Gewogen Hart

Hoofdstuk 14: Damascus (18+)

-AN: Waarschuwing: Bevat sexueel expliciete inhoud-

De nacht is al gevallen als Lusia en ik aankomen op mijn kamer. Mijn eerste dag buiten het fort was vermoeiender dan ik had verwacht. Het lekker warme bad dat Lusia voor me klaarmaakt zal me enorm veel deugd doen.

Ze helpt me voorzichtig met uitkleden en ontdoet me van het verband om mijn borst. Met een bezorgde blik, kijkt ze naar mijn herstellende lichaam en streelt haar vingers over de verzadigde kneuzingen en blauwe plekken. Ik doe een poging om haar gedachten te onderbreken.

"De anderen zagen er veel slechter uit hoor."

Lusia schenkt me een glimlach voor de moeite. "Het is niet fijn om je zo te zien."

"Geen zorgen, mijn wonden zullen genezen."

Lusia's ogen vinden de mijne. "Gelukkig. Want ik zou niet weten wat ik gedaan zou hebben, als je niet meer teruggekomen was."

Haar woorden klinken oprecht, maar ik blijf wantrouwig over alles wat ze tegen me zegt. Zeker nu dat ik de voornaamste regel ken van de meisjes uit De Tuin. 

'Wees alles wat je moet zijn, op ieder moment.'

Een perfect voorbeeld daarvan is Lusia, die haar jurk uittrekt wanneer ik plaats neem in het bad. Ik heb er zelf niet om gevraagd, maar ze weet dat ik haar Goddelijke lichaam opwindend vind om naar te kijken. 

Ze staat nu achter me en masseert kundig al de knopen uit mijn nek en schouders. Ik sluit mijn ogen en geniet van haar aanraking tot ik me volledig ontspannen voel.

Tergend traag streelt ze haar handen over mijn borstkas, en weer omhoog naar mijn schouders. "Ga je me nog vertellen over je nachtmerrie van deze morgen? Je mompelde iets over je moeder?"

Mijn lichaam spant meteen weer op en ik kijk haar aan over mijn schouder. Na even twijfelen keer ik mijn blik naar het badwater en besluit om mijn pijnlijke verleden met haar te delen. Als ik mezelf openstel naar haar, doet zij dat nadien misschien ook naar mij.

"Mijn ouders en twee kleine zusjes werden vermoord tijdens het bloedbad in Damascus. Ik keek mijn moeder recht in de ogen toen Ramza haar keel oversneed. Dat herleefde ik deze morgen in mijn nachtmerrie." 

Lusia's handen liggen doodstil op mijn schouders. Ze zegt niets, en ik vertel verder.

"Ramza zag me zitten bij het raam, drong mijn huis binnen en sloeg me bewusteloos met één enkele klap. Toen ik wakker werd, lagen mijn twee zusjes naast elkaar op het bed, afgeslacht als weerloze lammetjes."

Dat laatste beeld probeer ik te laten verdwijnen. Maar het is ingeprent in het diepst van mijn geheugen.

"Mijn vader zei dat ik me samen met hen moest verstoppen onder het bed. Had ik dat gedaan dan waren ze nu misschien nog in leven. Maar ik was een zwakkeling en had hen moeten beschermen..."

"Hoe oud was je toen...?" Lusia's stem is zacht en bijna onhoorbaar.

"Bijna zeven."

Lusia komt naast me staan en omvangt mijn wang met haar warme hand terwijl ze medelevend in mijn ogen kijkt. "Je was zelf nog maar een kind Diran. Het is niet jouw schuld..." 

Haar woorden zijn goedbedoeld en lief. Maar ik vrees dat ik mezelf nooit zal kunnen vergeven. Ik voelde me gefaald en een mislukkeling. Op datzelfde moment zwoer ik, dat ik me nooit meer zo zou voelen. En dat ik bescherming zou geven aan iedereen die in nood was.

Ik neem diep adem en maak mijn verhaal af. 

"Na de aanval was Damascus een verlaten bloedbad. Mijn vaders lichaam heb ik nooit gevonden. Toen de Assassijnen kwamen, waakte ik over het lichaam van mijn moeder. Al Beri ontfermde zich over me, en bracht me mee naar hier."