Her Secretary

six

"What were you thinking? You're pregnant, what if something happened to our baby?" She still looks elegant even when she's mad and shouting. And how good it felt when she addressed our baby as ours. I smiled unconsciously.

I tried diverting my mind into something meaningful because that's not what I should be thinking about at the moment.

Nang pinalabas niya ako sa opisina niya ay hindi pa ako umuwi, naupo lang ako sa dati kong desk at hinintay kong matapos ang pag-uusap nila.

Nagulat pa ako nang huminto sa tapat ko ang matandang lalaki tsaka pinakatitigan ako sa mata ng ilang segundo bago umalis. He made a dissapointed look and sneered before walking away.

I just stood there like an idiot until he was out of sight. Nakahinga lang ako ng maayos nang makasigurong wala na talaga ang lalaki. Muntik pa akong manghina pero inalalayan ko ang sarili ko.

He's giving off that authoritative and intimidating aura, there's no mistaking him for a very important person. It's like you'll instantly know where you should stand without even knowing him. Just like Miss Vee.

"Hindi ko naman sinasadya, it was the secretary instinct that kicke-" She glared at me. Kinakabahan parin ako sa tuwing ginagawa niya iyon.

"Come here." Tinuro niya ang dalawang magkatapat na upuan sa loob ng opisina niya. Mabagal at maliliit ang bawat paghakbang ko habang papalapit sa tapat ng inuupuan niya. Iniiwasan kong magtama ang mga mata namin o kahit madaplisan siya ng tingin kaya natuon ang atensyon ko sa center .

Nakahinga ako ng makaupo na ako sa taoat niya. But I am akward kaya hindi ko alam kung saan ilalagay ang kamay ko o saan titingin.

"You should live with me." Umawang ang labi ko. Malinaw ang pagakaksabi niya kaya alam kong hindi ko ito naimagine lang.

"Bakit? Hindi na kailanga-"

"I want to take care my child." She's concern, of course she wants to be a part our baby's journey all throughout.

Madamot ako kung ipagkakait ko sa kanya ang karanasang iyon. Gusto ko din namang maramdaman ni baby na kahit nasa tiyan palang siya ay marami ng nagmamahal sa kanya.

"I understand that you want to be-"

"And you, as well. The conduct you've shown today made it clear that I should keep an eye on you." She said in a determined voice. Napasimangot tuloy ako.

Papayag naman na ako. Naiinis din ako sa sarili ko dahil sa inakto ko kanina. Nakalimot ako, I hate myself for that.

"Nabigla lang ako kanina, pagkatapos ng araw na ito sa bahay nalang naman ako mamamalagi." Iyon naman talaga ang plano ko kaya ako nagresign sa trabaho.

"Still."

"Pero-" Hindi ko nanaman nagawang tapusin ang katwiran ko dahil sa palagiang pagpuputol niya sa sasabihin ko.

"I already said it."

Nagawa kong tapatan ang tingin niya. Kumunot ang noo ko para iparating na hindi ako natutuwa sa ginagawa niya.

Nakaramdam ako ng inis. Parang ang pinapalabas niya ay hindi ko kayang mag-ingat para sa anak ko. I understand that she does not trust me enough and she's only concern about our unborn child's welfare, pero ina ako, at masakit para saakin na hindi niya pinagkakatiwalaan ang kakayahan ko bilang ina. I'm at fault too, I admit.

"I'll have my driver pick you tomorrow." Napabuntong hininga ako.

"Fine. But not right away. Mabibigla si Nanay kapag aalis ako sa bahay na basta basta nalang." Hindi ko alam kung anong magiging setup namin. Is it only while I am pregnant? What happens next after I give birth?