Short Stories

Amnesia

May Girlbestfriend akong nagngangalang Lucy. Napaka bait niya, protective, clingy, thoughtful, caring, ganda, cute, talino and so on. For me perfect na siya.

Everytime na may problema ako ay lagi siyang andyan sa tabi ko. Nandyan siya lagi para supportahan ako.

May mga times den sinusubukan niya lahat nang makakaya niya para saaken or para tulungan ako.

Like one time is napariot ako doon sa kanto tiñio tapos sumugod siya doon dala dala yung plies nang tatay niya whahaha tawa ako nangtawa non.

Tapos nung Grade 3 palang kami nahuli ako ni ma'am na nag checheat tapos sabi niya pinasa niya yon saken kaya pareho kaming na detention non.

Si lucy ay hindi lang ordinaryong bestfriend for me. Tinuturing ko siyang kapatid and etc.

Merong one time is niloko siya netong kumag na Pat na to. Tapos binato niya nang bola sa mukha after nung recess. Nakakatawa yung mukha ni Pat non eh. Ewan ko ba kung matatawa ba ko or maawa pero ang alam ko lang ay masaya si Lucy.

After decades, years, months, weeks, even days, hours, minutes and seconds. Mas lalo na sigurong lumalalim yung nararamdam ko sakanya.

Napaka perfect niya sa kahit anong angle. Kahit tinatawag niya akong Panget oks lang. Basta for her happiness.

This day. Nagbabalak na akong mag confess kay Lucy.

Chinat ko siya na pumunta sa paborito naming tagpuan which is doon sa madamong part na malapit sa ilog. Doon kasi kitang kita mo yung buwan.

Simula kinder hanggang college ay doon na kami nagkikita ni Lucy kaya siguro best spot yon. At ngayon ay ang 16th year anniversary namin as friends.

Naalala ko non bata palang ako is madalas na akong binubully. Kasi mataba ako noon like dambuhala tapos naka salamin pa. Napaka nerdie. Then one day may batang babae nalang sa harap ko ang sumulpot tapos pinaghahampas niya yung bullies.

"Wag kayong lalapit sakanya!" Yang ang huling sinigaw niya bago siya umalis.

Then ninakaw ko yung bracelet nang mama ko para sa bday niya whahaha galit na galit saken si mama non. Pero close naman sila nang mama ni lucy kaya pinayagan niya ako. May pair pa yon at nasakin yung pair. Napaka ganda non.

Then madalas na kami nagkikita dito sa tagpuan namin. Kung saan ako binully, kung saan ko siya tinulak nung prom, at kung saan ako magcoconfess nang kung ano talagang nararamdaman ko para sakanya.

This is is. There's no turning back. I've waitted for so long at hindi na ako makakapag hintay pa. Its now or never.

Naghintay ako sakany for 2 hrs na. Asaan ba siya? Sayang yung favorite niyang rose at mga chocolates na handa ko dapat sakanya tapos hindi lang siya susulpot?.

Maya maya pa ay tumawag ang mama ni lucy saaken.

"JOHN! SI LUCY NAAKSIDENTE NA SA OSPITAL SIYA NGAYON"

WHAT?!NAAKSIDENTE?! YOU'RE JUST KIDDING ME RIGHT?!. OMFG.

Agad agad akong pumunta nang hospital at nakita ko siyang nakahilata sa isang puting kama.

"Lucy! Wake up!" Sigaw ko habang naguunahan ang mga luha sa mukha ko.

"Sorry iho pero may Amnesia siya. Maaring hindi siya makaalala nang kahit sino sainyo. Severe ang brain damage na tinamo niya kaya iyon ang naging resulta. Pasalamat tayo sa diyos at hindi siya natuluyan." pag papaliwanang nung doctor sabay alis.

This cant be!. I-its all my fault! Kung hindi ko lang sana siya pumapunta malamang nakakaalala pa siya. I hate my self! I HATE MYSELF!.

Umiiyak ako habang hawak ang kamay niya...