Meeting the Wolves

Deja Poo!

Η γειτονιά, αν εξαιρέσεις το αχούρι στο οποίο μένω, φαίνεται αρκετά όμορφη και φιλόξενη. Χαμηλές πολυκατοικίες, προσεγμένα μπαλκόνια και αρκετό πράσινο θα έλεγα με σχετικά καθαρά πεζοδρόμια. Εξακολουθούσε να μην φυσάει ούτε στο ελάχιστο και αυτή η ζέστη για Φλεβάρη μήνα δεν ήταν καθόλου φυσιολογική. Ένιωθα ήδη πως ίδρωνα. Και αν σιχαινόμουν κάτι παραπάνω από την ζέστη, ήταν αυτός ο ιδρώτας. 

Ανακάτεψα τα μαλλιά μου χαζεύοντας τα ονόματα των οδών και περπατούσα σκανάροντας τα μαγαζάκια γύρω μου. Προφανώς είχα βγει στον κεντρικό δρόμο μιας και η κίνηση αυξήθηκε ενώ ο συνωστισμός κόσμου και καταστημάτων με έπνιξε απότομα! 

Ομάδες νεαρών ατόμων είχαν ξεχυθεί στον δρόμο και είχαν κατακλίσει τα παγκάκια, το πάρκο, τις καφετέριες. Τουλάχιστον δεν θα έμενα μακριά από τον πολιτισμό και αυτό ήταν μια αχτίδα ανακούφισης σε όλο αυτό το παράλογο που έπρεπε να ζήσω! Η δυνατή μουσική από τις καφετέριες έφτανε ως τα αφτιά μου καλοδεχούμενη και σύντομα έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά ένα κομμάτι. Τολμώ να πω πως με έναν περίεργο τρόπο ένιωθα λιγότερο μόνη μου.

Έβαλα μια τούφα τα μαλλιά από το πρόσωπό μου και πέρασα απέναντι μόλις το μάτι μου έπεσε πάνω στην βιτρίνα ενός κλειδαράδικου. Είχα καμία ώρα ακόμα μέχρι τα ρολά να ανέβουν οπότε υπενθύμισα στον εαυτό μου να ξαναπεράσω αργότερα.

Χαρούμενη με την πρώτη μου, μικρή νίκη μερικά λεπτά αργότερα πέρασα το κατώφλι ενός μικρού, χουχουλιάρικου μαγαζιού. Η μουσική κάποιου ραδιοφωνικού σταθμού έπαιζε απαλά στο background ενώ μικρές παρέες καθόντουσαν στα κόκκινα τραπεζάκια. Εντόπισα ένα ελεύθερο κοντά στην βιτρίνα και απλώθηκα φαρδιά πλατιά εκεί.

Η πλάτη μου έβγαλε ένα ανατριχιαστικό κράκ καθώς τα κόκκαλά μου ακούμπησαν την πλάτη της καρέκλας μου. Ήταν τόσο ανακουφιστικό!

Έβγαλα το σημειωματάριο μου από την τσάντα με το κινητό και τα άφησα στην άκρη του τραπεζιού μου. Παράλληλα μου έδωσα χρόνο να χαζέψω το μαγαζί. Μια νεαρή κοπέλα στάθηκε λίγο ανυπόμονα δίπλα μου και αφού με ενημέρωσε πως θα επέστρεφε σε δύο λεπτάκια έφυγε αέρας.

Η σερβιτόρα είχε πελαγώσει! Ήταν μόνη στον χώρο και από ότι φάνηκε τα πόδια της είχαν πάρει φωτιά ώρα τώρα.

«Συγνώμη για την καθυστέρηση αλλά σήμερα η μέρα είναι αρκετά γεμάτη.» Η φωνή της ήχησε ξανά δίπλα μου.