For Your Eyes Only ~ 1D fanfic (H. S)

14.

P. O. V Audrey

Het is nacht en de straat is leeg. Ik loop over de stoep als ik ineens een schim zie. Het is zo donker dat ik niet kan zien wie het is, maar om de een of andere reden loopt er een rilling over m'n rug. De schim komt op mij af lopen, ik word er onrustig van en stop met lopen.

Nu degene dichterbij is probeer ik te achterhalen wie het is. Het enige wat ik kan zien is dat het een man is, maar zijn gezicht is nog steeds één grote zwarte waas. Dan haalt hij ineens een glinsterend voorwerp te voorschijn, een mes denk ik maar liever kom ik er niet achter.

De schim is nu heel dichtbij en ik krijg de neiging om weg te rennen. Als ik me omdraai struikel ik. Waarom moet ik ook zo klunzig zijn? Snel kijk ik naar de schim en kan nu zijn gezicht zien, het is de man van de bar. Gaat hij afmaken waar hij aan begonnen is? Ik voel hoe mijn adem langzaam paniekerig begint te worden. De man lacht geniepig en is nog maar een paar passen verwijderd. Ik begin om mij heen te kijken, er is niemand. 

Dan pakt hij me op. Ik begin om hulp te roepen als of iemand mij zou horen, maar het is al te laat. Hij geeft me nog een gemene lach en haalt uit met zijn arm. Het mes is centimeters verwijderd en...

Ik schiet omhoog. Het was een droom, het was gewoon een droom. Ik kijk angstig om me heen of de man toch nog ergens in de kamer verstopt zit. Maar daarintegen zie ik Maddy die gelukkig nog aan het verder slapen is, zij heeft natuurlijk oordoppen in.

Dan pas voel ik hoe erg ik zweet. Het is lang geleden dat ik zo'n droom of nou nachtmerrie heb gehad en om eerlijk te zijn heb ik het ook niet bepaald gemist. Ik sta op en loop naar de badkamer.

Daar aangekomen kijk ik naar mijn reflectie in de spiegel. Ik zie er vermoeid uit. Ik drink een glas water als of het een wonder middel is en ga op de badrand zitten.

Ik denk weer na over de man uit de bar. Hoe hij mij vast pakte toen ik wou weglopen. Zonder dat ik erbij nadenk ga ik er met mijn hand overheen. Als ik op mijn arm kijk zie ik een blauwe plek waar hij me vast hield. Ik kon gewoon echt niet weg. Het beklemmende gevoel is terug.

Wat nou als ik hem nog een keer tegen kom?
Ik ben zo achterlijk.

Mijn ademhaling begint weer wat sneller te gaan en ik voel tranen in mijn ogen prikken. Oké Audrey we gaan nu even geen paniekaanval krijgen. Ik probeer mij te focussen op wat mijn psycholoog altijd zei, ga naar je happy place. Ik zit op het strand kijkend naar de zee. De golven maken hetzelfde geluid over en over. Terwijl kinderen ergens verderop hun zandkasteel bouwen. Het ruikt naar zee, maar op een frisse manier.

Uiteindelijk begint mijn hartslag langzaam weer te zakken en ik sta op. Zal ik mijn therapeut anders appen? Hoelaat is het eigenlijk? Ik richt mij op m'n telefoon en zie dat het 2:17 is. Straks maak ik hem wakker, maar misschien is hij nog wakker? Na een korte discussie in mijn hoofd wil ik het gaan doen. Tot ik een bericht van iemand anders binnen krijg. Het is Harry. We hadden in de bus nummers uitgewisseld. Volgens mij was hij nog bezorgd, hoe hard ik hem ook probeerde te overtuigen.

Harold: Hey ik zie dat je online bent, alles goed?

Ik: Kan niet slapen, ben je nog wakker? x A

Haroldd: Nee, ik ben aan het slapen. Waarom kan je niet slapen? xx H

Ik: Haha grappig,'/ Ow gewoon een nachtmerrie niet veel, en jij? xxx A

Haroldd: Gewoon een nachtmerrie - _- sure! Heeft het te maken met de club? xxxx H

Ik: Nou.. ja misschien

Haroldd: Oké, ik kom naar je toe. Ik ga je niet bang verder laten slapen. x H

Ik: Je maakt een grapje toch?
Ik: Harry???
Ik: Hallooo?

Hij komt dus langs! Waarom? Ik wil hem niet van zijn slaap af houden. Hij was daarentegen al wel wakker. Ik zie er trouwens niet uit en Maddy ligt letterlijk in het bed naast mij te slapen. Ik ren naar de bad kamer en gooi snel wat water in mijn gezicht. Waarom doet hij dit? We kennen elkaar nog maar net.En waarom ben ik er ergens blij mee?

Eerder merkte ik ook al in de bus dat ik mij veilig bij hem voelde. Deels door het gesprek bij de bar, maar ook dat hij niet aarzelde om hem weg te duwen. Niet iedereen zou dat doen.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door een zacht geklop op de deur. Harry! Hij is ook nog echt gekomen. Shit

Ik loop naar de deur en open hem. Daar staat hij dan, zelfs als hij net uit bed komt ziet hij er nog uit als een Calvin klein model. Ik trek hem snel de kamer in en sluit de deur.

"Ben je gek geworden!" begin ik fluisterend te roepen. Hij lacht zachtjes. Dan is het stil en we maken oogcontact. Hij kijkt alsof hij twijfelt maar trekt mij dan toch in voor een knuffel. Langzaam ruik ik zijn geurtje. Er komt een gevoel van veiligheid naar boven en het voelt alsof ik weer kan ademhalen.

"Ik dacht dat je groter was." Fluistert hij zachtjes. Ik trek mij terug en sla hem zachtjes, waardoor hij lacht "Hé!" Fluistert schreeuw ik met een kleine glimlach.

Hij laat me los. "Wat is er gebeurd? Wil je erover praten?" We gaan op mijn bed zitten en ik vertel hem over de droom. Ik laat de kleine meltdown in de badkamer maar even voor me. Het is nooit goed om te veel te delen. Als ik klaar ben kijkt hij mij met een verdrietige blik aan. "Het spijt me." Ik frons, waarvoor heeft hij spijt? Het is mijn schuld. "Waarvoor?"

"Ik ging weg. Als ik dat niet had gedaan dan was het niet gebeurd." Zegt hij stilletjes en kijkt naar het bed. " Maar ik ben degene die met hem naar de dansvloer ging." Zeg ik simpel.

Zijn blik schiet omhoog en hij kijkt vol sympathie. Zijn hand pakt die van mij vast. "Audrey het is niet jouw schuld. Luister naar mij. Hij deed wat hij deed, niet jij. En dat je met hem mee ging naar de dansvloer betekent niet dat je ja zei tegen de rest wat hij deed. Je kon niet weten wat hij zou doen. Voor hetzelfde geld zou hij het bij de bar hebben gedaan." Ondertussen zijn de eerste tranen over mijn gezicht gaan rollen. "Oh Audrey, het is zo niet jouw schuld." Zegt Harry nogmaals en slaat zijn armen om mij heen.

"Ik voel mij zo dom." Snik ik tegen zijn borst. "Hoe had jij kunnen weten wat er zou gebeuren?" Fluistert hij in mijn oor. "Hoe had jij het kunnen weten." Huil ik terug. En het is even stil. " Daar heb je gelijk..."

"Het is zijn schuld, oke Audrey. Zijn schuld." Ik knik zachtjes tegen zijn borst.

~~~~~~~~~~~~
Heyyy💞 bedankt voor het lezen. Gewoon 2 hoofdstukken op een dag. Ik zal proberen weer zo snel mogelijk te plaatsen.

Byeee💕