilap ng kainan o turo turo man lang sa paligid.

"Sa may kaliwa ho. Kaya lang ay Japanese restaurant ho yata yan wala ho kasi talagang turo turo dito, iba ang lugar nila." Anito.

"Sige, ho, salamat". Aniya at naglakad na nang may humawak sa kamay nya.

"Miss!".

"Ahhh... bakit ho!". Nangunot ang noo nya matanda kasi ang humila sakanya at hindi naman mukhang pulubi at mukha naman itong desente at matino.

 
"Tama ikaw nga!". Anito.

"Ho! ano ho?" Nalilito nyang ani.

"Ako to ang tyang Nelly nyo." Nangunot ang noo nya. Hindi namn mukhang budol budol ang matanda pero malay nya lang.

"Pasensya na kayo, pero hindi ko po, kayo kilala." Magalang parin nyang ani rito.

"Siguro nga. Sampung taon na rin ang nakakaraan ng huling nagkita tayo mukhang nalimutan mo na. Sandali!" Anito at may dinukot sa bulsa nito.

Hinigpitan nya ang hawak sa pinamili. In case na tumakbo sya ay mabilis syang makakaalis kung may mangyaring masama kahit palagay ang loob nya sa matanda mahirap na.

"Tignan mo tong litrato sa pitaka ko." Anito at binuklat kung saan pwedeng paglagyan ng litrato. And to her shock she see her 11 or 12 year old self holding a base ball bat smiling ear to ear and the old woman standing in front of her is also in the picture holding a ball like a ball of tennis but the color is white and a base ball bat, smiling, enjoying wearing a its cup in her head.

"Naaalala mo na? Nang maaksidente ka kasi ay wala nakong naging balita". Tanong nito sakanya.

Umiling sya. "Pasensya na po. Hindi po talaga eh. At hindi ko po alam kung pano yan nagyari na mayroon kayong ganyang picture."

"Hindi mo ba talaga naaalala. Magkapitbahay tayo noon dito. And also kasama natin si Lee sa picture ang kababata mo simula kinder at best friend mo pa." Anito at pinakita ulit sakanya ang litrato and at the left side of the picture there is a girl wearing a cup orange like the old woman kaya lang ay hindi nakikita ang mata nito at ang magandang ngiti lang nitong nahagip ng camera halatang hindi pa ito handa ng kunan nang litrato.

"Kung makikita ni Lee yan siguradong bubusangot ito. At least kilala mo naman lang si Lee. Kamusta na sya at ikaw?" Anito.

Mas lalo syang naguluhan sa mga sinabi ng matanda. Napapikit na lang sya ng mata at pinilit inalala kung ano ang sinasabi ng matanda. She believe its was not a fake picture of her. Pero mas lalo lang sumakit ang ulo nya.