Gewogen Hart

Hoofdstuk 16: Een Meestersplan

*Foto eigendom van UBISOFT*

Maanden geleden vluchtte ik voor mijn leven nadat ik de kalief van Bagdad had gedood. Tijdens mijn ontsnapping stootte ik toevallig op een situatie waar ik niet koudweg mijn rug naar toe kon keren. Ik redde een meisje uit de handen van twee sadisten en dacht eerlijk gezegd dat ik te laat was. Ze was enorm zwak en kon ieder moment haar laatste adem uitblazen. Nooit had ik verwacht dat, dat meisje zo'n impact zou gaan hebben op mij en mijn leven. Maar ik ben hopeloos, en uitermate verliefd op haar.

Zo lang ik kon probeerde ik mijn ware gevoelens te negeren. Maar iedere keer kwamen ze eens zo sterk terug, totdat ik geen andere keuze meer had en er wel aan moest toegeven. Het is het beste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan.

Sinds ik drie weken geleden mijn liefde aan haar heb verklaard, is ze intussen volledig bij me ingetrokken op mijn kamer in het fort. De eerste dagen kwamen we amper buiten en als het aan mij lag zou dat nog altijd zo zijn. Niet alleen voor de hartstochtelijke vrijpartijen waar ik nooit genoeg van zal krijgen. Maar eveneens gewoon liggen en haar zachte lichaam voelen onder mijn vingertoppen, of bedwelmd worden door de zoete geur van haar haren, zijn dingen waar ik intens van kan genieten.

Maar het broederschap heeft ook onze aandacht nodig.

Mijn wonden zijn eindelijk genezen en sinds vorige week ben ik weer opgestart met mijn training. Dat, in combinatie met haar, zorgt voor een enorme hoeveelheid positieve energie, waardoor ik me weer terug als mezelf voel. Alleen beter.

Lusia ontsnapt laatste tijd niet aan het oog van De Meester. Voor hem is zij een muze voor enkele nieuwe projecten om het broederschap te verbeteren. De anti verleidingslessen, waarbij onze broeders zouden leren vrouwelijke avances te herkennen en negeren, was niet zo succesvol als Al Beri had gehoopt. Dankzij Lusia is hij nu wel bezig met een nieuw project, waarbij onze 'Meisjes uit De Tuin' zullen worden ingezet.

Vrouwen zijn niet langer alleen maar lokaas, maar infiltreren nu ook als spionnen, zorgen voor afleiding en leren de kunst van het vechten. Bij ons is voorlopig Lusia de enige vrouw die dergelijke vaardigheden bezit.

Lusia vertelde me dat ze werd getraind door haar vader, die in het Egyptische leger vocht. Doorheen de jaren probeerde ze haar vaardigheden op haar eentje te onderhouden, maar nu krijgt ze hier hulp van ons.

Asad en ik staan buiten de ring van de arena en kijken naar Lusia die het momenteel opneemt tegen één van onze jongere broeders. Haar kledij, bestaande uit een zwarte leren broek in combinatie met een gouden top die haar welgevormde boezem stevig samendrukt, is al reden genoeg om je concentratie te verliezen. 

Lusia zwaait haar lange haren naar achter en beweegt haar lichaam op een sensueel, bijna onmenselijke manier totdat de jongen bijna op zijn schoenen kwijlt. Langzaam gaat ze naar hem toe en slaat makkelijk het zwaard uit zijn handen. Perplex kijkt hij naar haar als hij merkt dat de punt van haar zwaard op zijn keel staat. 

Asad fluit. "Ik zou niet te laat thuis komen als ik van jou was. Je zou wel eens problemen kunnen krijgen." 

Ik kijk hem aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Waarom zou ik te laat thuis willen komen als ik weet dat zij op me wacht?" 

Asad kijkt me serieus aan en knikt dan. "Een zeer goed punt broeder. Ik ben in ieder geval blij om te weten dat je in goede handen gaat zijn als ik er straks niet meer ben." 

"Spreek niet alsof je gaat sterven broeder. Je gaat alleen maar trouwen." 

Asad lacht en ik zie een glinstering in zijn ogen. Medina heeft 'ja' gezegd op zijn aanzoek en zodra het huwelijk voltrokken is, stopt hij met het broederschap. Ik vind het enorm spijtig, maar ik begrijp en respecteer zijn keuze volledig.