İNTİKAMIN BEDELİ

1.BÖLÜM

Multi ->Ada Karca

"Ada kız tuvalet burası mı?Bir çıkmak bilmedin be yavrum istersen babaanneni çağırayım."

Okuduğum kitaptan kafamı kaldırıp adını hatırlamadığım ama sürekli kapıma gelmesinden dolayı sesine (maalesef) aşina olduğum teyzeye baktım yinemi yaa...

"Teyzecim buraya yedinci kez geliyorsun, daha kaç kez söyleyeceğim burası benim odam koridorun sonundaki kapı tuvalet!"dedim tane tane.Sonunda birazcık cırlamış olabilirim.

"Tamam kızım sakin ol aaa.. zamane gençlerine soruda sorulmuyor artık. Vah vahhhh...Hem sen ne okuyordun da ben gelince celallendin, kapattın bakim ha? ha?"

Gözlerimi abartıyla devirdikten sonra kafamı kaldırıp sabır diledim bu nedir ya! Hayır birde çaktırmadan yavaş yavaş odama girip yuvarlak gözlüklerinin üstünden romanımın kapağını okumaya çalışıyordu.Daha fazla yaklaşmasına izin vermeden kalkıp karşısına dikilip en nefret ettiğim ama babannemin kankalarında her zaman işe yarayan taktiği uyguladım. Alttan al taktiği!

"Teyzecim kusura bakma kabalık ettim dalmıştımda o yüzden tekrar kusuruma bakma olurmu affet."dedim yüzümü ekşiterek ah ahh nelerle uğraşıyordum.Duyduklarından sonra buruş buruş olmuş suratına zafer gülüşü yerleşen teyze başını dikleştirip nefes almadan konuşmaya başladı.

"Tamam tamam önemli değil affettim üzülme.Ay! bak nasılda yalvarıyor tamam kız üzülme büyüklük bende kalsın darılmadım,gücenmedim.Seni gidi pasaklı seniii şunun güzelliğine bak maşallah maşallah tüü tü tü hadi ben daha fazla tutamicam kendimi yapıcam vallaha şuracıkta kızz gideyim artık " dedi ve asla unutamayacağım (!) kahkahasını attı ahh şimdi hatırladım adını; Sabriye Teyze.Bu kahkahayı nerede duysam hatırlarım yahu! Babannemin gözde kankasının arkasından bakarken o çoktan kapıyı çarpıp çıkmıştı. Ağzım açık dehşete düşmüş bir halde kapıya bakakalmıştım.Hemen kendimi toparlayıp yatağımın üstüne sırt üstü yattım ve tavanımda geceleri ışıl ışıl parlayan ama şimdi soluk birer şekil gibi duran yıldızlarıma baktım.

Her şeye rağmen burada olmaktan çok mutluydum çünkü bu koskaca dünyada nefes aldığım tek yer burasıydı. Başta babam olmak üzere kendi evimize bir türlü sığdırılamamıştım babama göre onun tek bir çocuğu vardı o da güzeller güzeli kızı Rüya'ydı(!) yani ablam... Benden dört yaş büyüktü ama o dört yılın ona verdiği olgunluğu asla üstlenememişti ,zamanla ben olgunlaşmıştım ve mecburen rolleri değiştirmiştik.Her zaman zıt karakterlere sahip olmuştuk; o umursamaz,her istediğini alan, girdiği her ortamda gözleri üstüne toplayan, yaptığı her işi mükemmel yapan,eğitim hayatını yurt dışında tamamlayıp burada mesleğini başarılı bir şekilde sürdüren,herkesin kıskandığı bir hayata sahip olan,babamın gözünde ve kalbinde çok ayrı bir yeri olan biriyken ben; onun aksine çoğu şeyi kafasına takıp belkide geceleri uykularına veda edecek kadar çok düşünen,asla mükemmele ulaşamayan ama neşeli ,herşeye rağmen mutlu olmak için çabalayan biriydim.

İstanbul'da doğup büyümüştüm ve bu şehre tabir yerindeyse aşıktım.Yazları dedemin İzmir'deki yazlığına gittiğimizde bile burnumda tüterdi uğruna şiirler yazılmış, şarkılar bestelenmiş bu mükemmel şehir...Geçen sene ünüversite sınavında tercihlerimin hepsini İstanbul içi yapmıştım ama maalesef o zamanlar fazla umursamaz olduğum için burada yanlızca özel birkaç okul tutturabilmiştim aslında özel üniversitede okuyabilecek maddi duruma sahiptik.Babam özel bir şirkette reklam müdürüydü ve hatırı sayılır bir maaşı varken,anneminde işlettiği genelde sosyetenin gözde mekânı olan bir restorantı vardı.Ama ben bir kez daha şansımı denemek istemiştim çünkü pekte şımartılmamış bir çocuk olarak' parayla değilde gösterdiğim gayret ve emeklerimle bir yerlere gelmek istiyordum. O yüzden bu yıl tekrar hazırlanmış ve İstanbul'un en iyi üniversitelerinden birine tam burslu olarak yerleşmiştim. Pek olmak istediğim bir ortam olmasada kendimi canım aileme(!) kanıtlamış ve belli bir başarı göstererek tam burslu yerleşebilmiştim.