2 years later.....
တိတ္ဆိတ္ၿပီးလူကံုထံေတြသာ သြားေလ့႐ွိတဲ့ ႀကီးမားလွတဲ့ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္အထပ္ျမင့္
့စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ ခပ္ေအးေအးpianoေတးသြားသံကသာ ႀကီးစိုးေနတယ္.....က်ယ္ဝန္းလွတဲ့ ဆိုင္ကိုေတာ့ အၾကည္ေရာင္မွန္ထူေတြနဲ႔ ကာထားတာမို႔ အျပင္ဖက္ကို ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနရေလရဲ႕....တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ဆိုင္ရဲ႕ သဘာဝ ပင္ကိုစတိုုင္ဆိုေပမဲ့ ဒီေန႔ညက ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနသေယာင္....အေၾကာင္းအရင္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ
တျခားဧည့္သည္ေတြကိုမလိုလားတဲ့အတြက္ အထူးျငား
ထားျခင္း....ဆိုင္အတြင္း တစ္ေနရာမွာေတာ့
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေစ်းေကာင္း ဝိုင္ပုလင္းနဲ႔အတူ ဝိုင္ခြက္ငယ္၂ခြက္
ႏွင္းဆီပြင့္တစ္ခုိင္ထဲသာ႐ွိတဲ့ဖန္ၾကည္ေရာင္ပန္းအိုး
အရာမယြင္းေသးတဲ့ ေစာေစာကမွယူလာတဲ့ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္တခ်ိဳ႕တို႔
ေနရာယူထားတဲ့ ေခတ္မွီစားပြဲဟာ...တစ္ဖက္တစ္ျခမ္းမွာ ေနရာယူထားတ့ဲေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ တိတ္တဆိတ္႐ွိေနတယ္.....ဒီလိုအေျခအေနအၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနေလရဲ႕....
"မ်ားမ်ားစားေနာ ဘတ္ဟြၽန္းနား..."
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ထဲမွ နက္ျပာေရာင္အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု အျပည့္နဲ႔ အသက္အစိတ္ေလာက္႐ွိတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ အသံဟာ တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္...
"Nae...ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္.."
"အင္း...."
ထိုစကားလံုးတို႔အၿပီး တိတ္ဆိတ္ျခင္းက တဖန္ႀကီးစိုး
သြားျပန္သည္....ထို႔ေနာက္မွာေတာ့...
"ဘတ္ဟြၽန္းနား.."
"စီနိီယာရိဖန္..."
ရိဖန္နဲ႔ဘတ္ဟြၽန္းတို႔ထံမွ တၿပိဳင္နက္ထြက္လာတဲ့ေခၚသံ...
"Ar..စီနီယာအရင္ေျပာ..."
"ရပါတယ္ ဘတ္ဟြၽန္း အရင္ေျပာ.."
