Sadece yürüyordum, onları o halde gördüğümden beri. Neresiydi burasi Izmir mi? Hadi canım!! Neredeydi Izmir'in o neşeli sokakları? Vardı da ben mi göremiyordum bilmiyordum. Bütün neşem sönmüştü sanki. Sanki bütün enerjimi çekip almışlardı. Bitiktim. Ne hissediyordum bilmiyordum. Tek bildiğim şey tükenmiştim artık. Ağlayamıyordum. Gözyaşlarım tükenmişti. Yürüyemiyordum. Bedenim tükenmişti. Düşünemiyordum. Sanki aniden dünyam sonsuza dek değişmişti. Beynim tükenmişti. Şu anda ölmek istiyordum ama öyle bilek keserek falan değil. Tam anlamıyla özgürlüğü hissederek. Istanbul boğazından atlamak mesela. Rüzgarı tenimde hissederek, soğuğu, yağmuru, karı hissederek...
--------------------------------------------------
Eve gittiğimde annem ve babam hesap sormaya hazır bir şekilde beni bekliyorlardı. Eve çok geç kalmıştım. Merak etmekte haklılardı. Gözlerim ağlamaktan şişmiş, bitik bir şekilde onlara kısa bir bakış attım ve annemin yüzündeki o sinirli ifade kayboldu .birden gözlerinde acımayla birlikte soru soran bir ifade ile bana baktı. Babam benim tek aşkımdı ama böyle durumlarda en iyi dert ortağım annemdir. Annem babama gözleriyle odadan çıkmasını söyledi.
Anneme sarıldım ve "çok kötüyüm anne kendimi çok değersiz hissediyorum , çok çirkin çok aptal hissediyorum . Neden benden vazgeçti o kız benden daha mı güzeldi daha mı akıllıydi neden neden ??"annem demirin beni aldatmis olduğunu anladı ve omuzlarımdan tutup beni dikleştirdi gözlerini gözlerime sabitledi , cok emin bir şekilde "bak nefes o kız ne senden daha güzel nede senden daha akıllıdır .tek sorun demirin sana bunu yapacak kadar aptal olması , seni kaybetti nefes senin kadar güzel bir kızı üzdü bırak şimdi o düşünsün , sakın kendini üzme hayatım " dedi .kafamı salladım ve annem çıkar çıkmaz yatağın üzerine öylece yatıp tavanı izlemeye başladım . Olanları düşündükçe kendimden nefret ediyordum .saatlerce düşündüm o kızı , demiri , kendimi , nedenini . Ama neden bulamıyordum çok mutluyduk neden bunu yaptı ? Acaba mutlu degilmiydi. Artık sıkılmıştı belkide 6 senedir çıkıyordu ve aslında ... aslında mutlu falan değildik kendimi kandırıyordum . Son bir haftadır hiç buluşmamıştık sadece ikimizinde bulunması gereken ortamlarda görüşmüştük okulumuz aynıydı ailelerimiz sürekli birlikteydi ve biz aslında bu yüzden görüşüyorduk .aslında biz son 1 senedir böyleydik hatta 2 belki 3 sene ama ben bunu ancak farkedebildim . Aslında o benim çevremde görmeye çok alışık olduğum ama benim gerçekten aşık olmadığım kişiydi .sadece o hep vardı. O alışkanlıktan başka bir şey değildi . O benim gerçek aşkım değildi .
Belki de tek ihtiyacım olan şey aşktı. Ama gerçek aşk. Gerçekten kalbinde o çarpıntıyı hissetmek. O filmlerdeki uçuşan kelebekleri hissetmek. Sadece onu gördüğünde mutlu olmak. Sürekli onu görmeyi istemek. Baktığın her yerde onu görmek. Lüks lokantalar, harika evler, pahalı arabalarla değil. Sadece onunla mutlu olabilmek. Ama bu söylediklerim sadece imkansız hayaller. Belki de terkedilmem gerekiyordu. Aşkı bulmak için. Nasıl bulacaktım bilmiyordum. Kendimi daha mı iyi hissettirecek yoksa daha mı kötü bilmiyordum...
_ _ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _
1 HAFTA SONRA
"Yeter artık engin!! sürekli aynı şeyler bıktım !!!
"Daha fazla bağırma gamze çocuklar duyacak sus artık !! "
"Ne demek sus !! Sen ne zamandan beri fikirlerimi geçiştiriyorsun ! Artık dikkate al beni engin .!"
"Eger daha fazla bağırmaya devam edersen gidiyorum gamze böyle konusamayiz "
"Hayır! sen hiçbir yere gitmiyorsun !! Şimdi konusucaz. daha fazla kaçmaya çalışma
Kapı birden çarptı ve merdiven sesleri geldi sanırım babam çıkmıştı .yine ne olmuştu neden kavga etmişlerdi son bir haftadır böylelerdi . Ben annemle babamın kavga etmesine hiç alışık değildim . Bize aralarında hiçbir sorun yokmuş gibi davranıyorlardi ama çocuk değildik artık anlayabiliyorduk .
Hayatta en çok korktuğum şey şu aralar çok aklıma geliyordu .ailemin dağılması düşüncesi... çok kötüydü düşünmek istemiyorum çünkü öyle bir şey olmayacaktı .
Formalarımi giydim hiç makyaj yapmadım saçımı da açık bırakıp çıktım . 1 haftadır demirden kaçmak için okula gitmiyordum . Artık zamanı gelmişti . O günden sonra onu aramistim ve hesap sormuştum yüzlerce kez Özür dilemisti ama beni aramamasini söylemiştim.
Sınıfa girdiğim de onu gördüm aslında hiç birşey hissetmiyordum ama birden gözlerim doldu hemen lavaboya girdim ve ağlamaya başladım .o sırada telefonum titredi Melisa nerdesin diye mesaj atmıştı . Ona ikinci katın tuvaletinde olduğumu söyledim 2 dakika sonra gelmişti . Bana baktı ve Hemen sarılıp" ne oldu ?" Dedi endişeyle " demir .. demiri gördüm az önce gayet mutluydu ...ve .. ve ben .. neden böyle oluyor bilmiyorum onu sevmiyorum Melisa ama onu gördüğümde gözlerim doluyor ağlamak istiyorum neden ??" Dedim . Melisa gözlerimin içine baktı ve " canım bu çok normal geçirdiğiniz onca zaman yaşadığınız onca şey onu birden bire unutamassin zaman gerekli "dedi ona hak vererek elimi yüzümü yıkadım ve sınıfa girdim . Ders boyunca hiç bir şey düşünmeden hocaya odaklandım . Ve gün boyunca kızlarla takıldım. Ve bu hiç alışık olduğum bir şey değildi . Biz sürekli Demirle takılırdik hep birlikteydik ve şimdi birbirimize yabanciymis gibi davranmak tuhaf geliyordu . O hep vardı . Her şeyde her an yanımdaydı ve ben ona o kadar alışmıştımki şu an kendimi ciddi anlamda yalnız hissediyordum ailem ve Melisa da olmasa -gerçi Melisa da ailem -ne yapardım bilmiyordum . Iyiki varlardi .
kapıdan içeri girdiğimde kerem hem ağlıyordu hemde bağırıyordu " neden ? Neden ? Neden ? Anlaşın halledin işte siktigimin sorunlarını. boşanmakta nerden çıktı ha?? Hem ne zaman söylemeyi düşünüyorsunuz ben duymasam Boşandıktan sonra haberimiz olacak " Duvara bir kaç yumruk attı . Bense dediklerini anlamaya çalışırken olduğum yerde dona kaldım geldiğimi farketmemiş olacaklar ki Anahtarlığı yere düşürdüğümde hepsi bana baktı . "Ne ..nasıl ...yani simidi ...sizz " daha fazla dayanamayıp oracıkta yere oturdum ve bağıra bağıra ağlamaya basladim . Hıçkırıklarımın arasından " ne- nedenn ? Ama bi-biz çok mut..mutluyduk biiiz aile..ydik ne- ne -neden ?" Hayır hayır bu olamazdı biz "biz "olmaktan vazgeçemezdik ben bunu kaldiramazdim olmazdı . Hayır !!!
Annem babama dönüp bağırmaya başladı "hepsi senin yüzünden eğer ağzından kaçırmasaydın onları üzmeden uygun bir dille .... ''annemin sözüne atıldım ve " uygun bir dil ne yaa uygun bir dil mi var ??? Bizi üzmeden söylemenin bir yolu mu vardı !! Siz bizi dagitiyorsunuz ve hala uygun bir dil ..onları üzmeden ...!!! Hah neyiz biz bebek mi ??? Siz ancak kendinizi kandırin !!." Babam ağzını açacaktı ki "Sakın baba sakın böyle daha mutlu olacağız falan deme çünkü öyle olmayacak tamam mı !! Bunu gayet iyi biliyorsunuz siz bencilsiniz sadece kendinizi düşünüyorsunuz !!! hiç düşündünüz mü nefes ne olacak kerem ne olacak diye ha?? Aa doğru düşünmüşsünüzdür tabii bizi paylaştırmışsınızdır kız annesinde erkek babasında falan diye !! Lanet olsun !! !! "
Seri adımlarla odama çıktım ve kendimi yatağa attım . Ardımdan kapı açıldı ve kerem içeri girdi . Ona sarılarak ağlamaya devam ettim ve bana " biz birbirimizi hiç bırakmayalım olurmu nefes hiç ayrılmayalım " dedi . ona daha sıkı sarılarak " hiç ayrılmayacağız kerem hiç " dedim .
--------------
Son zamanlarda olanlar beni çok sarsmıştı.Demir beni aldatmis, babam anneme boşanma davası açmıştı. Babam aslında boşanmak istemiyordu. Annemi hala seviyordu. Bunu gözlerinden anlayabiliyordum ama sesini çıkarmıyordu. Babam evden ayrılıp otelde kalmaya başlamıştı. Bu yüzden babamı fazla sık göremiyordum.
Bir kaç hafta önce her şey çok güzelken bi anda dünyam değişti. Neden boşanmak istiyordu annem? Kerem le benim de bi şeyler bilmeye hakkımız vardı. Boşanmak istemelerinin sebebini sorduğumuzda "yürümüyor" gibisinden şeyler söylüyorlardi. Yürümüyor ne amk? Yürümüyosa ittirin yürütün bi şeyler yapın!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Sonsuzluk
Teen Fiction"Çocukken hayat daha kolaydı. Sadece yanlış ya da doğru vardı. Siyah ve beyaz gibi" Bana üzgün bir şekilde baktı ve "Hayat genellikle gridir Nefes" dedi.
