Rosé'nin gözleri yavaş yavaş doluyordu. O sırada Jisoo unnie perdeyi açmış ve herkes yavaş yavaş çıkmaya başlamıştı.
Herkes çıktıktan sonra ışıklar açıldı ve ortasında duran Jimin.
Rosé, Jimin'e dolu gözler ile bakarken Jimin konuşmaya başladı.
"Rosé..... Nasıl başlayacağımı gerçekten bilmiyorum. Tek bildiğim seni sevdiğim. Her şeyden ve herkesden çok sevdiğim. Bir söz vardır birini çok seversen onu terketmeyi bilmelisin. Eskiden bu söz bana çok saçma gelirdi. Hatta direkt saçma gelirdi. Fakat artık şimdideyiz. Eskide değil ve ben anladım. Bu saçma söz aslında çok haklıymış. Birini seviyorsan bırakmayı da bilmelisin. Hani demiştim ya bu aşkı imkansız kılan şey bizi birbirimize çekiyor. Çok haklısın. Ve bu imkansız kılan şey şu an bizi ayırıyor. Bundan şikayetçi değilim. Çünkü bu şey seni öldürecek. Ben buna izin veremem. Senin canının yanmasını istemem. Hem senin için ışıkları ayağına getirdim"
İki gençte göz yaşları içindeydi. İki gençte ellerini cama koymuştu. Oğlan devam etti.
"Sana görüşürüz demek istemem. Görüşemeyeceğiz. Bana tedavimde çok yarım ettin. Fakat olmuyor. Hiç ilerleme yokmuş. Olsun. En azından bu zamanımı seni severek geçirdim. Kesinlikle pişman değilim. Yine olsa yine yaparım. Seni severim. Hikayemizin sonuna geldik. Ama bizim hikayemiz başlamamıştı bile. Başlayamazdı bizim hikayemiz. Bu yüzden bitemezde."
İki gençte birbirine bakıyordu. Kız dayanamıyordu. Konuşmaya çalıştı.
"İstersen bana Rosé diyebilirsin."
"Üzgünüm. Senden son defa bir şey istiyorum. Gözlerini kapatır mısın? Sen bana bu şekilde bakarken gidemem."
Kız yavaşça gözlerini kapadı. Oğlan arkasını döndü ve gitmeye başladı.
Kız gözlerini açtığında oğlan yoktu.
Hikayeleri başlamadan bitmişti fakat bundan pişman değillerdi.
Hikayenin sonuydu.
Hikayeyi mutlu sonla bitirmeyi düşünmemiştim zaten. Filmde ki gibi uyarladım.
Umarım ki herkes beğenmiştir.
