𝓸𝓵𝓭 𝓶𝓮𝓶𝓸𝓻𝓲𝓮𝓼 ³ ᴶᴱᴺᴹᴵᴺ

o

Medya: Stay Tonight ~ Chung Ha 👑

Not: Hikayedeki Rosé Irene -Joohyun- olarak değiştirilmiştir.

Birkaç saniye bir şey demeden öylece kalmış olsalar da Jennie çabucak kendini toparlayıp bileğini sertçe kendine doğru çekti.

"Neyi dinleyeceğim beni nasıl aldattığını mı?" Söyledikleri kendine zor gelse de devam etti. "Biz ayrıldık anladın mı Jimin? Daha doğrusu sen beni terk ettin." İçinden gelen ağlama isteğini bastırıp eve sakladı. "İş için bir araya gelmiş iki tanıdıktan fazlası değiliz."

Jennie son kez tepkisiz adamın yüzünü inceledi. Arkasını dönüp yavaş adımlarla arabasına giderken Jimin olduğu yerde kalakalmıştı.

Evet, bir hata yapmıştı belki. Olmayacak bir şeyin peşinden, kendisine deliler gibi aşık olan kadını bırakarak gitmişti. Ne kadar üzüldüğünü düşünememişti genç adam. Ama herkes ikinci bir şansı hak etmez miydi?

"Özür dilerim!"

Jennie duyduğu sesle zaten yavaş olan adımlarını durdurup omzunun üzerinden kafasını arkaya çevirdi. Göz göze geldiklerinde bir süre baktı pişman görünen adama.

"Dilediğin özür paramparça ettiğin kalbimi tamir etmiyor."

Daha sonra da histerik bir gülümseme sunup yoluna devam etti.

Genç adam, kadını arabasına binip gidene gözünü ayırmadan izledi. Ne yapacağını nasıl kendini affettireceğini bilmiyordu belki ama pes etmek yoktu.

~

Jennie eve geldiğinde kendini yatağına atıp boş bakışlarla tavanı izlemeye başladı. Yaşadıkları aklına gelince sıkıca yumdu gözlerini. Biraz sonra açtığı gözlerinden süzülen yaşlarla kendine verdiği 'ağlamayacağım' sözünü bozmuş oldu. Giderek artan ağlayışı ve hıçkırıkları odanın içinde yankılanıyordu.

~

"Jennie?" Kapısını tıklattığı arkadaşından bir karşılık bekledi.

"Joohyun yemek yemek istemiyorum." Kafasını yastığına bastırdığı için sesi boğuk çıkan Jennie Joohyun'un içeri gelmesi için yanıt vermiş gibi oldu.

"Yemek ye demeyeceğim. Ama..." Bir yere gideceği belli olan Joohyun Jennie'nin yatağına oturduğunda Jennie ona doğru döndü. "Junmyeonla dışarı çıkacağız. Gelmek ister misin?"

"Joohyun saçmalama. Siz çiftsiniz. Benim gelmem doğru olmaz."

"Jennie seni bu hâlde tek başına evde bırakmak istemiyorum."

Jennie göz devirip battaniyesini iyice üstüne çekti. "Merak etme, intihar etmem."

"Hayır, yapmadığın şey değil de ondan söylüyorum."

"Hey! O eskide kaldı. O zamanlar biraz saftım. Bir erkek için hayatımı bitirebilecek kadar." O erkek de Jimindi, şimdi ağladığı da... Tek değişen şey zamandı.

"Şimdi de bir erkek için depresyona giriyorsun, ki aynı erkek için."

Doğruydu. Park Jimin için üzülmekten bıkmıştı. Ama kurtulamıyordu işte. Öylesine takıldığı bir erkek değildi o. Fazlasıyla özeldi Jennie için.