Forced ✓

2: Aptal

"Biri hakkında bu kadar üzüldüğünü ilk defa görüyorum." Kim Taehyung, çantasını omzuna almış, biricik arkadaşının yanından yürürken birkaç gündür görüşemiyor olma sebeplerini ondan dinlemiş ve oldukça sinirlenmişti. "Bana sakın, Park Jimin'in bir erkeğin ardından depresyona girdiğini ve üç gün boyunca yataktan çıkmadığını söyleme!"

Jimin gözlerini devirdi. "Annem gibisin... Korkmayın, Park Jimin duygusuz bir sürtük olmaya devam ediyor!" Dağınık saçlarındaki kapşonu indirdi, insanların şişmiş suratına bakışı tadını iyice kaçırmıştı. "Anneme yardım ediyordum, ödevim üzerinde falan çalıştım. Korkma, yatağın içinde ağlamadım."

Taehyung kolunu arkadaşının ince beline sardı. "İşte benim minik civcivim."

"Bu üzülmediğim anlamına gelmiyor." Jimin elleriyle oynamaya başladı, üç gündür zihninin arkalarına ötelediği ne varsa hepsini hatırlamıştı ve yine Yoongi'yi aramak istiyordu.

"E, illaki." Onu yolunda yürüdükleri parkın banklarından birine oturttu. "Yoongi ve sen birbirini tamamlayan çiftlerdendiniz, eksikliğini çekip üzülmen normal. Ama sana bir şey diyeyim mi, son birkaç haftadır seni çok sıkıyordu. Telefonunu karıştırması son raddeydi bence."

"Ya sorun da bu ya, biraz kendine gelmesi gerekiyordu, ama... Taehyung bilemiyorum fazla mı abarttım? Ayrılmadan halledemez miydik? Ayrıca üç gün oldu?"

"Hiç konuşmadınız mı?"

"Annem yemeğe çağırdı, bugün gelecek. Aradığımda hiçbir şey demedi. Bu aralar çok yoğunum, cuma günü gelsem olur mu dedi sadece."

"Telefonda konuşmak istememiş olabilir."

Jimin de başıyla onayladı.

"Kendini biraz rahatlamış hissediyor olman gerekiyor, farkındasın değil mi?" Taehyung, parmaklarıyla oynayan arkadaşının saçlarını okşadı.

"Dün tüm gün bunu düşündüm." Kısık sesle konuştu Jimin, bu konudan bahsetmek istemiyor gibiydi, istemiyordu da. Daha fazla düşünmek de istemiyordu.

Çocuk gülerek durdurdu onu. "Sorun ne biliyor musun? İçten içe bu ilişkiyi bitirdin ama o kadar alışkınsın ve düzenini bozmak istemiyorsun ki, bu seni korkutuyor. Çünkü benim liseden beri tanıdığım Jimin, rahatsız olduğu anda ilişkisini bitirir."

"Rahatlamış olmak bana suçluluk hissettiriyor. Yoongi bir şey yapmadı ve onu seviyorum. Ondan kurtulmak istemiyorum..." Jimin elleriyle yüzünü kapattı, Taehyung kolları arasına aldı arkadaşını.

"Hiçbir şeyi yapmak zorunda değilsin. Bunu unutmasan iyi olur."

"Unutmam..." Jimin gözlerindeki yaşları silip doğruldu. "Eve gitmem lazım, yemekte yardım etmeliyim."

"Bu konuyu konuşmaktan böyle kaçamazsın, akşam yazacağım ona göre."

"Mesajda gözyaşlarımı göremediğin için kızmıyorsun." Ayağa kalktı. "Mesajlaşmakla sorunum yok."

"Aptalsın." Güldü Taehyung. "Git çabuk, annen yorulmasın daha fazla. Bana yazmayı da unutma!"

&

"Yanlış yapıyorsun! İnsan yiyecek onu, küçük doğrasana." Yoongi ona emir veren kadına baktı, kırk sekiz saatlik uykusuzluktan sonra kendisiyle böyle konuşan birini acımadan vururdu ama bu kadını tanıdığından beri seviyordu.

Ayrıca Jimin'e sürpriz yapayım derken annesini öldürse, ona hiç hoş olmayan bir sürpriz yapmış olurdu.

Bunu düşünmemesi gerekiyordu.