✔Book 2: Twisted ~ Drarry✔

Hoofdstuk 13

Harry Potter
Zijn handen dwaalden over mijn rug, door mijn haren en weer terug. Ik drukte onze bovenlijven samen en voelde de seksuele spanning tussen ons stijgen. Onze kus werd steeds iets heftiger en ik merkte dat we beiden een beetje opgewonden raakten. Ik haalde mijn lippen van de zijne af en gaf een zacht kusje op zijn lippen voordat ik van hem af ging. "Fuck" fluisterde hij en pakte een kussentje, dat hij op zijn schoot legde. Ik moest lachen. "Schaam je niet" fluisterde ik en keek naar mijn eigen probleempje. We moesten beiden even op adem komen. We wisten beide even niks te zeggen. "Draco, ik vraag me af. Gaan we vanaf nu als koppeltje door? Als in wil je mijn vriendje zijn?" Vroeg ik en kruiste mijn vingers voor geluk. Draco werd zo rood als het kleedje dat ik meegenomen had. "Ja" zei hij. Ik moest glimlachen van geluk. Ik gaf hem een kus en bleef maar glimlachen. "Harry?" Vroeg hij voorzichtig. Ik knikte en keek hem aan. "Vind je het erg als we het nog eventjes geheim houden? Mijn vrienden zijn net pas over het feit heen dat ik op jongens val en ik denk dat het feit dat Harry Potter mijn vriendje is, hun dood wordt" zei hij. "Als jij dat wilt, dan houden we het nog even geheim. Alles om bij jou te zijn" zei ik.

Toen ik terugkwam in de toren van Griffoendor, was mijn boner nog steeds niet weggetrokken. Hermelien was nog op en ze zag me binnenkomen. Ik zwaaide schaapachtig naar haar. "Hoe was het?" Vroeg ze. "Ik heb een vriendje" zei ik en kon niet stoppen met glimlachen. Hermelien gaf me een knuffel. "Maar we hebben besloten het nog heel even geheim te houden" zei ik en Hermelien knikte begrijpend. "Wat hebben jullie gedaan?" Vroeg ze nieuwsgierig. "Gezoend, de hele avond" zei ik dromerig. "Harry, je bent schattig als je aan hem denkt" zei Hermelien. Ik moest weer lachen. Draco en ik waren 3x per week samen en iedere keer zoenden we. Zoals nu. Draco zoende me, heftig en hij legde zijn hand in mijn nek en wreef met zijn duim over een plekje in mijn nek, dat voor mij blijkbaar erg gevoelig was. Ik kreeg kippenvel en hij merkte dat. Hij likte over zijn lippen en zette een rij van hele kleine kusjes vanuit mijn mondhoek, naar dat plekje in mijn nek, waar hij zijn lippen op mijn huid zette en zachtjes zoog. Ik sloot mijn ogen en greep in zijn haar, omdat het zo'n gevoelig plekje was. 

Een aantal dagen later riep Perkamentus me bij zich. "Goedemorgen professor" zei ik. "Goedemorgen jongen" zei Perkamentus en liet me gaan zitten. "Harry, ik heb je hulp nodig. Professor Slakhoorn heeft les gegeven aan de jonge Marten Vilijn. Die heeft Slakhoorn toen een vraag gesteld over gruzielementen. Slakhoorn heeft me een herinnering gegeven waarin Vilijn die vraag stelt, maar Slakhoorn heeft met die herinnering geknoeid. Ik weet dus niet wat hij geantwoord heeft. Mijn opdracht aan jou is, wordt vrienden met Slakhoorn en kom erachter wat Slakhoorn geantwoord heeft op de vraag over de Gruzielementen. Dit is van levensbelang" zei Perkamentus. Ik keek hem vragend aan. Herinneringen? Gruzielementen? Waar heeft hij het over?

Perkamentus nam me mee naar een ronde buis, die met goud en sierlijke letters afgewerkt is. "Dit is de hersenpan, Harry. Ik kan hier herinneringen van mensen in zien. Hij liet me een verzameling flesjes zien. Op een flesje stond de naam Slakhoorn. Hij schudde het flesje in de buis, waar bovenin een bak water in zat. Ik stak mijn hoofd erin en was verbaasd dat ik kon ademen en mijn haar niet nat werd. Ik zag Slakhoorn, een stuk jonger, en Marten Vilijn. Hij stelde een vraag over gruzielementen en hoe dit in elkaar zat. Slakhoorn keek hem boos aan en spatte bijna uit elkaar van boosheid. "Ik zou je maar niet met deze zaken bezig houden Marten! Het is levensgevaarlijk. Ik ga je niet helpen. Maak dat je wegkomt" zei hij. Ik snap nu dat Perkamentus denkt dat er geknoeid is met de herinnering, Slakhoorn zou nooit zo reageren op leerlingen.

"Professor? Wat zijn gruzielementen?" Vroeg ik. "Gruzielementen zijn voorwerpen waar een persoon een stukje van zijn ziel in verstopt. Deze gruzielementen zijn moeilijk te vernietigen. Voldemort heeft zijn ziel in meerdere delen opgedeeld, maar om te weten hoeveel heb ik die herinnering nodig, Harry" zei Perkamentus. Ik knikte, dat ik het snapte. Hij liep naar zijn bureau en haalde het dagboek van Marten Vilijn eruit en een enorm lelijke ring. "Herken je dit nog, Harry?" Vroeg Perkamentus. "Het dagboek van Vilijn" zei ik. "Dit is een van de gruzielementen, net zoals deze ring" zei hij en hield de ring omhoog. "De ring bevat de steen van wederkeer, een van relieken van de dood. Het was de ring van Voldemorts moeder" zei Perkamentus. "Hoe werkt het om een gruzielement te maken?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Je moet als tovenaar in staat zijn een moord te plegen, omdat je ziel moet splitsen. Marten is, zoals je weet, meerdere keren in staat geweest moorden te plegen".

"Kunnen mensen ook gruzielementen zijn?" Vroeg ik. Perkamentus keek me aan en knikte. "Dat is inderdaad mogelijk". Ik vertrok van het kantoor en liep naar de kerkers, waar het kantoor van Slakhoorn zich bevindt. "Harry! Wat leuk dat je er bent! Kopje thee, koekje misschien?" Vroeg hij. Ik nam zijn voorstel vriendelijk aan.

"Ik heb je moeder nog lesgegeven, Harry. Ze was een natuurtalent in toverdranken. Ze was een van mijn beste en meest favoriete leerlingen" vertelde hij.