Please... Arrest me...

Kεφάλαιο 37

Θεέ μου, δώσ'μου δύναμη, τον κόσμο αυτό ν'αλλάξω... Όχι εντάξει, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο... Το αφήνω... Πώς επιλέγεις τώρα ανάμεσα σε δύο παλικάρια, και μάλιστα αδέρφια ?!?! Σαν τον είδα τον Μάρκο με πουκάμισο και γραβάτα, με κοπήκανε τα πόδια... ΡΕ ΤΙ ΜΑΝΟΥΛΟΜΆΝΟΥΛΟ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΡΈΕΕΕΕΙΙΙ ?!?!? Αλλά είμαι σίγουρη, το κάνει επίτηδες για να με εντυπωσιάσει... Δεν είναι για σχέσεις και μαλακίες αυτό ο άτομο, μόνο για ένα πήδημα είναι. Τι πήδημα όμως, αυτό είναι που με καίει!!! 

*Νοράκι μήπως, λέω μήπως, θα ήταν καλύτερο να φέρεις μια σφουγγαρίστρα να μαζέψεις τα σαλάκια σου, γιατί το κοιτάς σαν ξελιγωμένη το παιδί και έχεις και κάποιον δίπλα που απορεί με τη στάση σου ?!?!*                                                                                                                                                                *Ναι Βαλάντη μου, συμφωνώ και πάλι... Αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε που συμφωνούμε σε πολλά τώρα τελευταία*

Αφού καρφώθηκα που καρφώθηκα, μια φωνή με επανέφερε την ίδια στιγμή που έλεγα κι εγώ να επανέλθω. Ε μα ! Συγχρονισμός με τον σύντροφο σου!                                                                                  

-«Νόρα τι έπαθες;» με ρώτησε ο Θοδωρής, καθώς κατευθυνόταν προς το μέρος μου και έδεσε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου                                                                                                                                    -«Τίποτα, τίποτα... Απλά νόμιζα για μια στιγμή ότι ξέχασα να κλειδώσω το σπίτι» είπα την πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό

Ευτυχώς είμαι αρκετά καλή στα ψέματα από τα γεννοφάσκια μου. Δεν είναι τυχαίο που κάθε 1η του Απριλίου μου έλεγαν όλοι χρόνια πολλά! Ή πολύ απλά ο Θοδωράκος μου ήταν αρκετά χαζός για να το πιστέψει, κάτι που δεν συνέβη και με τον Μάρκο, ο οποίος με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο και πονηρό βλέμμα. Κοίτα να δεις που θα τον έχει εκπαιδεύσει η μαφία και τα καταλαβαίνει τα ψέματα, γιατί την τελευταία φορά που κοίταξα πάνω μου δεν είδα να μου έχουν κολλήσει κανέναν ανιχνευτή ψεύδους

-«Και ;;; Κλείδωσες τελικά;;;» με ρώτησε με το απόλυτα ειρωνικό του ύφος ο Μάρκος

Όχι που δεν θα ρωτούσε η οχίτσα

-«Ναι!» του απάντησα απόλυτα και, όπως είναι πλέον το σύνηθες, νευριασμένα

-«Έλα Νοράκι μου, πάμε» είπε ο Θοδωρής και με οδήγησε προς το αμάξι για να ξεκινήσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο, ενώ κοίταξε τον Μάρκο με αυστηρότητα