choices ✔️

hoofdstuk 6 - een laatste blik

Samen rijden we door de straten van New York, ik achterop zijn motor. Mijn handen omklemmen zijn middel. Ik lach, voor het eerst dit weekend voel ik me niet alleen. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen maar ik ga genieten van elk moment.

We stoppen bij een klein restaurantje, smooth and tasty. Hij pakt mijn hand en trekt me naar binnen. Het is er gezellig ingericht, er staan kleine ronde tafeltjes. Er is een bar met ronde lampen erboven. Aan de muur hangen verschillende schilderijen. Het doet me denken aan mijn huis. Een traan rolt over mijn wang, ik veeg hem snel weg maar hij heeft het toch gezien.

"gaat het?"

"Ja het gaat prima", snauw ik. Meteen voel ik me schuldig dat ik zo kattig reageerde, hij doet al de hele tijd super lief en dan wordt ik emotioneel en gemeen. "sorry, dat ik net zo reageerde, het is hier gewoon heel erg mooi"

"geen probleem, je hoeft je niet te verontschuldigen"

We nemen een tafeltje aan het raam en bestellen onze drankjes.

We praten de hele avond, het eten is heerlijk. We praten over van alles, het is alsof we elkaar al jaren kennen en niet een paar uur. Het loopt zo vlot en al mijn zorgen verdwijnen. Tot hij ineens zegt:" je hebt me nog niet vertelt waarom je altijd wegloopt?"

Ik barst in tranen uit voor de zoveelste keer vandaag. Hij troost me en zegt dat ik het niet moet vertellen maar hij heeft recht op de waarheid. Ik besluit hem alles te vertellen, nu ja niet alles want dan denkt hij dat ik gek ben. Ik laat de draken en heksen weg. Ik vertel dat ik hem al jaren leuk vindt en dat ik alles heb opgegeven voor een normaal saai leven. Ik vertel dat mijn familie mijn hele leven voor me uitgestippeld heeft en dat ik daarom ben weggelopen. Ik vertel dat mijn familie denkt dat ik dood ben en dat ik super blij ben dat ik hier nu met hem zit. Ik verontschuldig me ook omdat ik zo emotioneel ben en dat ik normaal niet zo ben. Aan zijn gezicht zie ik dat hij er niks van begrijpt maar dat maakt me niet uit, het lucht op om het eindelijk tegen iemand te zeggen. Ik besef hoe hard ik mijn familie mis maar ik besef ook terug waarom ik deze keuze gemaakt heb, ik bedenk me hoe gek ik van mijn ouders wordt dat ze mijn leven uitgestippeld hebben. Ik weet dat dit misschien niet de juiste oplossing is maar ik ben vrij nu, en wat er ook gebeurt, ik zal vechten voor mijn normaal leven, met of zonder Liam. Ik schrik wakker uit mijn gedachten en merk dat ik niet meer aan het huilen ben. Ik betrap mezelf dat ik lach.

"sorry dat ik stoor" , zegt de serveerster," maar we gaan sluiten"

"geen probleem, we zijn zo weg", zegt Liam. "alles goed? Je was nogal diep in gedachten verzonken"

"ja alles is goed, dankje", zeg ik met een lach op mijn gezicht. Ik kijk op de klok en het is al elf uur, nog één uur en alles is voorbij, bedenk ik, letterlijk. Maar die gedachten maakt me niet bang meer, ik heb me neergelegd bij de consequenties van mijn keuze. Met één ding had Doom gelijk, dit heb ik gedaan niet iemand anders. Dit was mijn keuze en die heb ik gemaakt met een reden. Ik word er niet super blij van dat ik straks alleen ben maar ik ben ook niet meer verdrietig. Ik ga gewoon genieten van het laatste uur.

Ik wandel met Liam door de straten, hij zegt dat we zijn motor straks wel komen halen. Hij pakt mijn hand en zo wandelen we verder, bijna als een happy koppel maar dat zijn we natuurlijk niet. Niemand zegt iets, de stilte is niet ongemakkelijk, het is het beste gesprek in tijden. Hij vraagt of hij me nog gaat zien. Ik knik, met een geforceerd lachje.

Het is één voor twaalf, hij leunt naar me toe. De klok slaat twaalf uur, ik kus hem. Ik voel me gelukkig, echt gelukkig. De kus is intens. Ik zie de eerste keer dat ik hem gezien heb voor mij, dat was bij een café. Ik was daar met Lina om te ontspannen met een drankje na een dag hard trainen. Hij stond met zijn vrienden aan de bar, ik wist meteen dat ik verliefd was, we wisselde een snelle blik voor hij zich weer omdraaiden naar zijn vrienden. Beelden van hem thuis, bij de winkel, en het moment bij de cinema gaan door mijn hoofd. Ik zie mijn familie voor me, hoe we met kerst de cadeautjes uitpakten en hoe we samen uitgebreid aten en lachten aan tafel. Ik zie mezelf ravotten met mijn zusje Emma en sparren met Lina. Ik zie mezelf op bed liggen met Lina en mijn kamergenoot terwijl we lachten tijdens een comedy. Ik zie voor me hoe ik met Lina door het bos wandelde, als ik wist hoe die dag zou lopen en mijn toekomst zou bepalen, was ik thuisgebleven en had me ziek gemeld. De tranen rollen over mijn wangen, niet van verdriet maar van geluk. Ik kan blij zijn, mijn familie en vrienden waren er altijd voor mij en ik heb dat weggegooid. Ik weet dat ze me niet meer herinneren en misschien is dat maar goed ook. Ze moeten verder met hun leven en niet treuren om mij en mijn domme impulsieve keuzes.

Liam trekt zich los uit de kus: " wie ben jij, en waarom kus je me!"

Het is te laat, hij herinnert zich mij niet meer, ik kijk recht is zijn prachtige bruine ogen voor ik me omdraai en wegren terug de schaduw in. Dit was één van de beste dagen van mijn leven en die kan niemand me afnemen. Terwijl ik ren, lopen de zoute tranen over mijn wangen. Vanaf nu zal ik me focussen op het leven voor me, een normaal saai leven. Hoe pijnlijk het ook is, ik moet mijn verleden loslaten.

Mijn familie, vrienden en Liam zullen vanaf nu enkel nog in mijn hart bestaan maar dat is niet erg, ik hou van ze en dat is genoeg.