Short Stories

Alone

Hi my name is Lein...

Not my real name actually.

Hindi ko pwedeng sabihin ang real name ko even my real surname kundi magiging masama ang lahat...

Pero hindi tayo doon magfofocus...

May Kaibigan ako named Franx.

Pero tinuturing ko siyang kuya or kapatid something kasi napaka close namin... mas close ko pa siya kesa sa mga magulang ko...

Or lets say na wala naman talaga akong magulang...

Matagal na akong ulila since pinanganak ako kaya sa orphan na ako lumaki...

Franx is someone na nandyan lagi para saaken, nandyaan para sumuporta saaken at para hindi ako maging malungkot.

Lagi kong ikinikwento kay miss Amanda si franx and lagi siyang ngumingiti kapag nababangit ko sakanya...

Pero...

Parang may mali...

I dont know kung ano yon.

This day is my 16th bday actually...

3 days before my bday. Franx actually asked me if we could celebrate my 16th bday. And may gift siya saaken.

I waited for him for long that my celebration almost end up.

I was sitting on a bench beside the tree of Apples. I waited him for almost 5 hrs but he didnt came.

To the point where i thought he will never came. For some work or boy stuff. I dont know...

I almost standup but miss amanda came out of no where.

"Bakit ka tatayo?"

Tanong niya saaken.

"Ang tagal tagal naman po kasi ni Franx. Naisipan kong hanapin nalang siya sa kung saan baka sakaling matagpuan ko pa siya"

Sagot ko naman sakanya.

"Bakit mo hahanapin ang isang bagay wala naman?"

Sagot niya.

Anong wala? Wait... hindi ko kasi magets... naguguluhan ako...

"Ano po?"

Bakas na bakas ang pagtataka sa aking mukha.

"Sorry to say Lein... Pero... Hindi nag eexist si Franx"

Huh? Anong hindi? Kahapon kasama ko pa siya ah. Pinagsasabi ni Miss Amanda?

"A-ano p-pong ibigninyong sabihib miss amanda?"

Napaka gulo na talaga.

"Let me explain..."

Umupo siya sa tabi ko tska nagkwento.

"Si franx ay isa sa mga 17 years old na hindi nakaligtas sa Nuclear Bomb noong year 1932... Isa siya sa mga nagtayo nang orphanage na to. Siya ang pinaka batang nagmanage neto"

What?! Hindi ko nagegets. Masyado na akong naguguluhan.

"H-hindi eh... Nagkakamali ka po. Lagi ko siyang kasama... He's always here for me... Hindi ako naniniwala sainyo"

Masyado nang magulo... Masyadong magulo ang mundo...

"Believe it or not. He wont come... I know he exist... I believe in you Lein... May pinabibigay siyang sulat para saiyo... I guess the last"

Sabi niya...

Last? What last?

Binuksan ko dahan dahan ang isang envelop na brown... Tsaka nakita ang isang drawing na ginawa namin nung bata pa ako... Like siguro 6 years old... Tskaa ko naman agad binuksan ang isang papel na maraming nakasulat... Maganda ang pagkakasulat neto at medyo dilaw na yung papel.

Dear Lein.

Sorry hindi ako makakapunta sa birthday mo... Ito na ang huling sulat ko sayo. Sana magenjoy ka.

~Franx

Bakit ganito? Bakit bigla bigla nalng?! I dont want to end like this... I dont want... to be... ALONE.

Goodbye...