After Light: Journey To The Empyrean (Agnes, Book One)

Chapter 24

I stare at the soldiers preparing their armors for war against the giants. Lahat sila ay naghahanda na para sa pakikipagdigma. Kanya-kanyang handa sa kanilang mga sarili para sa kani-kanilang kaligtasan.

"Ten thousand soldiers will be marching to the front gate........."

Kanina pa tinatalakay ni Larco kong ano ang mangyayari pagsapit ng araw bukas kasama ang ilang mga heneral ng Elviticus. Naghahanda na rin si Verleen sa kanyang susuotin na armor bukas na kanina pa pinapakiusapan ni Cerberus na hindi sumama sa digmaan.

"I am born for this Cerberus, you should understand."

Ilang daang beses naba sinabi ni Verleen ang mga salitang iyan sa araw na ito. Habang ilang daang beses na ring pilit na sinasang-ayonan ni Cerberus ang saad ni Verleen pero bumabalik pa rin sa kanyang tanong. I turn my gaze to the people of Elviticus. Sana hindi umabot sa punto na maging ganito ang syudad. Maraming mga buhay ang masasayang dahil sa kasakiman sa kapangyarihan.

"Priestess Agnes."

I turn around and saw the same two young women who have served me for a couple of days in Elviticus. May dala silang armor na sa tingin ko ay mabigat base na rin sa kanilang mga pilit na ngiti habang pinapakita sa akin ang susuotin ko daw ayon sa hari.

"She don't need it."

Pagtataboy sa kanilang dalawa ni Angus na ngayon ay natatawang nakatingin sa kanilang pagtalikod na halos ibagsak na ang mga armor sa bigat. Mahina niyang tinapik ang ulo ni Draco na nasa aking mga bisig. Tiningnan lamang siya nito ng panandalian at inilipat ang kanyang mukha sa ibang bahagi na hindi siya kita nito.

"He is a snob just like his mom." natatawang saad ni Angus sabay akbay sa akin. Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa hindi na siya katulad nina Eulises at Larco na nakasuot na ng damit pandigma. He look at me with the same intensity of glares maybe trying to read what I am thinking.

"Its just so weird because I can't read your thoughts anymore." Napakunot ang aking noo ang aking noo sa kanyang sinabi. Kaya pala hindi ko na nakikita ang kanyang mapang-asar na tingin kapag may naisip akong hindi maganda lalong-lalo na siguro kong nakita niya ang nangyari sa pagitan namin ni Larco.

"Bakit hindi kapa nakasuot ng armor?'' tanong ko sa kanya.

He just snorted with a confident grin plastered in his face. "Why would I need it?"

I just roll my eyes.

Bahagya akong napatingin sa likuran ni Angus. I raise my brows. Tinutulungan ni Larco na magsuot ng armor si Ophelia dahil halatang nahihirapan siya. Hindi sanay si Ophelia sa mga ganitong bagay dahil lumaki siyang normal na mamamayan ng syudad pero hindi ito naging hadlang para mahasa niya ang paggamit ng kanyang kapangyarihan na malaki rin ang naitutulong sa aming paglalakbay.

I look at the large number of elves waiting for their commander's orders. Walang kinukunsente pagdating sa digmaan. Maraming namamatay, may mga asawang nabibyuda, mga anak na nawawalan ng magulang. Either for the people, for survival, or for freedom. Either they stand victorious, got defeated, lost their comrades. War is war. Death is death.

And the people of Elviticus is not just fighting for themselves but for their survival. Believing in the power of goodness will lead them victorious against the one who kill the innocent just to attain power, sovereignty, and respect.