● VALSE●

♧7♧

Onu odaya mı kilitlemeliydim? Ya da yangın çıkışından mı çıkarmalıydım? Ne yapacaktım? Annem ve babam kapının önündeyken ne yapmalıydım?

"Neler oluyor?"

Hala camın önünde bir aşağıdaki araca bir San'a bakarak telefonu kulağımda tutuyordum.

"Oğlum orda mısın?"

"Anne bir dakika."

Telefonu aşağı tutarak mikrofon kısmını diğer elimle kapadım.

"Annemler buralarda işleri olduğu için uğramışlar, aşağıdalar. Haberim yoktu, bilmiyordum. İstersen yangın merdivenlerinden çıka-"

"Benden rahatsız mı oluyorsun?"

"Ne? Hayır sadece senin rahatsız olabilece-"

Panik halinde cümlelerimi sıralarken beni susturdu.

"Sakin ol, benim için sorun değil."

"Şey tamam o zaman. Çok duracaklarını sanmıyorum."

Anlayışla kafasını eğdi ve dökülen cipsleri toplamaya başladı. Bu adama geçen her saniye vurulmam normal miydi?

Telefonu kulağıma getirerek annemlere haber verdikten sonra kapıya doğru yöneldim.

Çok gergindim. Gerginliğimin sebebi onun burda olması değildi aslında. Rahatsız olmasından çekiniyordum. Kapının yanına gidip gergince elimi kapı koluna uzattım. Kafamı hafifçe ona çevirdiğimde üstünü düzelttiğini görerek hafifçe gülümsedim.

Kapıyı açtım ve annemin sinirli suratıyla karşılaştım.

"Aaa kimmiş bu? Tanıdık geliyorsun bir yerden? Aslında bana da benziyorsun? Yoksa şu annesini babasını unutan hayırsız oğlum sen misin?"

"Hoş geldin anne, hoş geldin baba."

"İyi en azından anne baba demeyi unutmamışsın."

Annem içeri adımını atarak karışma dikildi. Yüzüme birazcık inceledikten sonra bakışları kulağıma kaydı.

Hayır.

Yapamazdı.

Hele onun karşısında, asla.

Annemi engellemek için atağa geçecektim ki benden hızlı davranarak kulağımı çekerek kafamı eğdi ve beni içeri çekiştirdi.

"Ben sana demedim mi günde en az bir kere beni arayacaksın heh? Hadi o gün yoğunsun mesaj at? Anneyim ben anne. Merak ediyorum. Ama yok boşuna doğurdum ben sizi boşuna, sizi doğuracağıma taş-"

Annemin sesinin kesilmesi ile acı dolu inlemelerime son verip dik durdum. Annem onunla bakışıyordu. Nasıl tepki verecekti? İlk önce kim konuşacaktı.

"Aaa canım oğlum desene misafirim var diye."

Annemin bir anda değişen tavrıyla gözlerim fal taşı gibi açıldı. Bu anneler hep böyle miydi?

Bakışlarım San'ı bulunca gülmemek için kendini zor tuttuğunu gördüm. Bu onu eğlendiriyordu. Elini yavaşça anneme uzatarak hafifçe eğildi.

"Merhaba efendim ben San, Choi San."

Annem elini hızlıca tutarak konuşmaya başladı.

"Merhaba evladım, tanıştığıma memnun oldum. Ben de bu hayırsızın annesiyim."

Annemin koluna hafifçe vurarak onu uyardım ama bunu yapmamışım gibi devam etti.

"Burda olduğunuzu bilsem rahatsız etmezdik."