İnce parmaklarımı yüzüme götürdüm. Nazikçe akan gözyaşlarımı sildim.
Hayat ne kadar da tuhaftı. 2 hafta kadar öncesinde ağlamazdım.
Hoş, ağlasam da gözyaşlarımı Jeno silerdi.
Şimdiyse dökülmüş sonbahar rengindeki yaprakların üstüne oturmuş, sırtımı soğuk duvara yaslamıştım. Akşam olması sebebiyle havanın daha da rüzgarlı olması benim için herhangi bir şey ifade etmiyor, rüzgar uğultusu hıçkırık seslerimle beraber değişik bir melodi oluşturuyordu.
Çok geçmeden yağmur başladı. Artık yüzümü ıslatan tek şey gözyaşlarım değil, yağmur damlarıydı.
"Jeno!" Dedim haykırırcasına. Gökyüzüne bakarak derin bir nefes aldım.
Kalbimin yerinde boşluk varmış gibi hissediyordum. Aldığım nefesler ciğerlerimi yakıyordu.
Bir kez daha haykırdım adını.
Ama bir daha seslenemedim sana. Aklıma gülüşün düştü.
Hep gülerdin sen, gözlerin kısılırdı. Çok tatlı olurdun.
Gülerken hep bana bakardın.
Sanki dünya dönmeyi bıraksa, kıyamet kopsa umrunda olmazmış gibi beni izlerdin.
Tek odağın ben olurdum.
"Keşke, keşke hiç tanışmasaydık!" bu benim sesim değildi. Hayır hayır bu benim sesim, ama bunları söyleyen ben değildim.
Oturduğum yerden kalktım. Yağmur şiddetini artıyordu. Umursamadan bahçeden çıktığım gibi kendimi sokağa attım.
Sokaklar kalabalık değildi. Böyle sessiz yerleri oldum olası sevmişimdir.
Adımlarımı yavaşlattım. Yağmurla karışan toprak kokusunu içime çektim.
Fısıldar gibi çıkan sesimle sana haykırdım. "Hepsi rüya olsun. O kaza yaşanmamış olsun. Yine beraber geçelim bu sokaktan."
Duyuyor musun beni Jeno?
Nana'nı duyuyor musun?
Nolursun duy beni, canım yanıyor.
Kulak ver sessizliğime. Ben kendime yetemiyorum.
Sana söz veriyorum, kokun gittiğinde yine sana karışacağım.
-----------
Nasılsınız pıtırcıklarım?
Oy veren elleriniz, yorum yazan parmaklarınız dert görmesin ♡︎
İnsta: @mndln0
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
