CHERİL

~11~

      Kurumuş gül kokusu evimizi sararken, yanan odunların önünde bacağıma oturmuş saçlarınla oynuyorum. Bizi düşünüyorum. Ne çok şey atlatmış, ne çok şeyi sırtlamıştık küçük omuzlarımıza. Çocukluklarımız gelir aklıma. Gülüşlerin düşer o anlara.Odunların içeriyi ısıttığı anda al al olmuş yanaklarını öperim. Narin bir çiçekmişçesine. Kadife bordo hırkaya sarılıp birbirimizin gözlerine bakarız.
Çocukluğumuzda kaçırdığımız bakışlara bedel. O dakikalar süren bakışmadan sonra. Her zaman soğuk olan elini kattın yanağıma. Avucumun içine aldığım ellerine bir öpücük kondurdum. Öpüşlerimizin, dokunuşlarımızın bir önemi yoktu. Sen bana bakmıyor,  beni görüyordun. Her detayımla. Kabul etmiştik bizi tüm kusurlarımıza, tüm eksikliklerimize, tüm zıtlıklarımızla kabul etmiştik. Olduğumuz gibi. Birbirimizi değistirmeyi düşünmeden. Bu zehirli dünya ağacında çürümeden, olduğumuz gibi kabul ettirmiştik o ağaca kendimizi. Direndik, savaştık. Çokça kan, ter ve gözyaşı dökmüştük. Ve sona vardık mutlu sona o an bana bakıyordun ya gök delinseydi umrumda olmazdı. Tüm benliğimi adadığım gözler hepsi toprağa dökülmüş birer hücreler. Hayat bittiği anda başlar demişlerdi bana. Öyleydi kalbim. Seni toprağa gömdüklerinde geride kalan ben değildim o toprağa ruhum senle girdi. Bu bedenin yeni bir hayata ihtiyacı yoktu. Bu bedenin sana,  ölüme yakın siyah gözlerine ihtiyacı vardı.Ve son veriyorum hayatıma bu son satırlarla. Kalbim, sanma ki son satırlarımız bizim de sonumuzdur. Yeni bir hayat başlayacak yanına geldiğimde. Bunlar ne bir son, ne bir başlangıç. Ne bir virgül  hayatımıza ne de bir nokta. Bunlar sadece minik üçer nokta tamamlanmayı bekleyen masalımıza konan... Bilirsin beni bir tek güneşte ağlayabilirdim ben. Ama sen kalbimin minik sızısı bana güneş olmadan da ağlayabileceğimi öğrettin. Bunlar son satırlar beni iyi hatırla. Son noktalar bunlar. Ve bizim hayatımız bu mektuptan sonra başlar.. Hayata bir elveda ve kalbime yeni bir merhaba.

                               ...