Το Ημερολόγιο της Έμμας

Κεφάλαιο 13

Δευτέρα 3 Απριλίου 2080

Έμμα: 80
Βάιος: 76
Μάριος: 51
Γεωργία: 42
Χριστίνα: 40

Χθες πέθανε ο Γεράσιμος και αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το Ημερολόγιο, το οποίο γράφω απ τη στιγμή που μετακόμισα σε αυτή την υπέροχη πόλη, πριν πεθάνω και εγώ και μείνει ατελείωτο. Αυτό που έχω να πω είναι ότι εγώ, η Έμμα Κιτσοπούλου- Γεωργίου, τόσα χρόνια ήμουν απλά θεατής των γεγονότων που συνέβαιναν σε αυτό το σπίτι και προσπαθούσα να τα περιγράψω όσο πιο ζωντανά μπορούσα. Είχα κι εγώ βέβαια τη δικιά μου ιστορία (με τον Βάιο), όμως δεν ήμουν η πρωταγωνίστρια.

Ο Γεράσιμος έφυγε αργά το βράδυ και απ ότι είπαν οι γιατροί, ήταν φυσικά τα αίτια.

Σήμερα ήταν η κηδεία του. Τον θάψαμε ακριβώς δίπλα από τη Λίζα. Είχαν έρθει και η Έλενα με τον Σαμ από το Γεφυρολίμανο, κάποιοι φίλοι και φυσικά η Παναγιώτα με τον άντρα της, τον Στάθη. Η Λούση στεκόταν αμίλητη πάνω από τον τάφο, ανέκφραστη, έχοντας επιστρέψει στη ρομποτική φύση της. Σαν κάποιος να της πάτησε ένα διακόπτη και διέγραψε μεμιάς όλα της τα συναισθήματα.

"Θα θέλατε κάτι, κυρία;" άκουσα τη φωνή της, ψυχρή και ανέκφραστη όπως ήταν πριν αγαπήσει τον Γεράσιμο. Σήκωσα το κεφάλι μου από την κούπα με το τσάι που έπινα και την κοίταξα. Δεν είδα τίποτα στα μαύρα μάτια της. Ένα κενό. Σαν να είχε πεθάνει και η ίδια μαζί με τον σύντροφό της και είχε αφήσει στη θέση της μια άψυχη μηχανή.