✔Book 2: Twisted ~ Drarry✔

Hoofdstuk 32

Harry Potter
Vandaag stond ik vroeg op. Ron en Hermelien waren ook al op en keken naar me of het wel goed ging. Ik kon de dood van Emma moeilijk een plekje geven. Ze was van mij en ze is van me afgenomen. Waarom heeft ze het niet overleefd? Ik heb de spreuk ook overleefd. Ik hoefde geen ontbijt en we bespraken het plan onder ons drieën. "Oké, we hebben drie namen van mensen die op het Ministerie werken en een goede baan hebben daar. De locaties van diegenen zijn ook bekend. We sporen ze op en pakken een paar van hun haren en kleding. We nemen wisseldrank in en gaan als hen naar het Ministerie" zei Hermelien. "Welke namen waren het nog een keer?" Vroeg Ron. "Albert Rigeur, Roelof Malkander en Maffalda Russula" zei Hermelien. "Zij wilde me ooit van Zweinstein schoppen, met die dementors" zei ik zacht. "Vandaag schoppen wij haar" zei Ron grappend. We moesten eventjes lachen en we besloten met de metro te gaan. Ron was onder de indruk van de metro's en wilde op ieder knopje drukken dat hij zag. Hermelien en ik wilden gewoon door naar de locatie waar we moesten zijn. In de metro was Ron nog onrustiger. Hij wilde alles weten. Hoe werkte het? Waar ging dit helemaal heen? Hoe was dit gebouwd?

Ons eerste 'slachtoffer' was Mafalda Russula. We wachtten tot ze alleen liep en trokken haar toen een steegje in. Hermelien deed een bewusteloosheidsspreuk op haar en pakte een paar van haar haren. "Amnesia" fluisterde ze erna. Ze wiste het geheugen van de vrouw. Het was een streng uitziende vrouw met een keurig mantelpakje aan. Ze had een knot op haar hoofd en kleine rimpels op haar voorhoofd. "Zal wel stress zijn van alle minderjarige tovenaars die magie gebruiken buiten school" zei Ron lachend. Hermelien moest ook grinniken en ik keek alleen om het hoekje of de kust veilig was. Ik zag een jongen met witblonde haren lopen en mijn hart maakte een sprongetje. Al mijn momenten met Draco kwamen als een waas voorbij. Onze eerste kus, onze tweede kus, het moment dat we elkaar de liefde verklaarden in de astronomietoren, het moment dat Draco me zoende voor de hele school, ons intieme moment in de kamer van hoge nood en mijn gedachten sloten af met het meest pijnlijke moment uit mijn leven: Draco Malfidus, die Perkamentus het duistere op zijn arm laat zien en hem ontwapend in de astronomietoren.

Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald omdat slachtoffer twee voorbij liep: Roelof Malkander. Hij was een man met rossig haar en een bijpassende snor. Hij had gekleurde gewaden aan en wilde de straat oversteken. Ron besloot deze keer ervoor te gaan. Hij sprak een bewusteloosheidsspreuk uit en sleepte de man mee naar de ruimte waar we nu waren. Hij trok een paar van zijn haren uit en deed ze in het flesje. Ik staarde hem aan. "Nog eentje te gaan" zei Hermelien en ik knikte. Wederom schoot Draco's gezicht door mijn gedachten. "Als ik je niet vermoord, zal hij mij vermoorden". Mijn hart brak bij de gedachten aan hem. "Ik hou van je, Potter". Ik hield ook van jou Draco.

De derde kerel liep langs, Albert Rigeur. Hij was een streng uitziende man, die volgens mij niet veel humor had omdat hij een heel uitgestreken gezicht had. Hij had een lange zwarte jas aan met knoopjes, die allemaal openstonden. Hij had donker haar en donkere ogen. Ron wilde me helpen en herhaalde het hele ritueeltje weer. Ik plukte een paar van zijn donkere haren en deed ze in mijn flesje. "Goed, we drinken dit op en kleden ons dan om. We hebben twee uur de tijd om het medaillon terug te vinden" zei Hermelien. Ron en ik knikten.

Alledrie dronken we de wisseldrank op en de vieze smaak bereikte mijn smaakpapillen. Ik kleedde me om en bekeek mezelf in de spiegel, het was zo raar om te zien dat ik hier stond als een andere man. Hermelien en Ron waren ook veranderd en een paar minuten na elkaar druppelden we het Ministerie binnen. Een blonde man met een staartje kwam naar Ron/Roelof toe en vertelde over tegen in zijn kantoor wat dringend gestopt moest worden en dat hij dus nu mee moest komen. Hermelien/Mafalda en ik bleven over en moetsten goed doorzoeken wat verdacht was.

"Bingo! De hoorzitting" zei Hermelien/Mafalda.