KALBİMDEKİ KARANTİNA

İLK GÜNLER

Bugün kaçıncı gündü bilmiyorum. Aslında bazen niye burada olduğumuda unutuyordum.

Ruhumu kandırmayı bırakmalıyım. Aslında neden burada olduğumu unutmak istiyordum.

Ama bu mümkün değildi. Dışarıdaki siren sesleri, artık kafamı kaldırmaya tahammül edemediğim televizyon, odama giren çıkan insanlar, ve son olarak evet kaçıncı gündü bilmiyorum.

Ama o zamandan beri ayrılamadığım, bir parçam gibi hissettiğim, artık sadece akşam onla karşılaşmayı istediğim yatak.

Önceleri yatak bana güzel şeyler andırırdı; bir rüya, öğlen şekerlemesi, sabah kalmak istemeyişim o tatlı inatlaşma.

Şimdi bu 5 harfli kelimenin bana anımsattığı tek şey... evet artık unutmak istiyordum.

Olmuyordu. Hem kim hayatının 15 gün içinde sona erebileceğini ihtimalini unutabilirdi ki.

15 gün sonra tekrar hayatıma dönme ihtimalide vardı tabi. Bunu sonra söyleyişimin sebebi ihtimalinin çok düşük olmasımıydı yada benim gitgide kötüye gidişimi bedenimde hissettmem miydi?

Yada benle aynı durumda olan milyonlarca kişi miydi? Bilmiyorum. Sanırım hepsiydi. Bazen televizyonda tek kanal olduğu düşünüyordum. 4 evet 4. kanal sayısı değildi bu.

Bu yatağa hapis oluşumun süresiydi. Galiba zamanın geçmemesini hayatımda bu kadar ırgalamamıştım. Aslında ırgalayacak kadar uzun sürmediği için olabilirdi.

4 demek bu bütün hayatımın güzel kesitlerini bana unutturan, belkide hafızamdan silen resmi sayı buydu. 4.televizyona dönünce artık gördüğüm yazılar sabitti.

Sadece tek değişen şey sol altaki ölüm sayısının arttığını dikte eden sayılardı. Bir gün uyandığımda bu sayıları görmek istememem şuanki en aydınlık hayalimdi.

Evet o sayıları görmediğim gün burdan çıktığım gün olacaktı. Ölü mü? Diri mi? İşte bunu bilmiyordum. Bunu gösterecek tek şey zamandı.

Yada binlerce insanın ölüm sebebi, televizyondaki tek gündem, benim burda olma sebebim, en önemlisi içimde oluşu ve hayır galiba en önemlisi gitgide içimi feth edişiydi.

Salgın evet kelimelerle anlatılamayan, bütün bu cümlelerin tek kelimelisiydi salgın virüs denen salgın.