Gewogen Hart

Hoofdstuk 12: De Herrijzing (18+)

-AN: Waarschuwing: bevat seksueel expliciete inhoud-

Fel zonlicht verblind mijn ogen en ik zie alleen een schaduw. Echo's klinken in mijn oren maar ik versta niet wat er wordt gezegd. 

Een zachte hand streelt mijn wang. "Diran? Word wakker, alsjeblieft..." De stem klinkt ver weg, maar ergens weet ik dat het niet zo is.

Weer knipper ik mijn ogen open en Lusia's oogverblindende glimlach is het eerste dat ik zie. Ze zit naast me op het bed en slaakt een zucht van opluchting. Ik voel dat ze mijn goede hand stevig vasthoud. 

Verdwaasd kijk ik rond en wacht tot mijn gedachten zich hebben geordend. "Hoe lang heb ik geslapen?" Mijn stem klinkt hees en mijn keel voelt gortdroog. Lusia staat meteen op en giet me een beker met water in. Ze houd mijn hoofd wat rechtop en helpt me met drinken.

"Vijf dagen. Je had jezelf behoorlijk uitgeput."

Die vijf dagen lijken wel honderd jaar. Mijn spieren zijn stram en ik voel pijn bij elke beweging die ik maak. Aan de andere kant word ik overvallen door loomheid, wat momenteel zorgt voor een goede balans. 

Mijn maag knort en ik voel me zwakker dan ik ooit ben geweest. 

Alles rondom mij lijkt anders en feller te zijn dan daarvoor. Ook Lusia ziet er nog mooier uit dan ik mij herinner. Ik vind het moeilijk om niet naar haar te staren.

Hakim komt al lachend naar ons toe en spreekt me aan. "Welkom terug Diran. Als je het goed vind, ga ik je meteen onderzoeken." 

Ik knik naar hem en kijk naar Lusia die opstaat van het bed, met nog steeds mijn hand in de hare.

"Asad doet me iets aan als ik hem niet meteen verwittig dat je wakker bent. Geniet nog maar even van de rust." Zachtjes kust ze de wreef van mijn hand, legt hem neer op mijn buik en snelt dan weg op zoek naar mijn broeder.

Ondertussen kijkt Hakim me volledig na. Mijn wonden genezen voorlopig goed, zonder infecties of complicaties. Het breken van mijn arm was gelukkig niet voor niets. Volgens Hakim zou het bot zich mooi moeten hechten nu. Een strak verband werd aangebracht rondom mijn borstkas voor mijn gebroken rib dat eveneens goed zou kunnen aaneengroeien. Dat laatste doet nog het meeste pijn. Maar als dit alles is wat ik overhoud na die vervloekte missie, dan mag ik mijzelf gelukkig prijzen. 

"Hakim, hopelijk heb je hem deze keer deftig kunnen maken?" Asad klopt hem op de schouder en komt naast me staan aan het bed samen met Lusia.

"Diran zal nog veel moeten rusten vrees ik. Dat betekend geen training, geen missies, alleen rust." Hakim kijkt me streng aan en ik zucht luid.

"Rust om onrustig van te worden dus..."

"Daar heb je alleen jezelf aan te danken broeder." Asad kijkt naar Lusia en grijnst. "Maar aangenaam gezelschap kan geregeld worden, toch?" Asad legt een arm om haar schouders. "Het is geen verplichting natuurlijk. Nu hij wakker is wordt hij al snel minder leuk om gezelschap te houden."

Lusia komt naast me staan en streelt haar vingers door mijn haren. Een zachte aanraking dat ik niet eens wist te hebben gemist. "Ik denk dat ik hem wel aankan Asad." Ze knipoogt naar me en ik kijk op van haar zelfzekerheid. Lusia is een mysterie voor mij, dus interessant wordt het alvast wel.