Best 14

8 1 1
                                    

A/N: sorry sa mga typo and grammatical error. Happy reading!

==========

October 03, 2019

Seven thirty ang oras ng pasok ko dahil thursday pero lagpas alas otso na ako dumating dahil natakot akong lumabas ng bahay. Baka kasi nasa kanto lang ulit ang mga kasamahan ni Ian.

Tinext ko rin si Teddy na kung pwede masundo niya ako kasi natatakot ako pero wala siyang reply.

I wanted to open it to my parents but there's no voice coming out on my mouth. I wanted to ask for their help but I don't want them to worry.

Wala naman silang ginawa sa akin bukod sa takotin ako. Kaya iyon nalang ang inisip ko na hanggang salita lang sila at hindi pa rin nila kayang manakit lalo pa't iniligtas nga ako ni Ian sa muntikang pagkakabangga.

So far, on my way to school, wala namang kakaibang nangyari. Wala sumusunod, walang kahinahinalang tao. Ligtas ako, kaya maluwag ang paghinga ko. Pero akala ko hanggang hapon na iyon, pero 'di pala.

Dahil pagdating ko sa room namin ay si Ian ang nakita ko na kausap si Alas.

Nanumbalik naman ang takot sa akin. Makita ko lang siya nanginginig na ako. Ang presensiya niya ang nagpapatindig ng balahibo ko at ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya ang siyang unti unting pumapatay sa sarili ko... not physically but mentally.

"Faye, you okay?" Si Alas ng mapansin ako.

"Ah... ahm... o-oo. Oo." Hindi man lang ako makatango sa paninigas ng katawan ko.

Ian looked at me with an amusing smile on his lips. He's enjoying what he sees in me. My reaction and how my body reacted to him... stiff.

"Hi beautiful," aniya at naglahad ng kamay. "Ian is the name, and you are?" He smirked after.

Nakatingin lang ako sa kamay niya. Hindi ko alam ang gagawin. Titignan ko lang ba? Babaliwalain o tatanggapin?

"Faye?" Alas called me but it's like a whisper to me that so close to be none.

I am sweating. Fuck!

He laugh that sent shivers down my spine. "I have to go, Ace. May klase pa ako." Paalam nito.

"Sige." Si Alas at tinapik ang balikat nito.

"Find your savior before its too late." Ian whispered on my ear before passing by.

I swallowed hard and close my eyes trying to calm my nerves.

"Faye, okay ka lang ba talaga?" Alas again. I can read worry on his eyes.

"Yeah," I said in small voice. His brow furrowed so I try again to make my voice be in normal and energetic. "Ofcourse, I am okay. Why not?"

He nod. "About yesterday. You ignored me. Is it because of my confession?" May pag-iingat sa boses niya.

"Ha? Ah... no. No. I was really in a hurry yesterday. I'm sorry. Don't worry, nothing will change."

"Buti naman. So... I can still call you crush then?"

"Ofcourse! As what I've said, nothing will change."

"That's good to hear."

"Ahm... may I ask something?" I probe.

"Sure. Go on. What is it?"

"Kaibigan mo ba 'yon? Si ano..."

"Si Ian?" Siya na ang tumapos. Tumango lang ako. "Sort of? We really are not close. We just know each other. Why?"

One Week Of Its Best✔ (COMPLETED)Where stories live. Discover now