choices ✔️

hoofdstuk 4 - Liam of Dragonia

Die zelfde avond nog volg ik Liam van zijn huis naar de cinema, waar hij heeft afgesproken met zijn vrienden.

Daar stond ik dan, klaar voor die nieuwe Marvel film. Het is niet dat ik zoveel van Marvel hou. Ik kijk eigenlijk nooit films, maar hij wel, Liam, met zijn prachtige bruine krullen en kastanje bruine ogen. Man, wat hou ik van die jongen.

'Yara, bij de zaak blijven! Je bent hier niet alleen voor hem dit is een zaak van leven of dood!'

Ik volg hem naar binnen en ga naast hem zitten. Dit was het, het moment waar ik op heb gewacht.

Zijn hand lag daar, op de armleuning, het enige wat ik moet doen is mijn hand erop leggen, hem in de ogen kijken en hem zoenen. Was het maar zo gemakkelijk mijn armen voelen loodzwaar. Ik kan me niet bewegen dus kijk ik maar naar de film. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem iets fluisteren in het oor van zijn vriend. Dan kijken ze mijn richting uit :'Hallo, ken ik jou van ergens?' Omg Liam praat tegen mij! Ik sta met mijn mond vol tanden, weet niet hoe te reageren. Ik vind hem al zo lang leuk en nu praat hij tegen mij! 'Ik...Ik...', Ik krijg geen woord uit mijn keel, dus ik ren weg. Ik hoor ze mij nog naroepen maar ik kijk niet om, ik loop door, weg van de cinema, weg van Liam. Misschien heb ik toch de verkeerde keuze gemaakt.

Ik slenter door de donkere straten van New York. Ik zie mensen in hun huizen film kijken met hun gezin. Ik zie mensen lachen, Ik zie mensen samen met hun vrienden feesten, ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als op dit moment. Ik mis mijn familie nu meer dan ooit, ik mis mijn moeder en vader, ik mis mijn kamergenoot Lisa, mijn beste vriendin Lina, ik mis zelfs mijn kleine irritante zusje Emma (niet zeggen dat ik dat gezegd heb). Ik mis het trainen, nee dat mis ik nu ook weer niet. Ik mis het huis, mijn kamer. Ik mis Dragonia, en die eindeloze saaie lessen over hoe draken te doden.

Ik kan nergens naartoe gaan, ik kan niet naar huis of naar school. In een steegje vind ik een oud matras waarop ik in slaap val.

'ah ,Emma stop', dat kietelt hihi, aaah!' Dan als een slag komt alles terug, ik ben alleen, en blijkbaar is dit het terrein van zwerfkatten. 'Ga van mij af!', roep ik, en wild slaag ik om me heen.

Zittend op de matras, komt het besef, het is al zondag, ik kan niet terug naar mijn oude leven, en ik heb tot vanavond om Liam voor mij te winnen en voorlopig is er nog niet veel vooruitgang. Ik weet niet wat de consequenties gaan zijn als het niet lukt met Liam, dan kom ik op een idee, ik ga terug naar het bos naar die heks/draak, wat het ook mogen zijn. Niet dat ik sta te springen om terug te gaan, als ik de plek al weet terug te vinden, is het waarschijnlijk al weg. maar iets beter kan ik voorlopig niet bedenken dus dan ga ik maar op pad.

Ik kom bij mijn huis, ik zie iedereen huilen, ik denk aan aankloppen tot ik zie waarom ze huilen .Ze huilen bij een foto van mij, ik snap niet wat er aan de hand is. Ik heb een slecht voorgevoel in mijn onderbuik, ik moet voortmaken. Ik sluip naar de achterkant van het huis, daar ligt onze wapenvoorraad. Wie weet wat ik ga tegenkomen in het bos, het heet het duistere bos voor iets. Het zit er vol met draken en allerlei andere mythische en vaak kwaadaardige wezens. Ik kan maar beter voorbereid zijn.

Met tranen in mijn ogen van onwetendheid, gemis en heimwee vertrek ik terug op pad.

De zon brandt op mijn schouders, het moet al middag zijn, de tijd dringt. Als de klok middernacht slaat, is het te laat.

Ik sta aan de ingang van het bos, ik ben best wel bang, was Lina maar hier. Zij zou weten wat te doen, zij zou mij wel weten optevrolijken.

Mijn kleren stinken naar afval en zwerfkatten. Ik heb honger, ik heb sinds gisterenavond niks meer gegeten. Ik heb mijn wapenuitrusting aan, bestaande uit een zwaard, dolk en verdovingsmiddel voor draken.

Ik hoop dat alles goed gaat, niemand zal me komen zoeken, niet deze keer.

Ik vecht me een weg door het bos. Ik vecht tegen draken zo groot als bomen, tegen element wezens zo klein als een spinnetje maar heel venijnig, ik ben sterker dan ik ooit was. Blijkbaar zit draken doden dan toch in mijn bloed. Mijn familie zou trots zijn. Voor de stormwoods! Voor Dragonia!

Ik verdwijn dieper en dieper het bos in, het valt me op hoe duister en kil het is in dit deel. Maar ik zet door.

Helemaal buiten adem beland ik op een open vlakte, met groen gras en de zon die alles verlicht, het is prachtig en het is de plek. Ik heb het gehaald, ik plof neer in het gras, nadenkend over mijn volgende stap. Daar in de verte zie ik iets vliegen, het komt mijn richting uit. Ik spring recht en trek mijn zwaard, klaar voor de strijd. De adrenaline suist door mijn aderen, maar het wezen dat land ziet er helemaal niet kwaadaardig uit, integendeel het is prachtig. Zie ik dat nu goed lacht het naar mij of een poging tot, het ziet er niet uit maar het is wel grappig, voor even vergeet ik mijn zorgen. Voorzichtig met mijn zwaard nog in de aanslag, sluip ik dichterbij. Langzaamaan laat ik mijn zwaard zakken.

En dan wordt het prachtige wezen opzij geworpen. Ik krijg een flashback van Lina en de laatste keer dat ik hier was. Als ik me omdraai, zie ik het daar staan...het immense wezen met zijn drie klauwen en reusachtige vleugels. Ligt het aan mij of is het nog groter dan de laatste keer. Ik voel zijn warme adem, het vuur in mijn nek, ik verstijf van angst. Ik word opzij geworden. Het komt mijn richting uit. Ik kan me niet bewegen. Dan staat het voor mij. Ik adem zwaar, ik kijk hem aan vol afschuw en vol angst. Dan begint het te veranderen...het neemt weer het postuur van een mens aan. Nogsteeds kan ik me niet bewegen. 'Wat doe je met mij, waarom huilde mijn familie', roep ik vol tranen uit.

'Oh mijn lief kind, ik heb helemaal niks gedaan...hahaha (gemene lach) snap je het dan echt niet, jij dom schepsel, dat heb jij gedaan, dat was jouw keuze en je moet de consequenties onder ogen zien. Hahaha! En wie heeft jou toestemming gegeven mij te bezoeken, dit is jou wereld niet meer. Jij hebt je keuze gemaakt en toch kwam je terug. Nu zal ik je moeten straffen, hahaha. Jouw familie denkt dat je dood bent, arm kind. Hoe gaat het trouwens met Liam, hahaha. En wat je vriendin Lina betreft die is nu bij Liam om te vertellen dat jij hem leuk vindt. Zoals ze je beloofd had'

Dan word het me allemaal te veel en barst ik in huilen uit.

Maar ja, jij bent nu hier, jij hebt de regels overtreden dus ik zal je helaas moeten straffen. Vanaf middernacht zal het voor je familie zijn alsof je nooit bestaan hebt. Als ook voor Liam, als je hem niet gekust hebt voor twaalf uur, hahaha. Ik zou maar opschieten, het is nog een lange weg naar de stad. oh en voor ik het vergeet als je hier nog één keer terug komt, word je mijn maaltijd'

Het geeft mij een klap en ik zak in elkaar, dat was de druppel.

...stilte...