Süveyda ben fikrinde haç kalbinde Kabe olanım
Kalbim ve fikrim yıllardır savaşta
Ben fikirle konuşup kalbine itaat edenim
Bundan muzdarip nice insan var
Ben seni tanıyana kadar
Fikrimin dinine kalbimin yoluna inanırdım
Şimdi fikrim ve kalbin kalbine iman etti yıllardır alamadığım soluk ciğerlerimi dolduruyor
Sen dolduruyorum içimi aldığım her nefeste
Ve susuyorum sana süveyda
Kana kana sen içmeli kalbim
Soluğun abı hayattır
Üfle kalbime alevlenmeli yeniden
Özlüyor gözlerini gözlerim
Ve yeniden duygu sektine uğradı kalem,önümdeki mum ışığında kalbimdeki ateşte aşkınla kelamı bitirip
Yüreğimle devam ediyorum bu şiire...
Süveyda taşa döndü kalbim
Bizim ülkede kuşlar yok
Bayat ekmek gibi kalbim
Köpeklere atsam kalpsiz kalacağım
Kuşlar da yokki ufalayıp önlerine atayım
Kıblem şaştı kabem neresidir
Pusalam gözlerindi
Işığım yüzün
Pusalasız ışıksız kaldım
Sensizliğin karanlık diyarında
Süvayda
Süveyda
Süveyda'm
Kırk gün kırk gece adını ansam dönermisin
Sensizliğe yenip kalbime girermisin
Kahve içtik oysa kırk yıl hatrın var
O kırk yıl hatır için avuçlarımı öpermisin
Sen gittin ya hani
Ben yok oldum
Yoklukta kayboldum
Yusuf'u şivekar buldu da
Şamil'i şeyda buldu dedirtir misin
Gitti deriz ölenler için
Sen gittin de ben neden öldüm
Gel desem ne değişir
Gelmezsen bu çırpınış neye yarar
Bilirim olmaz böyle şiir
Sana yazdığımı kim bilir
Her okuyan kendine sanır
Gülnare beni satırlardan tanır..
