*ဟုတ္တယ္..ငါသူ႔ကုိခ်စ္တယ္..ငါဖြင့္ေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္...အခုလုိအထင္လြဲစရာေတြမျဖစ္ေတာ့ေအာင္ငါတု့ိခြဲခြာရရင္လည္းသူ႔ကုိငါ့ခံစားခ်က္ေတြကုိေျပာျပလုိ႔မွီေအာင္..ငါဖြင့္ေျပာမွျဖစ္မယ္..*
အိပ္ယာေပၚမွာေခါင္းရင္းကုိမွီလ်က္သားေလးထုိင္ေနတဲ့Seongminေလး
မ်က္ႏွာေလးလည္းပ်က္ေနၿပီးေခါင္းေလးငုံ႔လ်က္သား
"Seongmin ah.."
ေခၚသံၾကားလည္းျပန္မထူး
Minheeအခန္းထဲဝင္လာတာေတာင္ေမာ့မၾကည့္ပါ
Minheeလည္းဘယ္ကေနစကားစရမွန္းမသိ
"မအိပ္ေသးဘူးလား"
ဘာမွျပန္မေျဖ
"ကုိုိကုိ႔ ကုိစိတ္ဆုိးသြားတာလား..."
လက္ေမာင္းကုိကုိင္ၿပီးေမးေတာ့အတင္းခါလႊတ္ပစ္တယ္
"..ကုို္ကုိ႔ကုိေစာင့္ေနတာလား..မအိပ္ဘဲေလ...ဟင္.ကေလးေလး..ကုိကုိေမးတာေျဖပါဦး"
Minheeနဲမ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္အၾကည့္ခ်င္းမဆုံဘဲေစာင္ပုံမွာဘဲအၾကည့္ေရာက္ေနတယ္
"အိပ္ေတာ့လုိ႔မွလာမေျပာေတာ့တာ..."
Seongminေပးတဲ့အေျဖေၾကာင့္နည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္သြား
"ဘာကုိလည္း"
"အရင္ညေတြကလုိအိပ္ေတာ့လုိ႔လဲလာမေျပာဘူး...ၿပီးေတာ့အရင္ကလုိလည္းမျပဳံးေတာ့ဘူး..."
ေျပာရင္းနဲ႔အသံေလးေတြတိမ္ဝင္လာၿပီးမ်က္ရည္ေတြဝဲတတ္လာတာမုိ႔လုိ႔Seongminငုိေတာ့မယ္ဆုိတာသိလုိက္ပါတယ္
*ေခ်ာ့ေပေတာ့..Kang Minheeေရ*
"ၿပီးေတာ့..ၿပီးေတာ့..."
"ဟုတ္ပါၿပီ...ဟုတ္ပါၿပီ...ေတာင္းပန္ပါတယ္..ကုိုိကုိမွားသြားပါတယ္ေနာ္.....ကုိကုိ႐ွင္းျပမယ္ေလေနာ္.."
ျပာျပာသလဲနဲ႔ဘယ္ကေနဘယ္လုိစေခ်ာ့..ဘယ္လုိ႐ွင္းျပရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့Minheeပါ
*တကယ္ျဖဴစင္တဲ့ကေလးေလးပါလား
သူ႔ကုိဂ႐ုစိုက္တဲ့လူႀကီးတစ္ေယာက္ကပစ္ထားမိလုိ႔ဝမ္းနည္းၿပီးဂ်ီတုိက္ေနတဲ့အတုိင္းဘဲ
ျဖဴစင္လြန္းတဲ့မင္းေလးကုိကုိယ့္ခံစားခ်က္ေတြေျပာျပရင္းအေရာင္ဆုိးမိမွာစုိးတယ္ကြယ္*
YOU ARE READING
ၾကယ္တစ္ေသာင္းနဲ႔ကတဲ့လ
Fanfictionသူေဌးသားငေပြးေလးနဲ႔ကေလးဆန္တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ
