De dag ging snel voorbij, net als alle andere dagen. Dat komt natuurlijk omdat school meer dan de helft van mijn dag inneemt... En dat is niet vrijwillig. Wanneer de laatste schoolbel door de gangen van het college weerklinkt, pak ik zo snel ik kan al mijn spullen bij elkaar. Ik spurt de klas uit, naar mijn fiets. Het is eigenlijk best handig dat Margot en Timo het laatste lesuur op dinsdag niet met mij hebben, hoef ik op niemand te wachten en ben ik nog zo snel weg van deze... Rot plek. Ik snap het niet, vroeger ging ik zo graag naar school. Maarja, dat was voordat 1D in mijn leven kwam en mijn studie ijver verpeste. Eigenlijk is het best simpel samen te vatten wat ik voor 1D voel... Ik haat dat ik gek op ze ben. Ik kan de hele dag aan niets anders denken dan aan de tekst van hun liedjes, aan hun filmpjes, aan de mooie ogen van Harry... Pas op, ik zeg niet dat ik het niet leuk vind. Ik bedoel, zij zijn het goede in mijn leven (nu niet dat ik zo'n rot leven heb.... Als ik zo eens denk mag ik eingelijk niet klagen...). Wanneer ik bij het fietsenrek kom zie ik dat Margot's fiets al weg is, net als die van Timo. Wauw, waren die even snel... Of was ik nu gewoon draag. Tja, wat wil je als je loopt te dromen, Oliv? Ik neem mijn fiets en rijd de fietsenkelder uit. Met alweer een koude wind in mijn gezicht fiets ik naar huis. In mijn hoofd overloop ik eerst alles wat ik tegen morgen te doen heb. Tot mijn grote opluchting is dat alleen maar een kleine taak voor Engels. Dat betekent dus, veel vrije tijd vanavond. Die gedachte tovert een glimlach op mijn gezicht, ookal doet lachen pijn met die gebarsten lippen (weer iets dat ik haat aan dit koude winter weer). Al snel begin ik een plan te bedenken hoe ik thuis het best kan aanbrengen dat mijn test van wiskunde... Niet... Super zal zijn. Maar dat is toch niet zo simpel...
Wanneer ik aan de voordeur van ons huis kom, heb ik nog steeds geen goed plan in mijn hoofd. 'Dan maar de korte pijn...', mompel ik tegen mezelf wanneer ik mijn fiets in de schuur parkeer. Snel wrijf ik in mijn handen, in een poging ze op te warmen, tevergeefs... Ik druk op de deurbel en hoor ze binnen afgaan. Nog geen tien seconden later hoor ik de sleutel in het slot al omdraaien. De deur zwaait open en ik zie mijn moeder in het deurgat verschijnen. 'Olivia, schat , kom snel naar binnen. Zo koud buiten!!', zegt ze en trekt me snel binnen. Ik voel de warmte me omvangen en geniet van het gevoel weer helemaal op te warmen. 'Is Aurélie niet met je meegereden?', vraagt mam wanneer ik mijn jas en schoenen uitdoe. Ik schud mijn hoofd: 'Nee, ik denk dat ze wel bijna zal komen...'. Ze knikt. 'En, hoe ging het vandaag? Ging je test wiskunde?', vraagt ze nieuwsgierig. Ik slik... Ik heb geluk, zoals ik het nu zie, lijkt het me dat ze in een goede bui is... Ik waag het er gewoon op. 'Tja... Niet zo goed... Eigenlijk ging het naar mijn gevoel helemaal niet...', zucht ik. Ze draait zich naar me om. Ze doet haar mond open en wil iets zeggen, maar ik ben haar voor: 'Jha, mam, ik weet wat je wil zeggen... Geen voldoende is geen concert... Ik weet het nu wel...' Ze knikt: 'Afspraak is afspraak...', zegt ze. Ik zucht en loop naar de trap terwijl ik mompel: 'Jha, jha... Dag concert... Dag kans...'.
De rest van de avond breng ik op mijn kamer door. Ik kan niet snel genoeg gaan slapen... In mijn dromen gaat alles ten minste wel hoe ik het wil... In mijn dromen heb ik de jongen van mijn dromen aan mijn zijde... In mijn dromen kan ik vluchten.
__________________________________________________________
Hoofdstuk vier? Comment of stem!! xD Xxxxx, Sien♥
