crystal snow | taennie

özel bölüm

Spring Day

Aşkın sınırlarını çizmeye yetmezdi gözyaşları. Zamanla unutulmazdı acılar ve silinmezdi yaşanılan anılar.

Benden gidişine hiçbir ad veremedim.

Yağan her kar kristaline senin adını verdim.

Otuz beşime bastım bu yıl. Tam on beş yıl on dokuz gün olmuş. Hâlâ içimde tutuyorum büyütemediğim umudumu. İçimde tutuyorum, dallanıyor budaklanıyor kemiklerimi lime lime ediyor da yinede yerinden söküp atamıyorum.

Alışıyorum zamanla öyle bir alışıyorum ki bazen gidişini bile özleyesim geliyor.

Bir yerde hata yaptığımı biliyorum.
Bu kadar sevginin beni öldüreceğini söylesende artık buna inanmıyorum.
Öldürmüyor sevgilim.
Sana olan bu sevgim beni öldürmüyor.
Öldürmüyor, önünde çürümemi izlerken yaşamama da izin vermiyor.

Güzelim.

Seni özledim.

On beş yıl on dokuz gün yalnızca senin yolunu gözledim.

Seven kalpleri hiçbir mesafe ayıramaz demiştin çünkü yakın kalplerin kilometrelere ihtiyacı yoktur.

Bunu anlamamın üzerinden bunca zaman geçti.

Ve sen hâlâ gelmedin.

O günden sonra baharın gelmesini beklesemde bizim şarkımız gibi soğuktu hep buralar. Hiçkimse bana senin hissettirdiğin gibi hissettiremedi. Sen yanımdayken kışın baharı hisseder kar kristali her burnunun ucuna konduğunda yüzünde adını bilmediğim çiçeklerin yeşerdiğini hissederdim.

Bahar gelmiyor Jennie.

Bu soğuk kış günü bitmiyor.

Bu yazdıklarımı görmüyorsun artık.

Zamanında sesimin ne kadar güzel olduğunu söylediğin anları hatırlıyorum. O zamanlar, senin için şarkılar yazar gecenin bir körü yine senin icin söylerdim. Sana gizli olsun isterdim çünkü. Birbirimize olan aşkımız gibi, gizli ve ulaşılamaz.

Senin için söylerdim sevgilim.

Yalnızca sen duy isterdim.

Şimdi o şarkılar başka dudaklarda can buluyor ve sen hâlâ sesimi duymuyorsun.

Doğum gününde yine kendimi aynı yerde çalışma masamın başında bir zamanlar şarkı yazmak için kullandığım defterimin arasında kaybolurken buldum. Pek sık açmazdım içini ki şayet içimi delip geçerse özlemi anca o zaman cesaret edebilirdim.

Kendime inandıramadığım olaylar silsilesi içinde boğuşup giderken bunca yılın çöp oluşunu izledim.
Ne olurdu ki? Bir mucize olsaydı bu karlı günde. Ben ikiletmezdim. Ne olursa olsun yine hayır diyemezdim.

Ellerimi saçlarımdan geçirip göz ucuyla saati kontrol ettim. Sonra ayağa kalkıp yağan kar tanelerini izledim. Evim aynı benim gibiydi.
Soğuk, ıssız ve sessiz. Eşim kanserden ölmüştü bundan birkaç ay önce.
O gittiğinden beridir ayrı bir sessiz ayrı bir ıssızdı. O varkende öyle olsada bunu ona hissettirmemeye çalışırdım.