choices ✔️

hoofdstuk 5 - hoop

...stilte...

Ik open mijn ogen en daar staat hij, Liam.

"Hey Yara, hoe ist?" "Liam, hoe...hoe weet jij mijn naam?" "Weet je, Yara, je bent een hele slechte stalker. Hahaha, lachwekkend gewoon, arm kind" "die lach, jij ben Liam niet, jij bent...jij bent" Ik sta op, al struikelend loop ik achteruit maar ik ben niet snel genoeg.

Dan wordt het weer zwart voor mijn ogen...

...stilte...

Ik word wakker van de hoge druk op mijn oren, mijn hoofd bonst, ik voel me niet zo goed. Ik open mijn ogen en slaak een gil, ik lig op de rug van die schattige lachende draak. Van de schrik val ik bijna van zijn rug maar ik kan me nog net optijd vastgrijpen aan zijn nek. Verkrampt blijf ik hem vasthouden.

"hallo, ik ben yara en ik vind dit een beetje eng zou je me alstublieft kunnen neerzetten"

Ik bekijk hem wat beter hij is blauw en paars, hij heeft schubben, hij is groot maar kleiner dan de andere draken die ik gezien heb. Zijn kop en poten zijn groot en niet in verhouding met de rest van zijn lichaam wat wel een grappig zicht is. Nogsteeds aan het bekomen van de schrik durf ik al een blik naar beneden te werpen.

"aah, dat is hoog. Ik denk dat ik moet overgeven, halooo, u lijkt me heel vriendelijk enzo maar zet me alstublieft neer!", roep ik boven de wind uit.

"hou u stevig vast, ik breng u naar de stad"

"Oke, u praat dat is helemaal niet eng", zeg ik meer tegen mezelf, "euhm, meneer..."

"jij mag me blazer noemen. Ik zal je even uitleggen wat er gebeurd is, want ik weet zeker dat je vol vragen zit. In het hart van het duistere bos..."

"De grote open plek, het grasveld?"

"Ja, jij kwam..."

"Ja daar heb ik jou voor het eerst gezien!"

"Ja, mag ik nu vertellen!" , roept het. Van de schrik val ik bijna weer, ik klem me vast aan zijn nek en luister aandachtig.

"Je kwam naar me toe en voor ik je kon waarschuwen had doom me al opzij geworpen"

"Dus doom is die heks?"

"ja, doom is een gedaante verwisselende halfheks" Dat verklaart waarom ik Liam zag bedenk ik.

"haar moeder was een machtige heks en haar vader een mens. Ondanks dat ze half mens is, is ze ongelofelijk krachtig en zeker geen lieverdje. Waar was ik, ah ja, ze wierp me opzij, ik hoorde haar tegen je praatten en toen ik mijn ogen terug opende lag jij bewusteloos op de grond en was zij weg. Je kon daar niet blijven liggen en aangezien ik een lieve draak ben besloot ik je terug naar de stad te brengen. Ik weet dat dit alles nogal een schok is maar ik moet het vragen waar had doom het over en heb je haar al eens eerde gezien? De meeste draken kunnen praten, dat doen we alleen niet tegen drakendoders, ik ben een uitzondering. Ik ben een lieve draak"

Ik weet niets uittebrengen, dus ik zwijg.

"yara, leef je nog, zeg eens iets"

"euhm ja, ik heb haar al eens eerder gezien en ik heb de verkeerde keuze gemaakt", nu ik het luidop zei drong het allemaal door, "Blazer kun je sneller ofzo vliegen het is belangrijk. Ik moet naar de stad opzoek naar een jongen zijn naam is Liam, het is belangrijk"

"Ja tuurlijk geen probleem, ik help wel zoeken"

Het begint te schemeren. De klok slaat zes uur. De tijd dringt als ik niet heel mijn leven wil vervloeken door een stomme keuze. We vliegen over de stad, rakelings langs de gebouwen. De lichten floepen aan, als ik niet dakloos was, en mijn familie nog wist wie ik was, zou ik van het uitzicht genieten. Maar de situatie is veel ingewikkelder. Vol angst, ongeloof en verdriet kijk ik rond of ik Liam zie. Ik weet dat de kans klein is maar een andere keuze heb ik niet. Ik vertel Blazer waar Liam woont en hij vliegt mij ernaartoe.

"Hier is het!" roep ik en ik hou me stevig vast terwijl Blazer de landing inzet, midden op straat.

Ik neem afscheid van Blazer en beloof dat we elkaar nog zullen zien, als hij me nog herinnert na vandaag. Ik geef hem een knuffel en zodra hij is weggevlogen, barst ik in tranen uit. Alles wat ik heb opgekropt de afgelopen dagen komt eruit.

Ik word op mijn schouder getikt :"waarom huil je?" Ik draai me om en kijk recht in de mooiste bruine ogen die ik ooit gezien heb, de ogen van Liam.

"hey, het is niks, ik ben yara", zeg ik wat verlegen.

"Liam, en hij schudt mijn hand, ken ik jou van ergens? Jij bent dat meisje van de cinema en volgens mij heb ik je daarvoor nog al gezien. Je liep altijd weg voor ik iets kon zeggen, waarom liep je eigenlijk weg"

"Het is ingewikkeld", blijkbaar ben ik dan echt een slechte stalker, ik lach.

"waarom lach je?"

"Niets, gewoon een binnenpretje", ik heb al teveel verloren dus zeg ik: "zin om iets te gaan drinken of eten, ik heb best wel honger?"

"Als jij me verteld waarom je altijd weg loopt, neem ik je mee uiteten"

Ik stap achter op zijn motor en samen rijden we weg, misschien komt alles toch nog goed.