Το Ημερολόγιο της Έμμας

Κεφάλαιο 8- Μέρος Πρώτο

Παρασκευή 18 Απριλίου 2040

Έμμα: 40
Γεράσιμος: 38
Έλενα: 37
Γιώτα: 15
Γεωργία: 2

Μετά τον θάνατο της Λίζας, οι σχέσεις μεταξύ των μελών του σπιτιού όπως ήταν φυσικό ψυχράθηκαν. Δεν ήμασταν πια όπως παλιά. Είχαμε βιώσει τους  θανάτους δυο νέων ανθρώπων τα τελευταία πέντε χρόνια και αν ζούσαμε άλλη μια τραγωδία, σίγουρα θα μας διέλυε. Εγώ αφοσιώθηκα στη νέα μου δουλειά ως συνθέτρια μουσικής.

Με τον Μπίλι ακόμα έχουμε επαφές. Έχουμε παραμείνει φίλοι, όπως υποσχεθήκαμε. Εκείνος είναι ιδιοκτήτης ενός καφέ- μπαρ. Με τον Τόνι χαθήκαμε εντελώς, όπως και με τη Σίσυ.

Ο Γεράσιμος ακόμα πενθεί το χαμό της γυναίκας του. Τα πράγματα έφτιαξαν, ωστόσο, όταν μια μέρα έλαβα μια απρόσμενη έκπληξη η οποία μέσω εμένα έδωσε χαρά σε όλους. 

Κάποιος χτύπησε κουδούνι. Εγώ καθόμουν στο σαλόνι και έβλεπα τηλεόραση, έτυχε όμως να ανοίξει ο Γεράσιμος ο οποίος βρισκόταν πιο κοντά.

"Βάιε;" τον άκουσα να λέει και πάγωσα αμέσως. "Καλώς ήρθες πίσω, φίλε." Και τότε τον είδα να μπαίνει. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Νόμιζα πως έβλεπα όνειρο.

"Βάιε...;" είπα διστακτικά και τον πλησίασα. Δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου. Είχε τα ίδια καστανά μαλλιά και μάτια, μόνο που το πρόσωπο του φαινόταν πιο αρρενωπό από ότι παλιά. Μείναμε για λίγο να κοιταζόμαστε ο ένας αντίκρυ στον άλλον κι έπειτα μίλησε κι εκείνος:

"Γεια σου, Έμμα." Πόσο μου είχε λείψει η φωνή του... "Γύρισα." Αυτή η λέξη ήταν αρκετή για να με γεμίσει με δάκρυα χαράς. Κάλυψα τρέχοντας τα τελευταία μέτρα που μας χώριζαν και τον αγκάλιασα σφιχτά εισπνέοντας το υπέροχο άρωμα του. Ο Γεράσιμος στο μεταξύ απομακρύνθηκε διακριτικά.

"Δεν θα ξαναφύγω ποτέ ξανά." μου είπε ο Βάιος καθώς κι εκείνος με έσφιγγε πάνω του. Έκανα μισό βήμα πίσω και τον άγγιξα στο μπράτσο για να βεβαιωθώ ότι ήταν αληθινός, ότι δεν ήταν άλλο ένα από εκείνα τα όνειρα μου που έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια και ξυπνούσα με κλάματα.