𝚜𝚎𝚊 𝚊𝚗𝚍 𝚜𝚔𝚢 | ᴛᴇxᴛɪɴɢ

ᴛʜɪʀᴛᴇᴇɴ

Bankta oturan kişiyi arkası dönük olmasına rağmen tanımıştı, küçük kız. Koşa koşa banka, küçük çocuğun yanına oturdu. Kafasını çocuğa çevirdiğinde, karşısında bir çift kızarmış mavi göz görünce yutkunamadı.

"Deniz, noldu sana?" Korkarak sorduğu soruya cevap alamadı. Korkarak yanında ki çocuğa sarıldı. "Ağlama!" Dedi isyan ederek. Bir süre öyle durdular ama küçük kız merakından duramıyordu, dayanamadı sordu.

"Deniz anlatmak ister misin?" Diye sordu bilmiş edasıyla. Gülümsedi mavi gözlü çocuk. 'Bu kadar güzel gülmek zorunda mısın sen?' Diye geçirdi içinden küçük kız."Teşekkürler ama pek önemli bir şey değil." Cevabı küçük kızı pek tatmin etmemişti. "Anlatırsan rahatlarsın, annem bana pek öyle söyler. Hadi sende anlat." Kızın dediği şeye hak verdi küçük çocuk, bilki rahatlardı. "Annemle babam hep kavga ediyorlar, bu akşamda kavga ettiler ve babam bu sabah kahvaltı yapmadan işine gitti." Derin bir nefes alıp devam etti
"Anneme de anlatmak istemiyorum, üzülmesin diye. Kendimi çok yalnız hissediyorum." Dedi iç çekerek.

"Bak o zaman şöyle yapalım. Sen kendini ne zaman yalnız hissedersen gökyüzüne bak, ben hissederim." Dediği şey kızın çok hoşuna gitmişti, ama en önemlisi çocuğun ne düşündüğü. Çocuğunda aklına yatmıştı bu fikir, ama merak ettiği başka bir şey vardı. "Baksana ben senin hala ismini bilmiyorum." Çocuğun onun ismini öğrenmek istemesi çok hoşuna gitmişti.

"Gökyüzü." Diye mırıldandı parmağıyla yukarıyı gösterirken. Kızın gösterdiği yere bakarken şaşkınlığını gizleyemedi. "Daha önce böyle bir isim duymamıştım." Kız devam etti. "İsmimi normalde gökyüzü değil ama kendi ismimi sevmiyorum bende ismimin anlamını kullanıyorum."

Çocuk duyduğu şeyle kafasını salladı. Banktan kalkıp giderken konuştu. "Gökyüzü, heran sana ihtiyacım olabilir." Küçük kız duyduğu şeyle kocaman sırıttı. "Hissederim." Diye söylendi sessizce.