Kocaman evde kendimi minik bir karıncaya benzetiyorum nereye gideceğini şaşıran,kendinden büyük yükleri taşıyan bir karınca.
Cenaze töreninin üstünden yaklaşık 1 hafta geçmişti ve ben eve hiç uğramamıştım şimdi ise kapının önünde girmek ve girmemek arasında gidip geliyordum.
Titreyen ellerimle anahtarımla kapıyı açtım.
Oturma odasında kanepenin üstünde dağınık battaniye duruyordu mutfağa girdiğimde ocağın üstünde babamın son yaptığı ama 1 hafta içinde bozulan yemekler dizilmişti masaya baktığımda benden gizlediği poşeti gördüm ve içinde bana söylediği gibi ağrı kesici yoktu kendi ilaçları vardı.
Gözümden bir damla yaş aşağı doğru süzülürken elimle hızlıca sildim ve üst kata babamın odasına girdim.
Yatağının üstünde duran pijama takımı henüz katlanmamıştı yatağına oturduğumda hemen komidinde duran fotoğraf ilgimi çekti.
Ben,annem ve babamın bir arada olduğu bir fotoğraftı artık göz yaşlarım boğazımda dizildiğinde dayanamadım ve bir damla fotoğrafa düştü.
Fotoğrafın arkasında bir yazı vardı.
Güzel kızım,sana söyleyemediğim için beni affet eğer sana söyleseydim her şeyi bırakır benimle ilgilenirdin,ben gittikten sonra ağlamanı istemiyorum fakat sözümü dinlemeyeceğini biliyorum şimdi ağlasan bile hep güçlü dur kızım okuluna git ve beni gururlandır,ayrıca sana verdiğim sözü de tutamıyorum mezuniyetinde yanında olamıyorum güzelim ama beni hep hisset kızım yanında olamasam da içinde bir yerlerde hep olacağım.
Hissetmişti,öleceğini hissetmişti notu okuduktan sonra hıçkırıklarım da ağlamamla çoğalmaya başladı ve gözlerim artık vücuduma ağır gelmeye başladığı için gözlerimi babamın yatağında kapadım.
+
Çalan telefonum ile gözlerimi açtım arayan Jennie idi.
"Efendim." dedim en uykulu sesimle.
"Bugün bari okula gel Jisoo iyi olduğunu görmek istiyorum."
1 haftadır okula gitmiyordum açıkçası gitmeyi de düşünmüyordum fakat o nottan sonra içimden babama bir söz verdim okula gidip başarılarımla onu gururlandıracaktım.
"Geliyorum Jennie merak etme."
"Süper 10 dakikaya evinin önünde olurum."
Banyoya girdiğimde göz altlarımı görünce şok oldum ve elimden geldiğince kapatmaya çalıştım son olarak kuruyan dudaklarıma pembe bir ruj sürdüm.
Okul üniformamı da giyip evden çıktım.
Jennie beni görünce hızla sarıldı ve neredeyse ağlayacak gibi oldu.
"Tamam bu kadar duygusallık yeter yürü okula,geç kalacağız."
Sonunda okula vardığımızda beni tanıyanlar bana acıyan gözlerle bakıyorlardı ve bundan nefret etmiştim buna rağmen hepsine gülümsedim ve sınıfa girdim.
Sınıftakiler gelmeme şaşırmış olacaklar ki beni görünce duraksadılar ve bana moral vermeye çalıştılar.
Onlarla konuşmam bittikten sonra sırama geçtiğimde Taehyung gözlerini bana dikmiş bakıyordu.
