Gewogen Hart

Hoofdstuk 7: De Krijgster

Een hard gekletter maakt me wakker. Langzaam trillen mijn oogleden open en ik zie Lusia mijn zwaard oprapen van de grond. Voorzichtig plaatst ze hem weer op mijn bureau. Op de leuning van mijn stoel hangt een leren gesp. Die neemt ze op en bind hem rond haar middel. Mijn witte hemd, dat ze nog steeds draagt, is getransformeerd in een ultra korte jurk. Het uitzicht van hier beneden is allesbehalve slecht. Vooral wanneer ze zich, met haar rug naar me toe, even bukt om haar schoenen van de grond op te rapen.

Lusia kijkt naar me en ik doe alsof ik slaap. Ze neemt haar bebloede kleed op van een stoel en loopt op haar tippen naar de deur. Als ze haar hand uitsteekt om de deur te openen gooi ik een dolk die zich vlak naast haar in het hout boort. Ze krijst angstig en houd haar hand op haar hart terwijl ik lachend opsta van de grond.

"Ben jij gek?!"

"Oh absoluut niet. Maar jij wou mijn kamer uitsluipen zonder iets te zeggen. Hoe denk je dat ik mij daar bij voel?"

Lusia kijkt naar de dolk die zich op enkele centimeter van haar gezicht bevind. "Laat me raden...als je me wilde raken dan had je dat ook gedaan?"

"Dat weet alleen ik met zekerheid."

Ik ga naar haar toe, trek de dolk uit het hout en blokkeer de deur door er tegen aan te leunen. "Waar ga je naartoe?"

"Naar mijn kamer. Ik zou me graag opfrissen en een nieuw jurk aantrekken. Aangezien jij die van mij gisterenavond aan stukken hebt gescheurd." Ze trekt een wenkbrauw naar me op en kijkt me aan met fonkelende ogen. Hoe langer ik naar haar kijk, hoe meer ze mij mijn adem beneemt. Blozende wangen, perfect gevormde rode lippen en de slaapoogjes waarmee ze me op dit moment aankijkt stralen een soort kwetsbaarheid uit, waardoor ik de enorme drang voel om haar te beschermen. 

"Als ik me goed herinner ben jij degene die mij heeft gevraagd je uit die jurk te helpen."

Lusia lacht en leunt dichter naar me toe. "Ik heb wel om meer gevraagd dan dat..." Ze streelt met haar duim over mijn lippen. "...maar dat was voor ik wist dat je respectvol was."

Ik schraap mijn keel en voel me opeens in het nauw gedreven zo met mijn rug tegen de deur. Respectvol, dat is iets dat nog nooit een vrouw tegen mij heeft gezegd. 

Mijn verstand begint stilaan te ontwaken en herinnert me eraan dat ik een taak te volbrengen heb. Zorgen voor haar veiligheid en zoveel mogelijk informatie verkrijgen over de aanval van gisterenavond. Ik ga rechtop staan waardoor Lusia een stapje achteruit zet.

"Ik breng je naar je kamer. Het fort is ondoordringbaar maar je weet maar nooit of er iemand op de loer ligt."

"Ik heb geen bezwaar."

"Al had je dat wel dan had ik daar geen rekening mee gehouden... Ik ben zo klaar."

Snel trek ik een propere broek en tuniek aan en steek al mijn wapens terug op hun plaats. Dan trek ik een kap over mijn hoofd en open de deur voor Lusia. "Na jou."

Het parelwitte gebouw, waar de meisjes verblijven, is gelegen vlak naast het fort aan de rechterzijde van De Tuin. Deze vertrekken zijn strikt verboden voor mannen. Alle ogen zijn dan ook op mij gericht wanneer ik het waag deze verboden grond te betreden. Lusia stopt voor de deur van haar kamer en ik kijk vluchtig even naar binnen. De kamer is zeer ruim en voorzien van alle mogelijke luxe. Kennelijk worden de kamers gedeeld door verschillende meisjes. Dezelfde meisjes die me nu geschokt aankijken terwijl ze zich klaarmaken voor een nieuwe dag. Ik excuseer mezelf en wend meteen mijn ogen af. 

"Ziet er gezellig uit."

"Hmm...dat valt wel mee. Sommige dames zijn allesbehalve elegant wanneer ze denken dat niemand kijkt..." Dat laatste fluistert ze en ze gniffelt. Ik probeer een glimlach te onderdrukken maar faal in mijn opzet. Net als ik wil reageren komt Lorena onze richting uit. Haar verwarde blik houd stil bij Lusia en haar schaarse kledij. Ik kijk haar achterna als ze mij voorbij snelt.